Alweer over de helft!

Dinsdag 12 juli

Vandaag had ik een vrij rustige, gewone dag. Er zijn twee nieuwe vrijwilligers aangekomen die ook naar Katalemwa gaan, Isabel en Rianne. Isabel is vandaag met mij mee geweest, ik heb haar Katalemwa laten zien en in de ochtend de therapie met haar samen gedaan. Er was weer een bijeenkomst voor de therapeuten, artsen en allerlei andere belangrijke mensen, waardoor er geen therapeuten waren voor de kinderen, zij waren blij dat wij het konden doen. Toen we klaar waren, was het lunchtijd, maar twee moeders hadden hun dochtertjes in de therapie ruimte gelaten (zonder ons te melden waar ze heen waren), zodat zij even hun handen vrij hadden. We moesten dus wachten tot zij terugkwamen voor wij konden gaan lunchen. Sowieso merk ik dat mensen hier anders met hun kind omgaan dan in Nederland, niet dat ze minder van hun kind houden hoor, want bij sommigen straalt de liefde er vanaf (gelukkig ook bij sommige moeders die een gehandicapt kindje hebben). Maar wat me opvalt is dat moeders/ouders niet spelen met hun kinderen. Soms zien ze ons spelen en zien ze hun kind genieten en dan hebben zij zelf ook een glimlach op hun gezicht. Heel zelden (en alleen als er een bal in gebruik is) doet er enkel een vader een keer mee. Sommige kinderen vinden het geweldig om te leren schrijven, lezen of kleuren, in Nederland helpen ouders daar vaak mee, vaak ook omdat ze het heel leuk vinden. Hier vinden de ouders het leuk om te zien wat ze doen en dat ze dat kunnen, de kinderen laten soms ook heel trots zien wat ze gedaan hebben, maar vervolgens spoort dit ze niet aan zelf ook ermee bezig te gaan (nou weet ik niet of de ouders zelf wel kunnen lezen/schrijven, maar tekenen/kleuren zou in ieder geval toch moeten lukken). Er wordt ook wel een stukje minder voorzichtig om gegaan met de baby’s. In Nederland wordt er heel erg gelet op de ondersteuning van een hoofdje als ze opgetild worden, omdat het nekje dat nog niet aankan, maar hier worden de baby’s rustig aan één opgetild als een soort aapje, waarbij je in sommige gevallen dat hoofdje een beweging ziet maken die vast niet heel prettig is voor dat nekje…

Ik had eigenlijk niet zoveel zin in pocho en rijst met bonen, maar toevallig verkochten ze ook chapati (voor wel 13cent), dus ik had daar lekker eentje van gekocht. Maar wat bleek, vanwege de bijeenkomst die werd gehouden was er een uitgebreide lunch, echt heerlijk! Er was zelfs rundvlees en kip, aardappelen en matoke, dus de chapati heb ik maar bewaard voor thuis. Vanwege het vertrek van één van de vrijwilligers zouden we uit eten gaan, dus wanneer ik die chapati op zou gaan eten, dat wist ik nog niet. Toen ik thuis kwam wilde ik nog even naar de groentekraam voor een lekkere mango en vond ik meteen een goede oplossing voor mijn overgebleven chapati. Er lagen een paar hele sneue hondjes onder de bosjes, die hebben heerlijk genoten van mijn pannenkoek :)

Woensdag 13 juli

Vandaag ben ik (lekker op tijd) mee geweest naar het ziekenhuis waar de kinderen van Katalemwa die geopereerd moeten worden, naar toe gaan.

Samen met twee andere kinderen, ging ook mijn grote kleine vriendje mee, zijn 4-5wekenpre-operatieve behandeling zat erop, dus hij kon gecontroleerd worden zodat hij geopereerd kan gaan worden. Gaaf ziekenhuis om te zien, ik had ook al wel begrepen dat dit één van de betere van Kampala is. Ik kom onderweg weleens ziekenhuizen tegen, waar je na een bezoekje volgens mij sowieso minder goed naar buiten komt dan je naar binnen ging, maar daar was dit ziekenhuis niet mee te vergelijken. Ik zag ook direct dat er redelijk wat blanke artsen werken. Omdat het zo’n ontwikkelt ziekenhuis is, mocht ik (helaas, maar logisch) niet veel dingen zien en ook geen foto’s maken, maar een goeie indruk heb ik van dit ziekenhuis zeker wel gekregen! Ik ben even mee geweest naar de slaapzalen van de chirurgische patiënten, dat is 1 grote ruimte, met lage muurtjes, zodat er dan toch een soort hokjes ontstaan en daarin staan dan weer 6 bedden. Privacy is er niet, maar dat kan je hier kopen, indien je dus naar privé verblijven gaat van dit ziekenhuis. Ook mocht ik mee naar de arts, om te zien hoe zo’n afspraak in zijn werk gaat. Ik heb veel artsen gezien in Nederland en daar zitten ook echt wel een aantal bij die je eens flink de oren wil wassen, maar vergeleken met hoe het hier gaat, blijken die dan toch een soort van mee te vallen… De zuster deed de deur open en wees de moeder om haar kind op de behandeltafel te leggen. De arts zat op dat moment achter zijn computer, stond daarna op, deed handschoenen aan, onderzocht hem nog geen 2 minuten en zei sprak daarna alleen nog maar tegen de therapeut, dat hij klaar was om geopereerd te worden. Tegen dat jochie zelf of zijn moeder zei hij niks… de arts waste zijn handen en ging weer achter zijn computer zitten. Wij konden de kamer weer uit, om naar de kamer ernaast te gaan om de operatie in te plannen. Dat vond ik wel een tikkeltje frustrerend, dat jochie heeft al 4-5weken behandeling gehad, van tevoren weten ze dat het zolang duurt en hij dan geopereerd kan worden, dus je zou denken, de operatie plan je dan alvast in… Maar nee hoor, hij kan nu pas over 4 weken geopereerd worden…Afrikaanse efficiëntie…

Overigens waren wij om 8.30 al in het ziekenhuis en mochten we pas om 13.00 uur naar binnen… De rest van de tijd hebben we zitten wachten, wachten en nog eens wachten… Ik zal (proberen) voortaan in de Nederlandse ziekenhuizen niet meer (te) zeuren over wachttijden ;)

Twee patiënten die vorige week geopereerd waren mochten vandaag weer mee terug. Maar we zijn heen gegaan met een busje waar elke plaats bezet was…Hoe krijg je dan 2 patiëntjes (waarvan eentje met haar hele been in het gips) en 3 volwassen erbij in??? Proppen… Het Afrikaanse gezegde: There is always room for one more, wordt hier vaak toegepast ;)

Toen ik thuis kwam hoorde ik van Isabel en Rianne dat de kids wel gevraagd hadden waar ik was, dat is dan toch wel leuk :)

In die tijd dat ik zat te wachten speelden er wel allerlei dingen door mijn hoofd… Schuldgevoelens over hoe wij kunnen leven en ondanks al de ellende (vooral financieel), hoe goed de zorg in Nederland eigenlijk is… de luxe die wij hebben (alleen al de verbaasde koppies van sommige kinderen dat er tv’s hingen met tekenfilmpjes). Dat iedereen geholpen wordt in Nederland, dankzij de verplichte zorgverzekering.

De kinderen die bij Katalemwa zitten worden gelukkig ook geholpen (al zou dat op een vriendelijkere of betere manier kunnen), maar ik kom veel kinderen op straat tegen die bijvoorbeeld klompvoetjes hebben of (in niet extreme mate gelukkig) waterhoofdjes, waar niks aan gedaan wordt. En dan te bedenken dat er ontzettend veel kinderen en volwassenen met handicaps niet eens buiten komen, dus ik zie nog lang niet iedereen….Mensen in de binnenlanden, waar al helemaal geen kennis is en dus echt niks gedaan wordt/kan worden. De voorlichting die er gelukkig in Nederland is, waardoor er veel minder aangeboren afwijkingen zijn, de begeleiding tijdens zwangerschappen en bevallingen, waardoor er meer gezonde kinderen rond kunnen lopen… Het is soms zo onwerkelijk… Ik zou er zo graag iets aan willen doen, maar dat gaat gewoon niet…en dan denk ik weleens, waar maken we ons soms toch druk over, stomme kleine dingen, terwijl we het eigenlijk zo vreselijk goed hebben.

Ook denk ik dan weleens aan de reden waarom mijn been geamputeerd is. De aandoeningen die ik hier zie, zijn heel duidelijk zichtbare afwijkingen, ze zijn niet te missen om het maar even zo te noemen. Maar wat nou als iemand hier dystrofie zou hebben… Diegene zou waarschijnlijk echt voor gek worden verklaard (zoals mij ook vreselijk vaak voor de voeten is gegooid, maar ik had gelukkig mensen om me heen, die ondanks wat sommige mensen/therapeuten/artsen ook zeiden, mij geloofden. Hier zijn artsen heilig en alles wat zij zeggen wordt als waarheid gezien), behandeling of pijnstilling zullen de mensen niet krijgen in zo’n geval, dus iemand moet gewoon doorgaan en leven met die helse pijn… Soms maakt me dat toch een beetje verdrietig als ik me dat allemaal realiseer en ben ik weer zo ontzettend blij dat ik in Nederland ben geboren!

Natuurlijk zijn er ook ontzettend mooie dingen hier en de belangrijkste dingen daarvan vind ik dat mensen gelukkig zijn met weinig tot niks. Er is veel blijdschap te horen op straat en glimlachende mensen te zien, dat maakt me dan weer ontzettend blij. Ik heb het idee dat mensen hier elkaar makkelijker accepteren (ok afgezien van mensen met handicaps dan), kleding, uiterlijk of religie lijken weinig invloed te hebben, terwijl dat in Nederland wel zo is. De mensen zijn behulpzaam zonder daar direct iets voor terug te willen. Zo zie je maar weer dat overal ook hele mooie dingen zijn :)

Vanavond zijn we al weer uit eten geweest, maar nu met alle vrijwilligers en de coördinatoren en het ergste is, morgen ga ik alweer omdat er vrijdag nog een vrijwilliger naar huis gaat, wordt nog afkicken straks weer in Nederland, straks ben ik het koken verleerd :P

Donderdag 14 Juli

Vandaag was een leuke dag, heel gewoon, maar erg leuk. De therapeuten hadden nog steeds die bijeenkomsten, waardoor ik samen met Isabel de therapie zou doen. Dat ging prima, we hadden lekker het tempo er in en waren dan ook vrij snel klaar. Ik heb vanochtend wel geprobeerd een moeder te leren dat zij bepaalde oefeningen ook zelf met haar dochtertje kan doen. Dat meisje heeft enorme hoge spierspanning, waardoor haar gewrichten heel sterk gebogen zijn, daarom is het belangrijk strekoefeningen te doen, omdat die spanning tot vergroeiingen kan gaan leiden. Het leuke was dat ze ze ook samen ging doen met mij en hopelijk gaat ze ze nu ook echt doen met haar dochtertje! Inge en Frank (de nieuwe coördinator die het stokje van Inge gaat overnemen) zijn nog even langs geweest, ik heb het even met ze gehad over de mogelijkheden waar de donaties naar toe kunnen gaan, want dat vind ik zelf natuurlijk ook wel erg leuk om te horen en jullie te laten weten!

