Ondertussen weet ik ook waarom het internet zo traag is... De internet bundel wordt steeds trager naarmate deze op raakt... Dus helaas is er nog een paar dagen dramatisch traag internet, waardoor het met moeite lukt om wat foto's online te plaatsen, maar lukt het haast niet om foto's in de blog te plaatsen... Ik doe mijn best ze wel op de foto pagina te plaatsen, maar zo als nu lukt het dus niet ze in het verhaal te plaatsen...sorry daarvoor!

Maandag 18 juli

Zaterdag kwam ik bij acacia mall één van de jongens van de bakkerijtjes tegen en hem al even gemeld dat ik een brief had geschreven. Hij vertelde dat ze vandaag er weer zouden zijn en hij de brief zou gaan lezen, dus ik was ontzettend nieuwsgierig. Eerst begon de ergotherapie weer en was ik een beetje streng. Om 9.00 uur zaten er al twee vrouwen (nou ja, eentje is nog maar 17 jaar) met hun kindje, maar de ene is pas kwart over 10 aan de beurt en ik heb dus gezegd dat ze niet eerder aan de beurt zou zijn. Ook de vrouw die pas om 9.30 aan de beurt is, ben ik pas rond die tijd mee begonnen, om proberen ze duidelijk te maken dat dat schema echt gebruikt ging worden. En wonder boven wonder, verder kwam iedereen netjes volgens schema en is de therapie nog niet eerder zo soepeltjes verlopen. Geen van de kinderen huilde, waardoor het geen gevecht werd om alle oefeningen te kunnen doen. Olive was onder de indruk en heb haar dus ook geprobeerd duidelijk te maken dat ze het schema moet blijven gebruiken. Ze had ook wel direct door dat het een goede toevoeging kan zijn en dat ze het schema ook gaat aanpassen met nieuwe patiënten.

Na de therapie zag ik dat de deur open was waar de beide heren hun kantoor hebben, dus ik ben daar even naartoe gegaan om te vragen of ze mijn brief hadden gelezen. Gelukkig waren ze het met mij eens dat deze vrouw een zeer geschikte kandidaat is om in hun project te worden opgenomen. Ze gaan contact met haar opnemen, maar er moet nog wel iets geregeld worden zodat ze vanuit een huis aan het werk kan, maar ik denk dat daar wel iets voor te regelen is. Ze houden mij in ieder geval op de hoogte hoe het verder gaat. Vanaf de tweede week van augustus beginnen ze weer met een nieuwe groep om te trainen (en anders in september), dus ik hoop dat zij mee kan gaan doen…

Aan het eind van de middag heb ik mij naar de craft market laten brengen, want ik had daar iets onwijs moois gezien, namelijk robijn steentjes en die leken me toch wel erg gaaf als oorbellen :) en aangezien ik nog niks voor mezelf gekocht had (uhm…) mocht ik ze halen, leuk soms een kadootje voor jezelf.

Dinsdag 19 juli

Vanochtend ging de therapie ook weer net als gisteren erg soepeltjes, iedereen kwam zowaar op de goede tijd en geen huilende kinderen. Ik werd er gewoon heel blij van! Eigenlijk waren er geen bijzondere dingen vandaag.

’s Middags ging ik proberen de kinderen te leren rekenen, hele simpele plus sommetjes, maar dat is nog wel een uitdaging… Dan merk je dat de taalbarriere er is en het moeilijk is om uit te leggen wat je nou eigenlijk bedoelt. Met houten blokjes (die ik van één van de andere vrijwilligers had gekregen) ging ik het proberen uit te leggen. Op een gegeven moment had één jochie het door! Ik hoop dat hij het morgen nog steeds weet ;)

Rianne had bellenblaas meegenomen, wat ook een groot succes was! Ze probeerden alle bellen kapot te maken, erg leuk om te zien. Zelf blazen is nog een beetje moeilijk, want ze blazen veel te hard, maar na een paar keer voordoen snapten ze het en zowaar kwamen er een hele boel bellen, wat een blije koppies!

Ik zag op een gegeven moment dat er bij een vrouw het haar werd ingevlochten, maar zij had echt heel kort haar, nog geen 2cm lang... ik natuurlijk weer onwijs nieuwsgierig hoe dat dan gedaan werd. Dus ik ben even dichtbij gaan zitten kijken, begon één van de andere dames ook mijn haar te vlechten, maar (logischerwijs) ze vond mijn haar veeeel te glad. Maar ja hun haar blijft gewoon in elkaar hangen ofzo, echt best wel bizar. Aan het eind frutten ze het een beetje samen en tada, de vlecht blijft zitten. Mijn haar glijdt natuurlijk alles uit, maar het was wel grappig!

