Foto's ga ik hopelijk strakjes invoegen, maar het internet is zo ongelooflijk traag, dat het uploaden van 1 foto (van maar 500kB) al 45minuten duurt...

Vrijdag 15 juli

Elke dag komen de ouders met hun kindje binnen bij de ergotherapie wanneer het hun uitkomt, maar meestal betekent dit dat er tegelijkertijd 5 mensen binnen komen. Ze zitten dan erg lang te wachten, want met één kindje ben je minimaal een half uur bezig. Sommige kindjes zijn het wel zat na het lange wachten en dan beginnen ze te huilen…en dan nog wat bereiken is een uitdaging. Het leek me verstandig om een schema te maken met tijden wanneer ze er moeten zijn. Vanochtend kwamen de twee die om half 10 op het schema stonden zowaar binnen, dus ik dacht, zou het al werken?? Maar helaas, want om 10.00 uur kwamen er nog 5 ouders met kind binnen wandelen…

Later op de dag had ik twee momenten waarvan ik dacht, wauw, dit is de reden dat ik hiernaartoe wilde.

De school waar ik twee weken geleden mee naar toe ging had, zoals beloofd, spullen ingezameld en deze kwamen zij brengen. Er waren twee klassen mee om een rondleiding te krijgen. Op dat moment zat ik nog bij de ergotherapie en vroeg Olive of zij mij als voorbeeld mocht gebruiken in haar praatje. Prima natuurlijk, dus Olive legde kort uit wat er bij de ergotherapie gebeurd en daarna vertelde ze kort over mij. Nadat ze haar praatje had gedaan vroeg ze of ik nog wat wilde vertellen. Dus ik nam kort het woord en begon met aan te geven dat ik naar school ga, dat ik op de fiets zit, dat ik lees en zo noemde ik een paar dingetjes op, waarna ik vroeg: ben ik dan anders dan jullie? Je zag de kinderen even nadenken en kwamen tot de conclusie dat ik dan toch eigenlijk gewoon net zo ben als zij. Vervolgens ging ik verder met de kinderen die zij op Katalemwa zien of buiten op straat, dat zij ook graag willen spelen, lachen, naar school gaan en grapjes maken. Daarna weer de vraag: zijn zij dus anders dan jullie zijn? Weer kwamen ze tot de conclusie dat die kinderen eigenlijk dus net zo zijn als zij. Dat was mijn doel, daarna zei ik alleen maar: remember, ze zijn dus gewoon net zoals jullie.

Later kwam Olive naar me toe en zei direct: je probeerde hun mindset te veranderen he? Wat goed! Als je mij de volgende keer hoort praten en iets hoort wat daarin niet helemaal klopt, wil je me dan alsjeblieft verbeteren? Ik vond het gaaf dat ze het zei, maar ook eigenlijk pas nadat ik het had gezegd door had dat zij met hun voorlichtingen een ontzettend belangrijke rol spelen over hoe er tegen handicaps aan wordt gekeken en dat de manier van overbrengen dus vreselijk belangrijk is. Ik hoop dat we nog een keer ergens naar toe gaan, zodat er nog een keer zo’n soort situatie zich voordoet.

Vanmiddag kwam er een vrouw bij Katalemwa met haar zoontje van 12 jaar. Haar verhaal, pfff ik was er echt van onder de indruk. Haar zoontje is geboren met een waterhoofd, maar hij mist ook het os frontale, oftewel het bot van zijn voorhoofd. Hierdoor is zijn gezichtje afwijkend van vorm. Hij is vrij vroeg geopereerd om de problemen van zijn waterhoofd tegen te gaan, toen functioneerde hij eigenlijk als een gezonde jongen, kroop lekker rond en brabbelde er op los. Toen hij 3 jaar was, heeft zijn vader hun verlaten en heeft zijn moeder de zorg op zich genomen. Op zijn 6^e kreeg hij ineens toevallen, waardoor hij ernstige hersenschade heeft opgelopen. Zijn moeder had geen werk en door te weinig geld kon zij het niet betalen om voldoende naar therapie te gaan of naar het ziekenhuis om de achteruitgang tegen te gaan. Ondertussen komt zij zo af en toe naar Katalemwa, waaronder vandaag dus. Haar zoontje kan eigenlijk niks meer, je krijgt ook geen reacties uit hem, alleen wanneer we oefeningen doen die voor hem niet fijn voelen dan komt er een lichte trilling in zijn armen, maar dat is het enige wat er aan hem waar te nemen is. Zij heeft geen geld meer voor de huur, waardoor ze geen huis meer heeft. Ze heeft tijdelijk bij haar zus gewoond, maar dat ging niet meer. Op dit moment verblijven ze in de kerk, dat is haar enige mogelijkheid om in de nacht in ieder geval een dak boven haar hoofd te hebben. Ze kan niet werken, omdat er niemand is die de zorg van haar zoontje op zich kan nemen. Het wel of niet naar Katalemwa komen is afhankelijk van hoeveel geld ze heeft, ze moet ervoor sparen om de taxi te kunnen betalen. De behandelingen bij Katalemwa worden gelukkig gesponsord. Ze heeft soms zelfs moeite om voldoende eten te kunnen kopen voor haar en haar zoontje. Het greep me erg aan, zo’n sterke vrouw die helemaal klem zit en geen vooruitzicht meer heeft. Ik moest wel direct denken aan de jongens van Bake for life, zij waren vandaag helaas niet op Katalemwa aanwezig, dus ik heb een brief geschreven over haar, haar zoontje en de situatie. Het is namelijk weer afwachten wanneer het de volgende keer is dat zij weer op Katalemwa zou komen…Komende week ben ik vanaf donderdag weg, ik weet niet precies wanneer die jongens weer terug zijn en duurt het misschien weer een week langer voor ik ze spreek. Ik heb geen idee wat hun criteria zijn, maar ik hoop dat zij misschien wat kunnen betekenen voor haar.