Vandaag was er alweer een lekkere lunch, dus weer lekker van kunnen genieten :)

Ik heb na de lunch de tandenborstels en tandpasta erbij gepakt om eens te zien of de kinderen dat kunnen, hun gebitjes zien er namelijk niet allemaal even goed uit… Ze kunnen het zeker (alhoewel ze wel wat begeleiding kunnen gebruiken dat ze alles meepakken), maar ik denk dat ze geen borstel en tandpasta hebben, dus die hebben ze nu gekregen, ik hoop dat ze ze ook echt gaan gebruiken…

Daarna zijn we weer gaan schrijven, ik ben begonnen om een doof meisje te leren schrijven, want dat kan ze nog niet. Het alfabet zijn we een eind mee onderweg, maar woordjes zijn nog een grote uitdaging, dus volgende week weer verder.

Safari QENP

Het duurde even, maar eindelijk kan mn blog er ook op… Er was stroomstoring, toen weer niet, toen weer wel, toen weer niet… een kwartier later weer wel en nu…nog heel eventjes wachten…mn verhaal met foto’s erin was nagenoeg klaar… Hoop dat hij het nog heel even gaat doen dat ik mijn blog en de laatste foto’s er nog op kan zetten... Ja hoor!! nu snel mn verhaal posten, dan plaats ik daarna de foto's erin... dan staat dat er in ieder geval...

Zaterdag 9 juli

Zoals ik al had verteld is dit weekend mijn eerste safari, die gaat naar Queen Elizabeth National Park. Het wordt een park genoemd, omdat er dieren leven, maar eigenlijk kan je het beter een gebied noemen, want er staan geen hekken ofzo, de dieren kunnen overal naar toe. Niet alle soorten dieren leven in dit park, onder andere de neushoorn, giraffe en zebra leven hier niet.

Vanochtend werden we zoals afgesproken om 8 uur opgehaald. Eén van de meiden die ook mee is, verblijft haar laatste week in een gastgezin, waar ze mee kan maken hoe de mensen hier leven, hoewel ze wel in een vrij luxe gezin mee draait (er wordt onder andere gekookt en gewassen) krijgt ze wel veel van de gebruiken mee. Omdat er wat wegen afgesloten waren, duurde het wat langer om bij haar te komen, maar om 9 uur reden we dan echt weg uit Kampala, op naar de Queen Elizabeth National Park. Ik had er zo ontzettend veel zin in, ik kan niet beschrijven hoe gaaf ik het vond in Zimbabwe om al die dieren in hun normale omgeving te zien, dus erg benieuwd naar hoe het hier zou zijn. De rit naar QENP was vrij lang, ongeveer 8 uur, maar met geweldige uitzichten en een paar stops was deze ook vrij snel weer voorbij. Na ongeveer 2 uur hebben we een stop gemaakt in the Equator village, oftewel het dorpje dat op de evenaar ligt. Het is wel duidelijk een toeristen dorpje en ja, toen was ik ook even toeristje, maar toch wel erg grappig idee dat je dan echt op de evenaar staat.

Als bewijs hadden ze een soort trechters neergezet op het noordelijk en zuidelijk halfrond en eentje recht op de evenaar. Hiermee konden ze met een emmer water en een bloemetje laten zien dat het water daadwerkelijk de andere kant op draait als het wegloopt, daar had ik ook al weleens op gelet in Australië dat het daar andersom wegloopt, maar het is wel bijzonder om te zien dat die scheiding inderdaad zo strak ligt! En het water op de evenaar…dat draait niet, dat loopt recht naar beneden, en loopt echt mega snel weg, inclusief het bloemetje. Blijft toch wel een beetje bijzonder.

Daarna zijn we verder gereden, door allerlei kleine dorpjes, waar alle kinderen naar ons zwaaiden, want een mzungu zullen ze in die kleine dorpjes niet zo vaak aantreffen! Je ziet echt heel veel soorten huizen, van vrij mooie (waar dan wel wat ramen kapot zijn) tot huisjes van klei of zelfs golfplaten hutten. Overal staan marktjes aan de kant van de (snel)weg, zodra je je auto aan de kant zet dan komen er direct een stuk of 5 mensen aanrennen om je bananen, kip op een stokje, of mango’s te verkopen.

Rond 16.00 uur kwamen we aan bij QENP, we zagen direct al een aantal olifanten, een paar wrattenzwijnen (pumba’s), bavianen, verschillende soorten gazelles en doodshoofdaapjes. Ondanks dat je deze dieren in de dierentuinen weleens gezien hebt, gaat er niks boven… en is het toch 1000x mooier om ze hier in Afrika te zien! Daarnaast waren er geweldige uitzichten die helaas op de foto gewoon niet weer te geven zijn… maar kippenvel momentjes waren het!

Wat wel al bijzonder te zien is dat mensen rustig wandelend, op de fiets of op de boda door het park heen gaan, terwijl ze weten dat er ook nijlpaarden, leeuwen en luipaarden rondlopen, maar daar trekken ze zich niet zoveel van aan.

Overigens vraag ik me wel af waarom hier ooit asfalt neer is gelegd, er zitten zoveel gaten in (en er wordt ook niks aan gedaan) dat iedereen door de berm rijdt, nog steeds hobbelig, maar in ieder geval wat glooiender. We reden langs een vrachtwagen met pech. George vertelde dat deze twee mannen er vorige week zaterdag ook al stonden… Bizar he, want ze mogen hun vrachtwagen dus niet verlaten, maar er was ook nog steeds geen hulp geweest… Benieuwd hoelang ze daar nog moeten staan.

Er was helaas een overboeking in het hostel waar we zouden verblijven, waardoor we moesten uitwijken naar een andere. Deze was niet helemaal zo prettig en schoon als we hadden gehoopt (lees bijvoorbeeld muizenpoep en (dode) spinnen op/in de klamboe, vlekken in de bedlakens), we hoefden er gelukkig alleen maar één nachtje te slapen en om 7.30 zouden we vertrekken op game drive. Dus spullen neergelegd op de kamers, douchen was niet echt helemaal een optie, aangezien er alleen koud water was en de badkamer ook qua hygiëne niet echt prettig aanvoelde, maar met zeep en een beetje afspoelen kom je een eind… Het is Afrika, dus je moet het er gewoon even mee doen en door al het stuivende zand zullen we er morgen niet veel schoner op worden ;) Na een een kaartspelletje ben ik mijn bed in gekropen.

Zondag 10 juli

De wekker stond op tijd, ik had niet echt lekker geslapen… het kussen was niet zo prettig, ik had erop gegokt dat ik wel 2 nachtjes zonder mijn eigen kussen kon… was niet mijn beste beslissing deze reis. Maar met al die mooie dingen in het verschiet blijk je die slaap wel een paar uurtjes te kunnen missen. Vanochtend vertrokken we in het donker, maar het wordt hier ontzettend snel licht, binnen een minuut of 3 was de zon van half op, volledig op! Mooie kleuren over al die valleien, prachtig! Toen kon de zoektocht naar de wilde dieren starten. We wisten al dat er geen giraffes en neushoorns in dit gebied leven, maar wel veel van alle andere dieren die je bedenkt bij Afrika. Sommige dieren, zoals de leeuwen en luipaarden zijn erg moeilijk te vinden en in de meeste gevallen lukt het niet. Maarrrrr gelukkig hadden wij mazzel en reden we ineens langs een leeuwin, die zich achter een bosje verstopte, op een afstandje van de gazelles. Onze gids George vertelde dat zij zich langzaam aan het voorbereiden was op de jacht, want ja, (ook :P) bij de leeuwen doen de dames het zware werk en profiteren de heren ervan, omdat die als eerste mogen eten…

Na een fotosessie en een prachtige herinnering aan die geweldige grote katten, zijn we weer verder gereden en zagen we een auto stilstaan, die dus waarschijnlijk ergens naar keek… Daar zijn we heen gereden en ja hoor, daar lag nog een leeuwin (George vond het helemaal wonderbaarlijk, dat we gewoon 2 zagen!) zij was al wat verder in haar voorbereiding op een aanval, want ze kwam soms langzaam omhoog in sluiphouding en ging dan weer liggen. Wij hadden de auto naast de andere auto neergezet en de motor uitgedaan, om te kunnen genieten van dit mooie beeld en ja hoe hard het ook is, om eventueel een jacht te kunnen zien. Het is tenslotte de natuur en ze jaagt uiteindelijk toch wel, of we het nou wel of niet zien…en dan is het natuurlijk wel bijzonder als je daar getuige van kan zijn! Maar wat gebeurde #%!*&YT(&Q#* 2 auto’s met Indiase mensen, met een Oegandese gids, kwamen aanrijden, zagen de leeuwin en reden gewoon langs ons met snelheid om vervolgens recht voor de leeuwin te stoppen, zodat ze mooie foto’s konden maken! Hoe asociaal, kon me er echt boos om maken (en nu nog een beetje, vond het zo belachelijk) ten eerste stoor je haar in haar jacht en ten tweede verpest je ons beeld ook nog eens volledig! Die leeuwin zag het inderdaad niet meer zitten en is snel weggelopen, één van die knuppels ging notabene foto’s met flits nemen (sowieso heeft ie dan geen verstand van fotograferen, maar dat is weer een heel ander verhaal), ja dan schrik je zo’n dier wel af… Het was duidelijk te merken dat George er ook flink pissig van was (vanavond nog), maar ja wat kan je er dan nog aan doen? We zijn daarna rustig doorgereden en George heeft een aantal auto’s laten passeren, zodat we weer alleen waren en dit soort acties niet weer zouden gebeuren. We zijn een hele andere kant op gereden en maar goed ook, want… we troffen weer een auto die stond te kijken naar het gras…dus we zijn gaan vragen, er bleek een luipaard in het gras te liggen. Met wat geduld zagen we het luipaard voorzichtig af en toe naar boven komen en kleine stukjes lopen, wat ook een prachtig dier! In het gras lag hij/zij helemaal beschut! Gelukkig waren er nu geen rare mensen en konden we er echt van genieten. Ik ben bovenop het dak van de auto geklommen voor een mooi beeld en daarmee mooie foto’s.

