Jeetje het lijkt nog maar als vorige week dat ik bij de voorlichting zat van Doingoood om mogelijk naar Oeganda te gaan om vrijwilligerswerk te doen. Iets wat al een lange tijd op mijn verlanglijstje stond en nu, doordat ik 3 maanden wachttijd heb voor mijn allerlaatste onderdeel van mijn studie, ineens werkelijkheid kon worden!. En de hele reis was daarna ook ineens in 3 weken geregeld (voor mijn omgeving erg snel en een beetje onwerkelijk, maar voor mij een wauw momentje! Als ik me iets voorneem gebeurt het vaak ook en meestal dan ook vrij snel...)

Ik ga 6 weken naar Oeganda, Kampala, om vrijwilligerswerk te doen in een (kinder)revalidatiecentrum genaamd Katalemwa. Met mijn eigen houten pootje natuurlijk geen gekke keus, ik ga er vooral heen vanwege het sociale aspect. In Oeganda heerst nog heel erg het idee van vervloeingen, als kinderen met een handicap worden geboren, zijn zij (en de moeder) vervloekt, ze worden dan ook vaak in de steek gelaten en krijgen een flinke stempel opgedrukt. De kinderen zijn niks meer waard en kunnen volgens zeggen niks meer. Dat is iets waar ik vrij veel moeite mee heb, want ik weet als geen ander dat je met een handicap nog zoveel kan en vooral ook kan bereiken! Ik hoop dat ik in de 6 weken dat ik er ben 1 kindje kan laten inzien dat ze nog steeds veel kunnen, net zoveel waard zijn als anderen en veel kunnen bereiken. Vanuit Doingoood kreeg ik de vraag om alsjeblieft korte broeken te dragen, om daar mogelijk als een soort eye opener te kunnen rond lopen. De Oegandezen hebben het idee dat westerse blanken geen ellende kennen en handicaps niet echt voorkomen. Thuis draag ik met warme temperaturen ook zonder problemen een korte broek, dus dat zal niet echt anders zijn voor me. Wat me echter wel verteld werd, is dat ik waarschijnlijk wat langer onderweg ben op straat, omdat mensen me er rustig om aan zullen spreken, dat is een keer wat anders dan die starende Nederlanders, die vervolgens tegen een glazen deur oplopen ;)

Naast het sociale hoop ik meer dingen te kunnen bijdragen. Vanuit het project worden ook voorlichtingen gegeven, bijvoorbeeld over waardoor aangeboren handicaps ontstaan, met de twee studies die ik gedaan heb weet ik daar ook redelijk veel van af en kan ik daar mogelijk ook wat in bijdragen. De moeders die in de steek worden gelaten krijgen lessen om zichzelf te kunnen onderhouden, hierbij krijgen ze naailessen, maar ook varkenshouderij, vanuit diergeneeskunde kan ik ze bij dit laatste misschien ook een beetje helpen. Ik hoop daar dus eigenlijk op meerdere vlakken wat te kunnen doen. En natuurlijk wil ik ook genieten, een paar mooie safari's staan er al op de planning en de cultuur wil ik ook dolgraag mee maken en hoe beter kan dat dan in een huis tussen de bevolking te wonen. Het is voor daar werl een uber luxe huis natuurlijk ;)

Doingoood doet hun uiterste best om geld in te zamelen voor alle projecten, waaronder dus ook voor Katalemwa en daar wilde ik me ook graag voor inzetten. Deze inzameling loopt via de organisatie, zodat zij voor duurzame aankopen kunnen zorgen, vandaar dat ik daar niet zelf met een zak geld heen ga, aangezien ze me dan waarschijnlijk wel aan alle kanten wllen vragen voor van alles, maar wat allemaal korte termijn oplossingen gaan zijn. Met behulp van familie en dan met name mijn veel te lieve ouders, Helmi (een collega van mijn vriend) en Vega (het bedrijf waar mijn vriend werkt) heb ik een, vind ik zelf, onwijs gaaf bedrag van €1250,- opgehaald, waarmee Katalemwa weer een stuk mee geholpen kan gaan worden!

Ik wilde ook graag zelf iets mee kunnen nemen waar ze wat aan hebben en aangezien protheses een luxe zijn in Oeganda, de meeste mensen moeten zich dus zonder redden... heb ik geprobeerd wat spulletjes te verkrijgen die we in Nederland niet meer (kunnen) gebruiken maar daar mogelijk nog goed bruikbaar zijn. Via Michael (van Frank Jol orthopedie) hoorde ik dat het OIM net een grote opruiming had gehouden en dat ik mogelijk wat van hun spulletjes mee zou kunnen nemen. En inderdaad, Richard van het OIM in Amsterdam heeft me een rondleiding door het OIM gegeven en verschillende onderdelen mee gegeven. Flink wat gewicht natuurlijk, al dat metaal... Daarom Emirates maar even lastig gevallen wat er te regelen is, 30 kilo mocht ik mee, maar met mijn eigen mega koffer en al dat metaal leek die 30 wat te weinig. Helemaal super, want Emirates vertelde dat ik 10 kilo extra mee mocht nemen omdat het voor het goede doel was, maar dat ik via mail nog even bevestiging moest vragen. Helaas kreeg ik de dag erop een telefoontje dat ze me een verkeerde voorlichting hadden gegeven, want die 10 kilo extra gold niet vanaf Amsterdam :S maar omdat zij een fout hadden gemaakt, krijg ik dan toch nog 5 kilo. Bij het inchecken op Schiphol bleek ik 42 kilo bij me te hebben (woeps)... En gelukkig door al dat reizen voor mijn tennissen wel wat geleerd om teveel bagage toch mee te kunnen krijgen en dat even weer toegepast, want ja ik snapte niet zo goed wat er nou eigenlijk precies was afgesproken, het was allemaal een beetje vaag gegaan met eerst 10 kilo en toen weer niet (natuurlijk wist ik dondersgoed hoe het precies zat, maar ja...soms is mijn haarkleur wel een beetje toepasselijk ;) ) Tja en die spullen waren heel specifiek voor daar, dus tja ik moest ze toch echt wel mee hebben. Tadaaaa 42 kilo gratis mee, top Emirates!!! En dan ook nog eens 3 stoelen voor mezelf, super entertainment en WiFi aan boord, beter begin kan bijna niet!

Het eerste deel van de reis zit er ondertussen op, ik zit nu in Dubai, even een lekker bakkie koffie te drinken en ga over 1,5 uur weer de lucht in richting Kampala, ik kan niet wachten!!!

Natuurlijk was het wel even flink slikken om mijn 4 monsters, familie en vriendje achter te laten, maar nu eenmaal onderweg kijk ik onwijs uit naar deze, denk ik, onvergetelijke ervaring!!

Liefs Korie