Zaterdag 16 juli

Vandaag hadden Carlijn en ik even zin in een luxe dagje, oftewel shoppen bij de Acacia mall. Ik wilde met de boda die kant op, maar de boda die vlakbij huis stond wilde veel te veel (7000 shilling) en voor de eerste keer kon ik niet onderhandelen! Ik was zowaar een beetje verbaasd, maar ik weigerde zijn prijs te betalen, dus ben ik verder gelopen toen er een boda aan kwam die stopte (blank en een helm, dan komen de boda’s er al aan racen). Hij wilde 3000 hebben, toen dacht ik hmmm dat wel weinig, maar vooruit. Als je maar rustig rijdt zei ik. En dat deed hij prima, maar ik kwam er al vrij snel achter waarom, hij wist namelijk niet waar de Acacia mall was… Op een gegeven moment ging hij langzaam rijden om te vragen waar hij eigenlijk naar toe moest, ik vond het ergens wel schattig. Hij reed heel netjes dus ik heb hem toch wat extra gegeven toe we er (ondanks een omweg) waren.

We begonnen met een lekkere cappuccino en een taartje, vervolgens zijn we rond gaan kijken in de duurdere winkels. Bij een winkeltje met jurken van Oegandese ontwerpers zag ik een mooi jurkje en aangezien ik binnenkort een bruiloft heb, ging ik die toch maar even passen. En ja, natuurlijk vond ik hem erg leuk, maar hij was vrij prijzig (zelfs voor Nederlanders) en dat geld had ik dus niet bij me. Maar hun pinautomaat deed het niet… Dus ik stelde voor om even te gaan pinnen en dan terug te komen, maar waarschijnlijk waren ze een beetje bang dat ik niet terug zou komen… Eén van de werknemers moest dus met het jurkje en bonnetje in een zakje achter me aan lopen naar een pinautomaat. Daarna moest ik dus op straat het geld aan haar geven en kreeg ik van haar het zakje met het jurkje, toch wel weer een bijzondere ervaring. Later hebben we daar ook nog even een lekkere salade gegeten en wat boodschappen gehaald. Hier zit ook een broodwinkeltje wat van diezelfde hoofdorganisatie Bake for life, genaamd Bread, met Nederlands brood. Na 4 weken Oegandees brood te eten, kan ik je niet vertellen hoe lekker dat Nederlandse brood smaakt!

Terug kon ik op een safe boda, jaja, toch fijn als ze zo’n hesje aan hebben, maar vooral dat het ook blijkt dat het echt zo is.

Zondag 17 juli

Ik hoorde gisteren van één van mijn huisgenootjes dat er een andere leuke craft market zat bij the national theatre, dus leek me dat leuk om eens te gaan kijken. De winkeltjes bleken ongeveer dezelfde spulletjes te hebben als de andere markt, dus waren we daar vrij snel klaar. Bij de ingang van het theater waren allemaal kinderen en ouders, we zagen een suikerspin machine en kinderen met zakjes popcorn. Natuurlijk werden we een beetje nieuwsgierig en zijn we het theater binnen gelopen, waar ook veel mensen stonden. In het binnenplaatsje stonden allemaal kinderen verkleed. Bij navragen bleek er een soort musical te worden opgevoerd door de kinderen voor hun ouders. Het was wel één

Dat schijnen ze één keer per jaar te doen, nu was het halverwege het schooljaar (in december hebben zij vakantie tot en met februari en dan gaan zij door naar het volgende jaar). We zaten nog even buiten te kijken naar de kinderen die zich aan het klaarmaken waren en ineens stond er een groep kinderen om mij heen, mijn been was wel echt heel interessant voor ze om te zien. Hier zijn ze minder bang om te vragen en kreeg ik allerlei vragen van hoe het komt dat ik zo’n been heb, hoe stuur ik die aan, heb ik er pijn van…kortom een vragenvuurtje, maar erg leuk! Vervolgens liepen we naar binnen om een plekje te zoeken, kwam er een jongetje achter me aan gerend, hij moest nog even vertellen dat ik een stuk langer was dan hij had verwacht. Super schattig!

Het was erg leuk om een stuk van de musical te zien! Hierna ben ik nog even met Carlijn naar een andere markt geweest, maar waren we er snel wel een beetje klaar mee en zijn we ergens op de gok gaan zitten. Ze bleken er ontzettend lekkere smoothies te hebben en dus hebben we daar even heerlijk van genoten. Toen die op waren zijn we lekker naar huis gegaan en heb ik eigenlijk vooral lekker mijn (ondertussen 4^e) boek uitgelezen.

Liefs Korie