Het luipaard bleef echter tussen het hoge gras en aangezien we nog niet ontbeten hadden, leek het een verstandige keus om na 20minuten (het was ondertussen bijna 11 uur) weer door te rijden. Ik heb een lekkere chapati op (lijkt en proeft als een pannenkoek) met suiker (overigens vinden ze dat hier gek, dat je iets zoets doet op iets, wat volgens hun, zout is, maar zout is in mijn idee toch echt anders van smaak), was een prima ontbijtje. Daarna zijn we weer rustig teruggereden om even te relaxen, te lunchen en ons klaar te maken voor de boottocht.

Om (Afrikaanse) 13.00 uur zijn we op de boot gegaan, om een tocht te maken over een kanaal dat Lake George en Lake Eduard verbindt. Wat een prachtige tocht was dit, wat een geweldig uitzicht, geweldige dieren die allemaal vlakbij en door elkaar leven, de olifanten, gazelles, buffels, nijlpaarden, krokodillen (van een meter of 3-4), hoe prachtig! Weer echte kippenvel momentjes. De gids had een soort standaard verhaal in zijn hoofd, die meerdere malen werd afgespeeld, maar dat maakte niks uit, het was ontzettend mooi en ik heb er super van genoten!

We slapen vannacht op een andere plek, vlakbij waar we morgen de chimpansee trekking gaan doen. Het is lekker schoon hier, de bedden (en vooral de kussens) zien er vele malen beter uit dan gisteren. We hebben een (schone) douche op de kamer, die welliswaar alleen koud water heeft, maar op bestelling krijgen we een emmer kokend water erbij, die je dan weer moet mengen met koud water, oftewel best onhandig, maar gelukkig was een koude douche best lekker. De wc is een gat in de grond, wat wel een pittige opdracht is met een prothese of 1 been… Strakjes lekker eten en dan weer niet al te laat naar bed… Ik ben zoooo benieuwd, ik kan niet wachten tot morgen.

Maandag 11 juli

Vanochtend vond ik het stiekem een beetje spannend, de chimpansees heb ik nog nooit in het wild gezien, dus ik was echt ontzettend nieuwsgierig! We vertrokken om 7.00 uur, gelukkig hadden we gisteren al een eindje gereden over het meest dramatische stuk, waardoor we vandaag niet zo vroeg weg hoefden (anders hadden we om 5.00 uur al in de auto moeten zitten). Rond 7.30 uur waren we bij het kamp waarvandaan we het regenwoud in zouden lopen. Er ging een echtpaar mee met hun dochtertje van 4, ik was erg benieuwd hoe zij het zou gaan doen, maar ik kan niet anders zeggen, ze heeft zich voorbeeldig gedragen. Je moet vrij stil zijn, omdat de chimpansees er anders sowieso vandoor gaan en dan hoor je ze alleen maar, maar ze was heel rustig en eerlijk gezegd interesseerden de chimpansees haar niet (weet ook niet of ze ze echt goed kon zien, want ze zitten veel stil natuurlijk), ze vond de bloemen en planten veel leuker.

Onze gids had die ochtend de chimpansees al dichtbij het kamp gehoord en dus hoopte hij dat ze nog steeds in de buurt waren. Ze houden maximaal ongeveer 4 uur wandelen aan, als ze dan niet gevonden zijn, heb je helaas pech… Maar net als gisteren hadden wij weer geluk, want binnen een half uur hadden we ze gevonden. Drie volwassen chimpansees, ze horen bij een grote groep van ongeveer 40 chimpansees, maar overdag splitsen zij zich op in kleinere groepjes. Ik kan echt niet omschrijven hoe bijzonder dit was, ze zitten best hoog (20meter) en door de dichte begroeiing moet je ongeveer onder ze staan om ze te zien en krijg je wel last van je nek… Maar ooooh het was echt alles waard, ik had echt tranen in mijn ogen, ik kan daar zo ontzettend van genieten die dieren te zien in hun natuurlijke omgeving, volgens mij had ik fonkelingen in mijn ogen.

Je moet overigens wel oppassen, want plassen en hun ontlasting doen ze vanaf die hoogte ook rustig, dus als je niet oppast… Ook gooien ze de restjes van hun eten naar beneden, waaronder de buitenkant van vijgen en vanaf een meter of 20 komen die hard aanzetten.

Er waren twee mannetjes en één dame met haar jong, ze hield haar jong goed vast, maar het lukte toch op gegeven moment het gezichtje van haar jong ook nog op de foto te krijgen :D

Ik stond in dat regenwoud volgens mij echt te glunderen als een klein kind in een speelgoedwinkel! We mochten een uur bij ze blijven, zodat ze niet te lang gestoord worden, want ze hebben dondersgoed in de gaten dat wij daar staan. We waren binnen 2 uur weer uit het regenwoud, George onze chauffeur was echt zwaar verbaasd dat we er al weer waren. Ik heb hier echt zo van genoten, het is wel een pittige wandeling zo door het regenwoud, naar boven en naar beneden, takken, lianen, stenen…voet die blijft hangen, maar zo heb ik toch een goeie work-out en ik heb echt van elke seconde genoten!

Daarna zijn we weer richting Kampala gereden, onderweg flink wat foto’s gemaakt van de dingen die je tegenkomt op straat, wel een klein beetje stiekem, ik wilde geen boze mensen… Op een gegeven moment kwamen we langs een politiecontrole, die opgesteld was voor de boda’s. Zo komisch, er stonden iets verderop wel 20 boda’s te wachten, omdat ze waarschijnlijk niet langs de controle wilden… Er zijn nogal wat boda drivers zonder rijbewijs of verzekering… Even later stond er nog een politiecontrole en wij moesten ook gecheckt. Bleek dat er in 2013 en 2014 door collega’s van onze George een boete niet betaald was (beide waren 20.000 shilling, zo’n 6,5 euro) waardoor hij nu een boete kreeg van 250.000 shilling en dat is hier heel veel geld…maar zonder betalen mocht hij niet door…

Op de evenaar zijn we gestopt om te lunchen, nou ja lunch…we waren er om iets voor 15.00 uur. We wilden allemaal een hamburger, maar het duurde erg lang…bleek dat de stroom was uitgevallen, waardoor koken wel erg lastig werd, maar na een uurtje dan toch en het smaakte prima. Na 1,5 uur waren we thuis in het Doingoood huis, moe, maar echt wat een geweldig weekend! Ik ben nu nog even hard aan het nagenieten met alle foto’s. Oh en van de warme douche, wat kan dat heerlijk zijn!

Superlief, dankzij mijn schoonouders heb ik nog extra fotoruimte gekregen, zodat jullie ook mee kunnen blijven genieten! Ik denk dat ik het nu wel ga redden met de fotoruimte tot het eind van mijn reis, om jullie op de hoogte te houden van alle mooie dingen die ik zie.

Ik vind het onwijs gaaf om te zien, lezen en horen dat er zoveel mensen meegenieten van mijn reis, super dank jullie wel daarvoor!

Liefs Korie

Hokey pokey

Woensdag 6 juli

Zoals gezegd had ik vandaag een dagje vrij, maar natuurlijk wel vroeg wakker. Ik heb vanochtend lekker liggen lezen, voor mijn verjaardag had ik een aantal boeken gekregen voor op mijn ereader, waardoor ik lekker even vooruit kan :)

Op de craft market had ik een beeldje gezien die ik erg mooi vond, maar waar ik toch een beetje over twijfelde, maar ja hij bleef in mn hoofd zitten en dat na een week, dus dan toch maar halen ;) Het is maar goed dat ik een koffer mee had met spullen die allemaal hier blijven, zo kunnen de nieuwe spulletjes in ieder geval allemaal weer mee naar huis.

’s Middags ben ik met 2 andere vrijwilligers meegegaan naar hun project, zij hadden geen vrije dag namelijk. Je hoort elke dag natuurlijk de verhalen, dus dan is het leuk om het zelf ook eens te zien. Helaas is er geen mogelijkheid om alle projecten te bezoeken. Deze 2 vrijwilligers zitten op een project die eigenlijk uit 2 onderdelen bestaat. ‘s Ochtends gaan zij naar het drop-in centre, dit is een programma voor straatkinderen uit de sloppenwijken, die in de meeste gevallen nog wel ouders hebben, maar op straat zijn gezet vanwege voornamelijk geldproblemen. De kinderen krijgen een ontbijt, warme lunch en eenvoudige lessen, maar daarnaast zorgen de vrijwilligers vooral voor sport en spel. Aan het eind van de dag gaan de kinderen weer weg, de straat op. Wanneer de kinderen van de drop-in het goed doen, kunnen zij doorgroeien naar een volledige opvang: de boys home, waar de vrijwilligers ’s middags naar toe gaan. Hier krijgen de jongens (4-18jaar) onderwijs, eten en hebben een slaapplek. Het doel is uiteindelijk wel dat de jongens weer herenigd worden met hun familie. Ik ben dus alleen bij de boys home geweest, maar ik vond het erg leuk om te zien. De jongens zijn voor zover ik kon zien echt goed en netjes opgevoed, hier zijn ze dan ook wel echt mee bezig, in de hoop dat deze jongens straks een baan kunnen krijgen en niet weer op straat terecht komen. Wat de vrijwilligers dus vooral doen is spelletjes en sportactiviteiten, mooie gelegenheid voor mij dus om foto’s te maken :) Er is ook een Nederlandse man op dit project, die Engels docent is geweest en dus perfect de jongens hiermee kan helpen, hij was vandaag wel vrij, dus heb ik ze helaas niet in de klas mee kunnen maken. Wel gaaf om hier ook die blije koppies te zien. Ik denk niet dat ik geschikt ben om elke dag de hele tijd spelletjes te doen en voetballen uiteraard al helemaal niet :P maar ik vind vooral de gedachte achter het project erg gaaf!

Donderdag 7 juli

Ik heb ondertussen al heel wat dingen voorbij zien komen achterop de boda’s, van autoruiten, matrassen, fruit, tot levende kippen maar ook geiten. Maar vanochtend ging er een doodskist achterop de boda, toen moest ik wel een beetje lachen, aan beide kanten steekt die bijna een meter over, dus ik vraag me echt af hoelang die erover gedaan heeft.

Vanochtend ben ik weer aan de slag gegaan bij de occupational therapy oftewel ergotherapie bedacht ik me vanochtend, kwam eerder even niet op de vertaling... Olive had vandaag een soort nascholing, maar ook al is de therapeut er niet, de mensen komen wel, dat is dan weer typisch zo’n dingetje van Afrika, de communicatie laat wat te wensen over… Olive vroeg of ik de therapie vandaag op me wilde nemen, ondertussen durfde ik dat wel aan, dus geen probleem. Ik had via spotify een cd met Engelse kinderliedjes op mijn telefoon gezet en die ken ik nu al aardig uit mijn hoofd, de meeste kinderen vinden het prachtig, ze beginnen echt te lachen zodra ze muziek horen. Door hun handicaps is communiceren vrij lastig, maar dan merk je inderdaad dat muziek heel veel kan bereiken, alhoewel er vandaag 1 jongetje was, die echt heel erg dwars was en niks maar dan ook echt niks wilde en die mij als mzungu maar eng vond, dus dat werd m niet, hopelijk is hij morgen een beetje beter gemutst. Toen ik de kinderen bij ergotherapie had geholpen (6 kinderen) kreeg ik de vraag of ik misschien even bij wilde komen, grappig vind ik dat, dat was namelijk totaal niet in me opgekomen, maar hier zie je wel dat ze na een aantal bezigheden inderdaad pauze nemen en ze dus alles op een ontspannen tempo doen, misschien kunnen we daar als Nederlanders ook wel een klein beetje van leren (overigens ben ik geen voorstander van deze extreme vorm ontspannen manier van werken, maar er zijn nog wel wat grijstinten mogelijk ;) ) Daarna heb ik dus ook bij het early learning centre een paar kinderen met therapie geholpen.