Toen de vlechtjes klaar waren, gingen ze aan de slag met bonen pellen. Heel bijzonder, want de bonen lijken heel erg op snijbonen, maar dan veel ouder, waardoor de boontjes erin heel groot zijn. Dus ik vroeg hoe het smaakte en vroeg of het OK was om eentje te proeven, volgens hun was ik gek dat ik die rauw ging eten. Maar eigenlijk smaakte het gewoon naar boon...

Vanavond met z’n 8en nog een paar potjes weerwolven gedaan, wel even gezellig om wat samen te doen. Morgenavond gaan we weer eens uit eten, want dat heb ik hier nog niet gedaan (:P), maar nu met een groep van 28. Er zijn ook mensen die de social safari experience doen, een combinatie van reizen met een paar dagen vrijwilligerswerk, waarbij je vooral moet denken aan schilderen/opknappen van de ruimtes. Ik ben benieuwd naar hun ervaringen tot nu toe, ze komen toch weer op een iets andere manier deze kant op.

Woensdag 20 juli

Zoals elke ochtend stond Moses weer netjes op mij te wachten. We waren ongeveer 10 minuten onderweg toen zijn boda begon te pruttelen…dus we moesten stoppen… Hij begon zijn boda op de kant te gooien en een beetje te schudden. Vrij snel had ik door dat hij vergeten was te tanken. Maar als je maar hard genoeg schud dan krijg je net weer volgoende brandstof in de rondte om te starten en konden we naar het benzine station rijden. Toch wel weer een komische ervaring.

Vandaag liep de therapie iets minder gestructureerd, er kwamen twee dames van buitenaf en eigenlijk is nooit bekend wanneer zij komen, dus kunnen we daar geen echt schema mee maken. Maar ook kwamen er twee niet op dagen, later bleek dat één meisje ontslagen was, heel fijn voor haar natuurlijk, maar niet zo handig dat dat niet gemeld wordt…

Later vandaag gebeurde er weer wat bijzonders. Er werd een vrouw bij de ergotherapie gebracht met haar dochtertje van 1 maand. Het kindje is geboren met ernstige vergroeiing van haar polsen en handjes. Na de therapie zat zij buiten en vroeg Naomi (verpleegkundige) aan Rianne of zij een idee had om dit kindje te kunnen helpen. De vrouw geeft veel te weinig borstvoeding en daardoor is het kindje zeer slecht eraan toe. De vrouw zelf is ook sterk ondervoed. Samen met Rianne erover gehad en als opties hadden we eigenlijk twee, of kunstmelk of een andere vrouw vinden die borstvoeding geeft om het kindje te ondersteunen. Dat laatste is natuurlijk een beetje een gek idee voor ons, om een ander kindje borstvoeding te geven, maar deze mevrouw heeft geen geld om kunstmelk te kopen. Daarnaast vertrouwden we het niet echt. De vrouw en het kindje zagen er allebei erg slecht uit. Ze had alleen voldoende geld om weer terug naar huis te kunnen gaan, maar dan zou ze niet meer terug kunnen komen. In overleg met de therapeuten hebben Rianne, Isabel en ik besloten een heel klein bedrag (namelijk maar 3 euro per persoon) te doneren. Op deze manier is het mogelijk dat deze mevrouw met haar kindje morgen (met begeleiding vanuit Katalemwa) naar het ziekenhuis wordt gebracht en is er een grote kans dat ze gratis behandeling zal krijgen. We hebben duidelijk aangegeven dat we niet willen dat er bekend is dat zij dat geld van ons heeft gekregen, omdat dat absoluut eigenlijk niet de bedoeling is. Ook weten we dat het eigenlijk geen goede oplossing is om iemand geld te geven, maar de gedachte dat deze mevrouw naar huis zou gaan met een mega grote kans dat dit kindje zou komen te overlijden op zo’n vreselijke manier, kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik zou me daar zo schuldig over voelen, terwijl ik met zo’n klein bedrag haar in ieder geval een kans op een ziekenhuis zou geven. Er is nog steeds grote kans het kindje het niet overleefd, maar dan is er in ieder geval een manier geweest om het kunnen verzachten…

Rianne gaat morgen mee naar het ziekenhuis, ik ben erg benieuwd hoe het gaat aflopen.

Heel gek, want dan maak je zoiets heftigs weer mee vandaag, mensen die echt geen cent hebben… en dan ga ik morgen op een dure safari… Heel dubbel op dit moment, maar dat ga ik morgen zeker weer van me af zetten.

Ik ga morgen richting Bwindi, dat is een heel groot woud, met één van de weinige plekken op aarde waar de berggorilla’s nog in het wild leven, waar we vrijdag na een pittige wandeling, oog in oog komen met ze. Ik kan echt niet wachten!!!

Liefs Korie