Ik liep net buiten toen ik ineens een paar woorden hoorde dat ik dacht, daar zitten Nederlanders, dus ik ben er even naar toe gelopen en inderdaad! Twee jongens in oranje shirtjes, die me direct koffie aanboden. Ik was nieuwsgierig wat ze precies doen hier in Oeganda en dan ook nog eens bij Katalemwa. Deze jongens zijn vanuit een Nederlandse organisatie (bake for life) hier aan het werk, om armere mensen te leren een kleine bakkerij op te zetten om zo hun eigen inkomen op te bouwen. Het selecteren van deze mensen is vrij lastig, maar op dit moment kijken ze vooral naar ouders van gehandicapte kinderen, omdat zij meestal te weinig inkomen hebben voor de verzorging en ook nogal eens alleenstaand zijn, vandaar dat zij bij Katalemwa zitten. De mensen krijgen een training om vanuit hun huis (want de ouders van gehandicapte kinderen hebben hier vaak niet de mogelijkheid om van huis te gaan) verschillende soorten deegproducten te maken en te gaan verkopen, daarna krijgen ze een lening via de organisatie en worden ze een jaar begeleid om een goed lopend bakkerijtje op te zetten. Gaaf om te zien wat ze al bereikt hebben, er zijn al verschillende gezinnen die op deze manier voldoende inkomen binnenkrijgen om nieuwe kleding, voldoende voedsel, de verzorging en in sommige gevallen zelfs schoolgeld te kunnen bekostigen! Hoe gaaf! Deze jongens maken op deze manier echt een verschil, ze kunnen het leven van mensen en zelfs gezinnen echt omgooien tot een voor hun prachtig bestaan! Er zat ook echt passie achter wat ze aan het vertellen waren, dat maakte het alleen maar mooier :) http://www.bakeforlife.nl/Onze_projecten

Na dit gezellige Nederlandse onderonsje, heb ik mijn juf pet opgedaan en ben ik een aantal kinderen woordjes gaan leren op te schrijven in het Engels. Nog wel een flinke uitdaging hoor, want het liefst schrijven ze woordjes na, ook niet heel slecht natuurlijk, maar ik wil ze ook proberen aan het denken te zetten, dus ik ben nu met plaatjes en soms door te spellen aan de slag geweest. Ik hoop dat ze sommige woorden morgen nog herkennen, zodat het dan vanuit hun geheugen gaat lukken!

Vrijdag 8 Juli

Vanochtend had ik even weer bananen gehaald, ze vonden het erg lekker vorige week, dus leek me wel voor herhaling vatbaar! Toen ik bij de ergotherapie ruimte aankwam, was er niemand, ook de therapeuten waren nergens te bekennen, toen hoorde ik ineens het bekende stemmetje van Acram, maar verstond ik alleen het goedemorgen… Tusumé zei hij, ok dit is fonetisch opgeschreven, want ik heb geen idee hoe dit in Luganda geschreven wordt, maar zo klonk het in ieder geval voor mij. Aan één van de ouders (die Engels kan) heb ik maar even gevraagd wat dit betekende, Acram vroeg aan mij of weer konden gaan lezen (lezen/schrijven… in ieder geval wat we gisteren ook gedaan hadden). Echt super leuk vond ik dat! Dus ik ging de boekjes, schriften en potloden halen, big smile kwam er op zijn koppie en die van een ander jongetje die er gisteren er voor het eerst was, ze vonden het blijkbaar echt heel leuk, want ze gingen keihard aan het werk en hielden ook niet op met schrijven.

Op een gegeven moment kwam Olive langs, die was mij blijkbaar aan het zoeken, want het was druk bij therapie, of ik misschien wel wilde helpen. Dus ik ben meegegaan om de kinderen te helpen, de ouders kennen mij ondertussen ook allemaal en geven zonder problemen hun kind aan mij om de oefeningen mee te doen. Olive was verbaasd toen ik klaar was, dat ik alles al had gedaan, maar dat zal de Nederlandse mentaliteit van doorwerken wel zijn ;)

Na de lunch (we hadden zowaar een keer zoete aardappel, eens wat anders dan de pocho met bonen) ben ik even naar Barbara gegaan. Zij is de manager van Katalemwa, echt een stoere vrouw die de touwtjes in houden probeert te houden. Ik had haar vorige week gevraagd of er misschien nog een outreach gepland stond en eergisteren vertelde ze dat deze gepland is voor 21 en 22 juli, uitgerekend de enige twee dagen dat ik er niet ben omdat ik op safari ga. Ik baalde daar flink van, want met een outreach ga je naar de kleine dorpjes toe, waar de kennis heel laag is, het idee van vervloekingen enorm hoog is en de ontwikkelingen ook achter lopen. Dus ik heb aangegeven dat ik toch wel ontzettend graag daar mee naar toe wil en gelukkig was het nog niet helemaal definitief en is het verplaatst naar mijn laatste week hier, dus ik ben ontzettend blij dat ik dat toch mee mag maken!

Van één van de andere vrijwilligers had ik mini bouwpakketjes voor piepschuim vliegtuigjes gekregen, dat leek me een leuke vrijdagmiddag bezigheid. Het in elkaar zetten is binnen 2 minuten gepiept, maar daarna hebben ze er nog mee gespeeld tot ik weer opgehaald werd.

Morgen ochtend word ik op tijd opgehaald om naar Queen Elizabeth National Park te gaan, oftewel safari. Echt ongelooflijk veel zin in! Maandag laat ik jullie weten hoe het is geweest.

Liefs Korie

Vlieg met me mee

Maandag 4 juli

Vanochtend ben ik begonnen bij occupational therapy, jonge kinderen met voornamelijk neurologische problemen worden hier geholpen om bijvoorbeeld te leren zitten, dingen vastpakken, strekken van ledematen en training van romp spieren. Bij het eerste patiëntje heeft Olive voorgedaan wat ik kan doen, daarna mocht ik een deel van de oefeningen bij de kinderen zelf gaan doen. Voelde erg nuttig, omdat Olive ook direct andere dingen ging doen waar ze anders te weinig tijd voor had. Sommige van deze kinderen huilen hard tijdens de therapie, zodra ze dat gaan doen, stoppen ze met de therapie, omdat we dan te hard tegen hun eigen spierkracht in moeten werken. Ik dacht dat het mogelijk wel kon helpen om een muziekje op te zetten om ze af te leiden. Omdat de WiFi erg traag is, kon ik slecht filmpjes op youtube laten zien… Dus ben ik mijn spotify lijst afgegaan, maar ja alleen de gedownloade muziek kon goed afgespeeld worden, tja dan blijft er al niet zoveel over. Dus keek ik vooral even naar vrolijke melodietjes en zo kwam ik uit bij mijn Nederlandse playlist, met onder andere liedjes van Paul de Leeuw, Veldhuis en Kemper en Andre van Duin. Leuk dat ze het vonden, de melodietjes zijn vrolijk en dat maakte bij de meeste kinderen weer een lachje op het gezicht, dus vlieg met me mee houden we er even in! Morgen zorg ik alleen ook voor een Engelstalige kinderplaylist, zodat sommige kinderen, maar in ieder geval de ouders het ook verstaan, want als je moet uitleggen waar het super vrolijke liedje van Veldhuis en Kemper: soms is het leven echt volkomen k.. over gaat, tja… vrije vertaling zal ik maar zeggen ;)

Tijdens de lunch zat ik met Olive te praten en kregen we het over de verschillen in cultuur, ze was wel nieuwsgierig wat mij allemaal opviel. De verschillen in hoe er tegen handicaps aan wordt gekeken, dat wist ze natuurlijk al, maar andere dingen was ze wel benieuwd naar. Wat iets is waardoor ik slecht in deze cultuur zou kunnen leven is dat vrouwen hier lager staan dan mannen, de meeste mensen hier zien het zo dat vrouwen door God gemaakt zijn om de man te helpen en het hun naar de zin te maken (even kort door de bocht gezegd), tja…dat heb ik niet echt meegekregen van mijn ouders om op die manier te leven ;) Olive vond het heel leuk om te horen, ze is alleen en het gekke is dat mensen daarom op haar neerkijken, ze zou getrouwd moeten zijn en kinderen moeten hebben. Maar zij heeft een Westerse blik, ze wil niet trouwen omdat dat “moet”, ze hoopt iemand tegen te komen waar ze echt van houdt en voor wil gaan. Superstoer vind ik dat van haar, dat heb ik ook tegen haar gezegd. Daarna kregen we het nog even over de seizoensverschillen, toen moest ik toch echt wel een beetje lachen. Ze wilde graag weten wat wij nou lente noemen, wanneer wij eigenlijk het regenseizoen hebben (tja…wanneer niet…) en hoelang de winter duurt. Dat laatste was ze nieuwsgierig naar, ze vroeg namelijk: want dan blijven jullie toch gewoon thuis van werk? want met die kou ga je toch niet naar buiten? Ze vond het wonderbaarlijk dat we dan ook gewoon naar het werk gaan. Grappig hoe mensen daar tegenaan kijken, hier kennen ze alleen het warmte en het regenseizoen, dan houdt het op. Het is hier eigenlijk altijd tussen de 25-30 graden, dus kou kennen ze gewoon niet, sterker nog, met 22 graden dragen ze hier een jas en een muts!

’s Middags na de lunch heb ik geprobeerd om spelletjes buiten te gaan doen. Ik had lege flesjes verzameld en met zand gevuld om te kegelen, een gat geprobeerd te maken in het gras (wat overigens echt onmogelijk is in deze knoertharde grond, dus na 5cm diepte vond ik wel dat die voldoende functioneerde) om te golfen, er staat een hoog net waardoor we konden badmintonnen en/of volleyballen, kortom genoeg te doen! Maar dan… Het uitleggen van de spelletjes ging nog wel aardig, als je het voor doet snappen ze het wel redelijk, maar zodra ik naar het andere spel liep, kwamen ze allemaal achter me aan…oftewel waar ik was, wilden zij zijn. Tja daar ging mijn poging tot een soort spelletjes middag. Zodra ik namelijk probeerde uit te leggen dat iedereen eerst een tijdje bij één spelletje bleef en we dan zouden doordraaien en ik bij iedereen kwam kijken, dan werden ze verdrietig, boos of chagrijnig dat ze niet bij mij mochten staan…zucht… Niemand van de werknemers had tijd om me te helpen. Dus uiteindelijk zijn we geëindigd met overgooien, vonden zij nog steeds leuk gelukkig, dat was het belangrijkste.

Volgende week komen er nog twee nieuwe vrijwilligers op het project, dus dan moet het wel lukken, dan zijn er 3 mzungus ;) Overigens hoorde ik van andere vrijwilligers het idee om een estafette te doen, wat ontzettend leuk was bij hun, dus waarschijnlijk ga ik dat wel proberen later deze week.

Dinsdag 5 juli

Ook vanochtend ben ik begonnen bij occupational therapy, een paar kinderen die gisteren er waren, kwamen vandaag weer. Het grappige is dat sommige kinderen normaal telkens huilen als ze naar therapie moeten, maar zodra ze mij zien stoppen met huilen, ze zitten dan telkens naar mijn armen te kijken, blank met sproeten, dat trekt hun aandacht, waardoor ik rustig de oefeningen met ze door kan nemen :)

Er was ook een moeder die telkens aan mijn prothese ging zitten, ze was er zeer van onder de indruk. Ik ging op een fysiotafel zitten waardoor mijn prothese bungelde en ging ze zelf mijn knie telkens buigen, ze was er erg gefascineerd erdoor.

Tijdens de therapie zag ik dat er een jongen een rondleiding kreeg, bij de lunch zag ik hem zitten en ben ik naar hem toegegaan. Het bleek een Amerikaan, Jason, die vanuit een schoolprogramma voor fysiotherapie 2 weken in Oeganda is met studiegenoten die allemaal op andere projecten zitten. We hebben het over verschillende dingen gehad, ik merkte dat hij tegen dezelfde dingen aanliep of opmerkte die ik zag. Ik vond het wel fijn om het met iemand even te kunnen delen die hetzelfde waarnam. Ik kan aan de telefoon of in het huis wel aan mensen vertellen wat ik gezien heb, maar met iemand die hetzelfde ziet is het toch anders om te bespreken, ook een soort van bevestiging van de dingen die ik al tegen was gekomen. Sommige behandelingen lijken ons een beetje achterhaald, we hebben het hier even over gehad. In Amerika zijn ze over het algemeen qua cultuur redelijk gelijk aan ons, maar ik denk dat wij ons iets minder uitgesproken kunnen opstellen. Hij is tijdens 2 therapieën de kamer uitgelopen, omdat hij het er niet mee eens was. Hij vroeg me daarna ook wat ik ervan vond. Ik heb het met hem besproken en uitgelegd dat we het makkelijkste vragenderwijs met de therapeuten het erover kunnen hebben, waarom ze op een bepaalde manier behandelen en dan voorzichtig uitleggen dat het in onze landen op een iets andere manier doen. Ik denk dat ze op die manier het makkelijkste iets van ons willen aannemen…

’s Middags kwam ik in gesprek met een meisje van 19 jaar, die komende Januari naar de Universiteit gaat. Ze had tot voor kort nooit ergens last van, maar vorige week schoot ineens haar heup uit de kom en moest ze geopereerd worden. Maar haar doorzetting en vechtlust vond ik mooi om te zien. Ze wil in januari beginnen met haar opleiding tot loodgieter, ze wil eerst dan in loondienst tot ze voldoende geld heeft om een eigen bedrijfje op te richten. Ik vond het gaaf om haar ideeën en plannen te horen, nog niet eerder iemand hier zo uitgesproken gehoord, vooral een vrouw die een carrière wil maken! Vervolgens vroeg ze mij naar mijn leven, toen kwam wel weer het cultuurverschil een beetje naar boven. Want met een vriend, al 1,5 jaar samen (al, is het hier…) zijn we nog niet van plan te trouwen en hebben we nog geen kinderen, of in ieder geval niet zwanger…euh nee, inderdaad… ze was echt verbaasd. Dus ik heb uitgelegd dat we daarin verschillen qua cultuur, maar ik moest stiekem wel een beetje lachen om dat verbaasde gezicht. Ze vertaalde alles naar één van de moeders van één van de kinderen, haar mond viel zelfs open van verbazing. Ik blijf het bijzonder vinden dat er zoveel verschil kan zitten in culturen.

Ze vertelden me dat morgen een nationale feestdag is en dus een vrije dag, omdat het Suikerfeest is. Eigenlijk zou ik lesgeven vanmiddag, maar omdat ik er morgen niet ben, ben ik lekker gaan basketballen met ze ;)

Liefs Korie

Markt aaaah!!!!!

Vrijdag 1 juli

Vandaag ben ik begonnen zoals we hadden afgesproken, met de therapie. Omdat ik woensdag al 2 meiden had geholpen en gekeken had wat ze bij de andere deden, wist ik een beetje wat voor soort oefeningen we moesten doen. Hierdoor kon ik redelijk zelfstandig aan de slag met ze. Ook nu had ik het idee dat ze het wel leuk vonden, vooral omdat ik een beetje gek mee deed. Je merkt wel dat de kinderen hard zijn voor zichzelf, ik heb gezegd dat ze moesten aangeven wanneer ze pijn hadden bij bijvoorbeeld rekoefeningen, maar dat deden ze niet echt. Ik ben gewend om goed te kijken naar reacties (ten slotte zeggen honden en katten ook niks en laten lang niet altijd wat merken ;) ) en dus had ik wel door wanneer iets pijn deed, omdat ik bleef zeggen en stimuleren dat ze het aan zouden geven, werd het steeds ietsje beter en zeiden ze het uiteindelijk zelf hardop. Ze merkten namelijk ook dat ik dan op een iets voorzichtigere of rustigere manier een oefening probeerde te doen, waardoor het ook zin heeft voor ze om iets te zeggen.

Eén van de meisjes wilde ik graag weten wat zij precies heeft, omdat ik het beeld niet goed herkende. Zij blijkt cerebral palsy te hebben, een aandoening waar ik nog nooit van gehoord had, maar wat hier nog wel geregeld voorkomt. Ze hebben last van spierzwakte, kunnen hun spieren niet goed aansturen, maar hebben ook problemen met praten, horen en zien, ze zijn vaak ontzettend lief en veel te goed van vertrouwen. Waardoor het komt is niet precies bekent. Daarna vertelde Sylvia mij wat heftigs over meiden die hiermee geboren worden. Ze worden ongeveer een maand opgenomen in Katalemwa om therapie te krijgen en spierkracht op te bouwen, maar de totale situatie verbetert eigenlijk niet bij deze kinderen. Daarna gaan ze weer naar huis, maar wordt er vrij weinig aandacht aan ze gegeven, ouders hebben er vaak ook geen tijd voor… Als deze kinderen uit een wat minder goede buurt komen, dan zijn deze kinderen heel vaak slachtoffer van seksueel misbruik, omdat ze zo goedgelovig en veel te lief zijn en zich niet kunnen verzetten. Daarna keek ik dat ontzettend lieve meisje een keer aan en glimlachte ze…de gedachte dat dat haar te wachten staat en er eigenlijk niks tegen te doen is, is echt vreselijk…

Na de lunch zijn we, zoals ik beloofd had, gaan basketballen. Dat was wel duidelijk een succes! Dikke glimlachjes op die koppies en veel wilden er mee doen!

Zelfs twee moeders kwamen heel eventjes mee doen, want het gelach en plezier werd door hun ook opgemerkt. Op een gegeven moment zag ik dat er een stapel met kleding en andere stof lag en dat er een groep van moeders en kinderen omheen verzamelden. Later had ik door dat er een groot pakket gedoneerd was met allerlei spullen, onder andere kleren, die netjes verdeeld werden over iedereen. Sommige kinderen zag ik met een stapeltje kleren weglopen, moeders met kleding en beddengoed, er zaten tandenborstels bij waar vooral de kinderen heel vrolijk mee rond liepen te zwaaien. Eén meisje moest ik wel om lachen, ongeveer 2,5 jaar gok ik, die had ook een stapeltje kleding bij zich, maar telkens viel er iets op de grond, dan deed ze haar uiterste best om met die kleine armpjes het van de grond erbij te pakken en had ze niet door dat er weer iets viel, 2 stappen verder draaide ze zich om, om te kijken of ze alles had… en zo ging dat een paar keer achter elkaar, het was zo aandoenlijk om te zien, maar wat was ze blij met haar nieuwe kleertjes! Ze had zelf een tshirtje aan met een broekje waar een gigantisch gat zat bij het kruis, ze liep naar de slaapzaal, even later kwam ze weer naar buiten, had ze een nieuw jurkje over haar kleertjes aan gedaan, dus ik zei zo oooh beautiful! Rende ze terug naar binnen, had ze er nog een spijkerrokje bij aan gedaan, over het broekje, onder het jurkje, maar ze kreeg het knoopje niet dicht, dus dat moest ik eventjes doen. Rokje was wel wat te groot, zakte telkens van dr kontje, maar dat kon de pret niet drukken. Vervolgens rende ze weer naar binnen, deed ze nog een tshirtje over haar jurkje. Het was zo schattig, ze had zo’n mega glimlach op dr gezichtje.

Na het basketballen zijn we bananen gaan eten, ik had er een stuk of 15 meegenomen (kost hier ongeveer €1,50), omdat er vanuit Katalemwa geen geld is om voor iedereen fruit te kopen. Ik had gisteren een appel bij me en daar werd verlekkerd naar gekeken, ik had 2 hapjes ervan genomen en toen aan de 3 meiden gegeven die bij me zaten en zij hebben de appel netjes verdeeld en ze vonden het heerlijk, vandaar dat ik op dat idee was gekomen.

Om de vrijdagmiddag af te sluiten ben ik met 3 kinderen, onder andere mijn grote kleine vriendje Acram naar het klaslokaal gegaan om Engelse woordjes te leren. Sommige kinderen kunnen al best goed Engels, maar andere niet zo…dus een plaatjesboek erbij en dingetjes aanwijzen en benoemen, na een aantal herhalingen wisten ze een aantal woorden zoals tree, flower, chair, table, volgens mij vonden ze het erg leuk, dus dat gaan we volgende week zeker weer herhalen!

Waar ik even geen rekening mee had gehouden, is dat sommige kinderen natuurlijk weer naar huis gaan, maar dat wordt dus niet gemeld. Vanochtend, vlak voor ik er was ging één van mijn vriendinnetjes naar huis, vond ik wel erg jammer dat ik niet even doei tegen haar heb kunnen zeggen. Ik vraag nu dus zo af en toe wanneer sommige kinderen naar huis mogen ;)

Vanavond zijn we lekker uit eten gegaan, heerlijke salade gegeten en als toetje een mega brownie met ijs :D

Zaterdag 2 juli

Vanochtend even weer lekker rustig aan gedaan, thuis doe ik mijn was in het weekend dus dat blijf ik maar lekker voort zetten.

Aan het eind van de ochtend wilden William en ik naar een grote markt, vooral om foto’s te maken. Dus we hadden de boda chauffeurs gevraagd ons naar eentje toe te brengen. Nou dat hebben we geweten… Het was eerlijk gezegd doodeng…. Het was ontzettend krap allemaal, tussen de kraampjes zat amper ruimte, in het pad liepen zo vreselijk veel mensen dat we niet normaal konden lopen en dat met die dure camera’s om onze nek, vastgeklemd. Doordat het zo krap was, lukte het ook amper om foto’s te maken en als het al lukte…dan werden sommige mensen echt boos… En ik was al gewaarschuwd dat sommigen dan zo boos worden dat ze je camera vernielen, dusss dat durfden we ook niet al te best aan. Na 15 minuten voelden we ons echt niet meer op ons gemak en zijn we omgedraaid, met het zweet op de rug van de spanning.

(foto's: eerst een foto van het drukke deel, daarna van het rustigere deel, daar wilde alleen liever niemand echt op de foto)

We hebben nog een klein stukje gelopen bij de straat, maar de markt daar waren we echt wel klaar mee! We hebben vrij snel de boda gepakt om naar de craft market te gaan. De verkopers daar zijn wel een beetje vermoeiend door al het geroep, iedereen noemt je brother/sister/friend etc, maar vergeleken met die markt, was het echt een verademing!

Na de craft market nog even naar de shopping mall gegaan om een paar boodschapjes te halen, veeeeel te duur ijs gekocht, maar daar kwam ik pas achter toen ik ging betalen…gelukkig is het wel erg lekker ;)

Daarna lekker languit op de bank gehangen en eigenlijk niks meer gedaan behalve dan dat we een ontzettend ernstig te flauwe film hebben gekeken, maar goed, daar hoefde ik in ieder geval niet bij na te denken.

Zondag 3 juli

Ook vanochtend lekker rustig aan gedaan. Even geprobeerd om mijn foto’s goed op mijn computer te krijgen, maar dat was nog even een lichtelijk drama… maar goed, wel gelukt in ieder geval!

Aan het begin van de middag leek het wel lekker om even een wandeling te gaan maken. Van twee nieuwe meiden in het huis hadden we gehoord dat er een meer niet al te ver lopen van het huis was, dus dat leek wel een goed plan en dat was het ook! Eigenlijk een beetje het beeld waar ik naar op zoek was, het echte Afrika, maar dan niet zo dat je er niet meer durft te lopen als mzungu ;)

Tja en dan nog even een ander dingetje, want ik kan hier mijn dierenartsenhart natuurlijk niet zomaar uitschakelen… Er lopen best veel honden hier los op straat, ze slapen onder de bomen en eten van het vuilnis. Dinsdag kwam ik twee honden tegen met een halsband om, door de oogjes zat een hangslotje, waarschijnlijk zodat niemand ze zomaar mee kan nemen ofzo… Katten heb ik ook wel een paar gezien maar niet super veel. Ook koeien lopen hier los, dinsdag kwamen we er eentje tegen op de rotonde, ik vraag me echt af hoe die tussen al dat verkeer door is gekomen, want het is echt een mega druk punt! Ook staan er wel koeien die zijn vastgebonden, maar ze zien er absoluut niet slecht uit! Ik hoorde wel dat het transport van de koeien niet op een erg aardige manier gaat, maar daar zal ik niet al te veel over uitwijden, want ik werd er niet echt vrolijk van…

Ook geiten lopen er veel, ook allemaal los langs de straat, er wordt hier veel geitenvlees gegeten. Wat ik me dan ook afvraag is van wie die dieren eigenlijk zijn die loslopen, want meestal sleept er wel een touw achteraan. Tja en als laatste de kippen…in Nederland dieren die het in veel stallen echt niet zo goed hebben, die hebben het hier ook niet zo tof. Er lopen kippen los, die het volgens mij best wel prima hebben, maar dan de anderen. Op alle markten worden kippen verkocht, zij zitten met een boel samen in een veel te klein hok, midden in de zon, niet echt diervriendelijk… Maar wat ik gisteren zag toen ik achterop de boda zat, daar werd ik een beetje boos van… Iemand die een kip had gekocht wilde deze levend meenemen, maar hij was op de fiets. Achterop had hij een tros matoke bananen gebonden, die achterpoten van die kip werd onder het elastiek erbij geduwd en vervolgens hing die met zn kop schuin naar onderen en de vleugels hingen los, erg rot om te zien, had m dan liever direct dood gemaakt! Er schijnen wel regels en wetten te zijn hoe ze behoren om te gaan met dieren, maar het gebeurt alleen niet echt…

Vanavond maar op tijd naar bed, heb wel gemerkt dat die 5 dagen op Katalemwa super leuk zijn, maar wel vermoeiend, dus maar een extra uurtje voorslapen ;)

Liefs Korie

Afspraken

Ik had eigenlijk deze blog beter te kijk gezet kunnen noemen…maar dat snappen jullie als jullie donderdag hebben gelezen ;)

Woensdag 29 juni

Vandaag was een vrij rustige dag, maar daardoor ook wel lekker. Elke dag als ik aankom bij Katalemwa vraag ik bij de therapeuten of ik hun kan helpen met fysio of occupational therapie. Maar eigenlijk elke ochtend zeiden ze dat ze niet echt wat voor me hadden en dat ik daarom beter bij iemand anders kon vragen die me weer terugstuurde… dus dat schoot niet echt op. Maar vanochtend kon ik gelukkig helpen. Ik mocht bij 2 kinderen de fysiotherapie oefeningen doen, waarbij ik niet helemaal een goede begeleiding kreeg, maar met een beetje logisch nadenken kwam ik een heel eind. Ik probeerde de oefeningen ook een beetje leuk te maken, een beetje gek te doen, waardoor de kinderen ook moesten lachen. Ik merk dat de fysiotherapeuten echt goed weten wat ze moeten doen, maar ze zijn tijdens de oefeningen vaak bezig met andere dingen waardoor de kinderen het ook niet echt leuk vinden. We konden ook wat oefeningen met de bal doen en die is nogal geliefd, dus de oefeningen gaan prima.

Na de lunch heb ik overlegd met Olive om een soort vast programma te maken, dat iedereen ook weet waar ik ik die ochtend en middag help. Ik heb nu dus overlegd dat ik in de ochtend bij de therapie of in het early learning centre help en ’s middags met de kinderen spelletjes ga doen of ga leren lezen, rekenen of schrijven. Olive liet me een kast zien met spullen waarvan ze niet zo goed wist wat ze ermee moest. Onder andere een losse basket, ik heb direct aangegeven dat dat super leuk is om spelletjes mee te doen die ook meteen goed kunnen werken als oefeningen, maar dat we die op een soort standaard moesten laten maken. Dat vond ze een goed idee, maar dan zie je dat het doorpakken niet helemaal in de cultuur zit, want ze wilde m weer opbergen. Dus die basket heb ik direct naar de werkplaats gebracht en nadat ik had getekend wat ik ongeveer wilde, zouden ze het gaan regelen, zodat het morgen klaar is, ik ben benieuwd! Daarnaast zijn er ook plastic kegels, waarmee we kunnen gaan bowlen, of iedereen moet zijn kegel gaan verdedigen en zo zijn er nog meer leuke spulletjes waarmee we aan de slag kunnen :)

’s Avonds zijn we naar een culturele avond geweest, hierbij was er traditionele zang, muziek en dans. Erg gaaf om te zien! Daarnaast was er een bbq, met super lekker dingen, ook salades :) En als afsluiter had ik een uber lekkere cappuccino, werd wel tijd na ruim een week ;)

Donderdag 30 juni

Vanochtend had ik er helemaal zin in, lekker beginnen met therapie en ‘s middags memory spelen, maar dat ging iets anders. Er bleek weer een schoolbezoek op de planning te staan en ik wilde graag mee, deze keer ging het naar een basisschool en dus waarschijnlijk anders dan het vorige bezoek.

De school was niet helemaal elite, maar wel duidelijk te merken dat het boven gemiddeld was. Alle klassen (P2-P7 ongeveer 6 tot 12-jarigen volgens mij) kwamen in een grote ruimte samen waar een podium was. Hierop namen de 10 kinderen van Katalemwa die mee waren, Jacky, Olive en ik plaats. Ik nam natuurlijk ook weer wat foto’s, want ja, hoe kan ik jullie anders goed op de hoogte houden ;) Alle kinderen met de verschillende handicaps kwamen kort ter sprake. Olive had gevraagd of ik het goed vond dat ze mij ook even zou noemen, wat voor mij geen probleem was. De kinderen van Katalemwa moesten op een tafel gaan staan zodat alle kinderen hun goed konden zien.

Er werd vanuit de schoolkinderen goed gereageerd, ze waren erg nieuwsgierig. Naderhand kwamen er ook een aantal vragen van de schoolkinderen, maar wat ik dan wel weer bijzonder vond is dat de eerste vraag was of deze kinderen wees waren, bijzonder dat dat het eerste is waar zij dan aan denken…

Later werd er gebeden voor de kinderen van Katalemwa, natuurlijk ontzettend lief, maar op gegeven moment werd er gezegd: God, bescherm onze lichamen, zodat deze niet zo worden als die van hun. Dat stak al een beetje, ergens snap ik het heel goed, maar ergens voelt het een beetje naar om dat zo te horen. Na dit gebed kwam het schoolhoofd nog even naar de microfoon, hij had niet gepland om iets te gaan zeggen, maar hij vond de verhalen zo bijzonder dat hij toch graag even wat wilde zeggen. Hij bedankte ons hartelijk voor onze komst. Hij zei tegen de schoolkinderen dat ze zich goed moesten realiseren dat bijna al deze kinderen van Katalemwa niet geboren waren met een handicap en dat het dus iedereen kan overkomen. Dat vond ik heel goed van hem, maar daarna zorgde hij ervoor dat ik duidelijk weer voelde waarom ik hierheen wilde… Hij zei namelijk dat ze moesten oppassen, zodat ze niet zo zouden worden als één van ons (de kinderen van Katalemwa en ik). Gelukkig nam hij mij daarna als voorbeeld, ik kan het prima hebben, want ik weet ondertussen dat ik niet minder ben dan iemand met twee benen (wat ook wel een tijdje heeft geduurd), maar ik weet hoe hard en gemeen het is om als minder gezien te worden, hoe hard je ook over kan komen naar de buitenwereld…het doet pijn. Het schoolhoofd bestempelde ons duidelijk als anders en minder dan zijn eigen schoolkinderen en ik vond het zo erg voor de kinderen van Katalemwa om dat te horen, ik had de tranen in mijn ogen staan en terwijl ik het type voel ik het weer een beetje… Vervolgens zei hij dat hij de schoolkinderen wilde vragen om thuis hun ouders te vertellen dat de kinderen van Katalemwa min of meer zielig zijn, als de schoolkinderen kleding of spulletjes thuis hadden die ze zelf toch niet meer wilden, dat ze die dan wel konden doneren aan Katalemwa, maar ook een zak rijst was welkom. Dit laatste voelde heel raar, alsof we daar heen waren gegaan om te bedelen ofzo…terwijl het juist was om de schoolkinderen (en blijkbaar de docenten) wat te leren. Het liefst wilde ik de microfoon pakken en proberen duidelijk te maken dat de schoolkinderen (maar vooral ook de volwassenen, want zij leren het de kinderen verkeerd) inderdaad hun hoofd niet moeten omkeren als ze iemand met een handicap zien, maar dat ze ze moeten behandelen als elk ander mens, niet zoals deze docenten zeiden dat ze kinderen met een handicap perse moeten helpen omdat ze zielig zijn, want eerlijk ik heb ze nu een week meegemaakt en zielig zijn ze zeker niet! Er zijn momenten dat ik met ze te doen heb, maar dat is op de momenten dat ze flink pijn ervaren. Ze hebben echt lol overal in en het zijn schatjes, maar ze krijgen gewoon te weinig kansen door de cultuur… En het geeft voor mij duidelijk weer aan waarom ik hierheen wilde! Het liefst wilde ik de kinderen van Katalemwa beschermen, kinderen worden gevormd door alles wat ze mee maken en horen dat ze anders zijn of minder waard weet ik uit ervaring, dat is vreselijk rot! Op de weg terug was ik nog een beetje aangedaan, ik ben ontzettend blij te zien dat de mensen die bij Katalemwa werken er heel anders in staan, dat zij de kinderen als volwaardig zien, zij zien niet eerst een handicap en ik word er zo blij van dat er mensen zijn die het voor deze kinderen opnemen en ze willen helpen om ze eerlijke kansen te geven!

Met Olive heb ik het er later ook nog even over gehad, ze vertelde mij dat ze al eens op een andere vergelijkbare school waren geweest, dat de docenten ook hadden aangegeven naar de schoolkinderen dat er absoluut niet gediscrimineerd mocht worden door de leerlingen naar andere kinderen met een handicap, maar bleek dat die school een kindje met een open ruggetje heeft geweigerd! Kinderen met een open rug mankeren niks in hun koppie en zijn vaak behoorlijk slim, dus zo hard dat zo’n kindje daarom geweigerd wordt. Als kinderen met een handicap op een school wel worden aangenomen, dan moeten de ouders vaak extra gaan betalen en dan gaat het over ongeveer 1,5 keer zoveel. Absurd idee, alleen maar omdat ze iets aan hun benen of armen mankeren! Wat dat betreft hoop ik dat er nog dingen zullen gaan veranderen…

Terug op Katalemwa heb ik eerst even gegeten, even proberen mijn emotie over wat er gezegd was te laten rusten. Toen ik het bijna op had kwam Olive me halen, of ik haar wilde helpen. Gisteren had ik haar het spelletje memory laten zien, wat hier dus geen bekend spelletje is, ze vond het prachtig en wilde dit ook graag als therapie gaan gebruiken. Vandaag waren ze vanuit nationale televisie op Katalemwa om een documentaire te maken over kinderen die een waterhoofd en/of open ruggetje hebben bij de geboorte, super goed dat er meer aandacht aan wordt gegeven en er uitgelegd gaat worden wat de moeders kunnen doen om hier minder kans op te lopen! Kinderen met een waterhoofd hebben vaak ook problemen met hun geheugen en Olive wilde graag dat ik op tv ging uitleggen hoe we de kinderen zouden kunnen helpen met bijvoorbeeld dit spelletje om hun geheugen te trainen. Dus ik heb vandaag mijn televisiedebuut in Oeganda gemaakt ;)

Daarna ben ik nog even memory gaan spelen met de rest van de kids, daar hebben we nog een paar traininkjes voor nodig, want eerlijk spelen is nog wel een dingetje, maar goed, ze vonden het wel leuk, dat is het belangrijkste! Dat ik dan een soort scheidsrechtertje aan het spelen ben, ach dat zal wel minder worden op den duur ;)

Liefs Korie

ps. Afspraak is nagekomen hoor, de basket hangt!!!

Te kijk staan...

Maandag 27 juni

Vandaag ging Joke een dagje meekijken bij Katalemwa, zij is een andere vrijwilliger die op een ander project zit, maar graag eens wilde kijken. Ik heb haar eerst even rondgeleid.

Zoals beloofd had ik de bal meegenomen. Acram, een jongetje in een rolstoel, kwam direct naar me toe en vroeg iets in het Luganda wat ik natuurlijk niet verstond. Maar direct werd het voor me vertaald, hij vroeg om de bal. Het geheugen mankeert in ieder geval niks aan ;)

Dus ik heb direct de bal gepakt en zijn we begonnen met overgooien. Dat blijkt geen overbodige luxe, want de oog-hand coördinatie blijkt nog niet helemaal top, maar ze waren in ieder geval lekker druk bezig. Daarna wilde ik kijken of we er een spelletje van konden maken. Dus ik ben op zoek gegaan naar 2 emmers, als doel om de bal in te gooien.

We hadden 2 teams gemaakt, Joke 1 en ik 1. De kindjes verdeelden zich heel makkelijk. Ik vind dat hier heel gaaf om te zien, ze gaan allemaal gezellig met elkaar om, ze veroordelen elkaar niet, dan zie je weer hoe erg dat in Nederland wel gebeurd. Maar we gingen dus een wedstrijdje doen, waarbij we uiteraard alle kindjes probeerden erbij te betrekken en hun te laten scoren. Ze vonden het volgens mij geweldig, telkens vroegen ze daarna weer om de bal! Maar aangezien het toch best warm werd hebben we daarna even een break ingevoerd en de boekjes erbij gepakt. Joke en ik hadden behoorlijke dorst, maar het valt ons allemaal op dat er hier zo ontzettend weinig gedronken wordt door de Oegandezen, overdag zie ik ze echt nog geen 1 flesje leegdrinken.

Het lastige met voorlezen is dat de kinderen je niet verstaan, of hooguit een paar woorden, maar toch vinden ze het ontzettend leuk om naar je te luisteren en de plaatjes in het boekje te zien.

Eén van de jongens kan al wel een beetje engels lezen en ik heb daarna een boekje met hem doorgenomen.

Ik had mijn camera erbij gepakt en uiteraard moest er even weer geposeerd worden door alle jongens en meisjes, dat is toch wel echt een megagroot feest!

Ik liep daarna even naar het klaslokaaltje, waar een mevrouw op haar telefoon bezig was, zij bleek de docent te zijn, maar er zat niemand in haar lokaal, dus zat ze min of meer een beetje af te wachten. Ik hoor ondertussen van meer vrijwilligers dat dat in sommige scholen zo gaat, dat de docent er wel is, maar niks doet, of soms ook dat de docent er niet eens is. Dan zitten de kinderen gewoon op hun plek, te wachten totdat ze weer naar huis mogen gaan. Wonderbaarlijk! Nederlandse kinderen kunnen echt niet zo lang stil zitten :P

Sharifah (de Oegandese Frank Jol) kwam me nog even zoeken, want één van de patiënten kwam vandaag voor een nieuwe prothese. En dat meisje vond het heel bijzonder om mij te mogen ontmoeten als mzungu met een prothese. Haar koker was al gemaakt, ze kwam nu voor het passen en eigenlijk voor de afwerking en dat ze hem mee kon nemen. Maar toen kwam Acram (ja die naam komt vrij vaak voor) erachter dat ze eigenlijk geen passende voet hadden voor haar. Ze hadden eigenlijk maar 1 beschikbare voet liggen, maar die was veel te klein voor haar. Toen gaf ik aan dat ik nog wel een aantal voeten had meegenomen, maar dat ik die dus morgen pas mee zou kunnen nemen en dat het wel allemaal blanke voeten zijn, maar gelukkig was dat geen probleem! Hij ging overleggen met haar, omdat ze op een behoorlijke afstand woont. Maar gelukkig kan ze hier in de buurt overnachten en kan ik morgen dus de eerste dingetjes meenemen, om hier echt iemand mee te kunnen helpen! Zo blij dat ik die spulletjes heb meegenomen :)

Olive, één van de medewerkers van Katalemwa had ’s ochtends al verteld dat we naar een school zouden gaan ’s middags, om voorlichting te geven waardoor handicaps ontstaan. Ook zouden er een aantal kinderen van Katalemwa meegaan. De auto zou er om 14.00 uur zijn…vervolgens om 14.30…vervolgens om 14-45…vervolgens om 15.00… Uiteindelijk was de auto er om 15.20, de Afrikaanse klok ;) Toen wist ik al dat de tijd die ik met Moses af had gesproken voor de boda (16.30) nooit zou gaan lukken. Dus ik had Olive gevraagd een berichtje vanaf mijn telefoon te sturen naar Moses in het Luganda (want hij nam zijn telefoon niet op), dat hij (en Joke haar chauffeur) er niet hoefden te staan om 16.30 maar dat ik zou bellen.

Het bleek een islamitische middelbare school te zijn, met jeugd van 14-15 jaar. Eerst moesten zij allemaal naar buiten en op een kleed op de grond plaatsnemen, vervolgens werden zij door 4 verschillende mensen van de school aangesproken. Wonderbaarlijk om te zien hoe gedrild zij zijn, zodra iemand wat door de microfoon zei, antwoorden ze allemaal in koor. Ik werd natuurlijk direct enorm bekeken, blond, blauwe ogen, lang en een metalen pootje, oftewel een soort aliën ;)

Ik ging foto’s van hun maken, maar dat werd niet echt gewaardeerd. Gelukkig vertelde Julia (ook van Katalemwa) daarna dat ze graag foto’s wilden voor eigen gebruik. Toen mocht ik gelukkig weer doorgaan.

Er was een mevrouw aanwezig die een kindje heeft met een waterhoofd, zij droeg haar kindje op de arm met een handdoek over het hoofdje. Toen zij die handdoek van het hoofdje afhaalde, kwam er echt een enorm schrikgeluid van de scholieren. Ik vond het echt best wel erg en ben daarna nog even naar haar toegegaan en aangegeven dat ik het heel vervelend voor haar vond. Daarna werden alle kindjes van Katalemwa kort besproken, waardoor hun handicaps ontstaan en vooral ook dat het geen vervloekingen zijn! Erg goed, maar die kinderen worden wel een beetje te kijk gezet, daar had ik wel een beetje moeite mee. Ik snap dat het heel goed is voor mensen (en vooral jeugd) om te zien dat handicaps er gewoon bij horen en dat dat bestaat, maar ik vraag me af hoe goed het voor het zelfvertrouwen van de kinderen zelf is. Het is dus een lastige overweging, maar ik snap wel dat het gedaan moet worden, het bespreekbaar te maken, zodat deze kinderen niet meer weggestopt gaan worden!

Op een gegeven moment (17.15) keek ik op mijn Oegandese telefoon en zag ik dat ik 2 gemiste oproepen had van Ritah (de Oegandese coördinator). Ik belde eerst Moses om te vragen of hij richting Katalemwa wilde gaan, want hij was nog wel 25minuten onderweg en wij ook ongeveer. Moses gaf de telefoon door aan een collega boda chauffeur die wel engels kon, bleek dat zij al stonden te wachten bij Katalemwa. Ondertussen de boda chauffeurs een beetje kennende lagen zij waarschijnlijk in een stukje gras onderuit. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat ze nog even moesten wachten en dat we over ongeveer een half uur er waren. Vervolgens heb ik Ritah gebeld, Moses had haar blijkbaar gebeld over waar ik was, dus ik legde het haar uit en heeft zij Moses nog even gebeld, meneer leest zijn smsjes blijkbaar nooit… Maar gelukkig stonden ze er nog en konden we daarna lekker naar huis!

Dinsdag 28 juni

Jeetje wat gebeurt er toch veel op een dag hier, ik kan niet eens alles vertellen. Ik had mijn rugzak vol met voeten, die ik van het OIM had gekregen, zodat het meisje van gisteren een voet zou kunnen krijgen. Best zwaar op de boda.

Ik ben toch verbaasd hoe het hier onderweg gaat, niet alleen het verkeer, maar ook hoe de mensen reageren op die mzungu, een knipoog hier een HELLO!!! vanuit een taxi die nog even afremt. Wijzende vingers, 180 graden omgekeerd achter het stuur, het blijft bijzonder. Ik ben hier ook wel een bezienswaardigheid!

Ik had me voorgenomen om vanochtend een beetje les te gaan geven, niet dat ik nou een geboren docent ben, maar ik merk dat sommige kinderen erg graag dingen willen leren. Samen met een paar kinderen gingen we naar het klaslokaal. De juf zat er wel, maar zat achter de laptop, ik heb nog niet echt het idee dat zij haar functie als juf helemaal top invult… Ik vroeg of er misschien krijt was waarmee ik op het bord kon schrijven, maar zij gaf aan dat de deur van het kastje op slot zat waar het krijt staat en dat ik er dus niet bij kon, de sleutel was volgens de juf mee met een man die niet aanwezig meer was op Katalemwa. Eigenwijs dat ik ben ging ik in een ander kastje kijken, tadaaaaa daar lag een sleutel die wonderbaarlijk genoeg op het andere kastje paste ;) Dus ik open die en pak het krijt eruit, waarna de juf naast me komt staan met een verwonderd gezicht en alleen maar zeggend: I don’t understand how this is possible, how can this be… Dus ik heb gezegd dat ik dat ook niet wist, maar dat we dus in ieder geval iets konden doen. De juf ging weer op haar stoel zitten en keek alleen toe. Omdat er kinderen van 6-15 jaar waren is het best lastig wat je nou moet doen met ze. Dus eerst ging ik een aantal zinnen opschrijven om te kijken hoe goed ze (engels) kunnen lezen, maar dat ging de oudere kinderen best goed af. Vervolgens leek het me misschien slim om te gaan rekenen, omdat dat vanwege de taalbarrière misschien wat makkelijker gaat. Dus eerst een aantal plus en min sommetjes gedaan, wat ze best goed afging. Daarna vroeg ik of ze keer sommetjes konden en daarmee of ze de tafels kennen. Maar dat kenden ze niet zo goed, dus leek mij dat een goeie om even mee te starten. Na 3 tafels te hebben doorgenomen begonnen ze het een beetje door te krijgen en ging het steeds iets makkelijker! Leuk om die glimlachjes te zien als je dan zegt dat ze het super goed doen!

Ik werd heel even geroepen door Acram (vanuit de werkplaats) dat het meisje er was om haar prothese op te halen, ze was zo ontzettend blij, was erg gaaf om te zien! Ik kan je niet vertellen hoe blij ik ben dat ik die onderdelen heb gekregen voor hier. De instrumentmakers vonden het ook echt super! Morgen probeer ik weer wat spulletjes mee te nemen.

Daarna leek het me goed om misschien eens te oefenen met klokkijken (niet dat de volwassenen dat nou echt goed doen hier, maar ok). Ik had net een klok getekend met een tijd, toen er een vrouw huilend binnen kwam met haar dochter van 11 jaar. Dat meisje is geboren met een waterhoofd en is daaraan geopereerd, waardoor ze er nu weinig last meer van heeft, ze heeft geen hersenschade en functioneert goed. Ik begreep eerst niet wat er aan de hand was, maar één van de kinderen (Lamadan) kan redelijk goed engels en hij vertelde me wat er gebeurd was. Dat meisje had 5000 shilling (ongeveer €1,50) gestolen van haar moeder en zij was dat geld kwijtgeraakt. De vrouw is door haar man in de steek gelaten en zij heeft geen inkomen, dus 5000 shilling is voor haar veel geld, zij kan daar een groot deel van de huur mee betalen. (In hoeverre het zeker is, of alleen een verdenking of zij dat geld heeft gestolen, dat weet ik niet). Het meisje zat vrij bedeesd naast de juf, die nog steeds op dezelfde plek zat, de moeder stond er schuin voor, huilend. Het meisje wilde haar excuses niet aanbieden aan haar moeder (waarom wilde ze niet vertellen…ik zat ergens vooral te denken: heeft ze het überhaupt wel gedaan?). Op een gegeven moment moest ze van de juf op de grond gaan liggen en werd ze geslagen met een stok. Ze begon hard te huilen, maar wilde nog steeds haar excuses niet aanbieden, waarna ze nog twee keer een ferme tik tegen haar billen en bovenbenen kreeg. Ik had vanuit Doingoood wel al gehoord dat dit soort straffen hier nog veel worden toegepast, maar om dit in het echt mee te maken is vrij heftig. Je kan helaas niet ingrijpen, omdat je dan het gezag van een docent ondermijnd en je daarmee geen goeie band opbouwt om in de toekomst misschien nog iets te bereiken… Maar de tranen brandden me wel even in mijn ogen…

Daarna werd er nog met dit meisje werd gepraat, toen ben ik foto’s gaan maken met 2 kinderen, gekke bekken trekken, hun (en mezelf) even afleiden van wat er gebeurd was, hoewel zij het wel vaker zien zie je toch dat ze wel onder de indruk zijn.

Ik wilde graag snel iets anders leuks gaan doen, de kinderen hadden hun concentratie ook verloren door wat er gebeurd was. Dus zijn we gaan spelen in het speeltuintje wat er op het terrein zit. Even weer wat lachjes op de gezichtjes zien was wel ontzettend fijn.

Na de lunch heb ik stoepkrijt erbij gepakt. Ik begon met één meisje te krijten en na paar minuten zaten we met zijn tienen te stoepkrijten. Erg leuk om te zien hoe blij ze kunnen worden van zoiets simpels. Eén meisje maakte een poppetje en die noemde ze Korie (of eigenlijk Kolie, want de r is lastig ;) )

Op een gegeven moment veegde een klein meisje haar handje aan haar gezicht af, wat de rest daarna natuurlijk ook zag zo’n klein koppie met stoepkrijt in haar gezicht. Kort daarna begonnen een aantal anderen ook hun gezichtjes vol te smeren met stoepkrijt, prachtig om te zien! Ik moest er erg om lachen!

Kort hierna was Moses er weer, ik ging een kwartiertje eerder weg dan anders, omdat we met z’n vieren nog even naar de craft market zouden gaan en vervolgens uit eten. Eén van de meiden gaat morgen naar een ander project en verblijft dan ook niet meer bij ons in dit huis omdat dat te ver reizen, dus wilden we dat nog even gezellig afsluiten.

Ik heb van haar nog wat spulletjes gekregen om met de kinderen te gaan doen, vanwege de enorme leeftijdsverschillen is het soms best lastig om ze bezig te houden, ze willen namelijk allemaal graag mee doen. Maar hiermee kan ik nog lekker even vooruit! Echt super lief van dr!

Liefs Korie

Eerste weekend

Vrijdag 24 juni

Het was mijn tweede dag bij Katalemwa, ik werd al heel vrolijk onthaald door de kinderen die me donderdag gezien hadden.

Het begon vrij heftig… Eén van de kinderen moest nieuw gips vanwege zijn klompvoetjes, maar hij had daar zo ongelooflijk veel pijn door, dat hij heel hard schreeuwde…Het enige wat ik er van kon verstaan was MZUNGU!!!! En dat heel vaak herhaald, het ging echt door merg en been. Degene die het gipste en zijn moeder die hem vasthield, zeiden 20.000 x I’m sorry, maar daarna lachten ze gewoon. Het enige wat ik kon was hem een beetje proberen te troosten, hij greep af en toe mijn arm keihard vast en riep hij weer wat. Dat werd daarna vertaald en hij riep naar me: mzungu, red me, hij breekt mijn voeten!! Vreselijk om te zien, maar je kan niks, je mag niet tegen de mensen ingaan en het zal ook niks veranderen aan de manier waarop zij behandelen…

Er werd vanochtend een voorlichting gegeven aan de ouders van kindjes met een waterhoofdje en/of een open ruggetje, hoe ze deze kinderen moeten verzorgen en wat ze aan oefeningen kunnen doen.

Beide aandoeningen komen hier best geregeld voor en ook nog best vaak tegelijk. Ik kwam nu voor het eerst in aanraking met de echte verhalen van moeders die door hun man in de steek waren gelaten omdat hun kindje een handicap heeft. Gelukkig waren er bij de voorlichting ook een aantal vaders aanwezig en bleek niet elke man dezelfde stap te nemen door weg te lopen. De vrouwen die alleen blijven hebben het wel zwaar, ze hebben vaak geen inkomen en hebben dan ook erg veel moeite om de verzorging van hun zoon of dochter te kunnen bekostigen. Door goedkoop in te kopen en vanuit donaties kan Katalemwa een bijdrage leveren aan deze verzorging. De kinderen werden onderzocht door artsen die speciaal voor vandaag hier waren, ook schreven zij de medicatie voor. Ik hielp daarna om de voorgeschreven medicatie te geven, hierbij werd het echt per tablet uitgerekend, dus als het uitkwam op 22,5 tablet, dan moesten wij ze breken zodat we niet te veel zouden meegeven, dat is in Nederland echt niet denkbaar. Totaal hadden we 45 kinderen, maar halverwege waren we al door sommige tabletten of siropen heen en moesten we de ouders teleurstellen. Zij krijgen deze medicatie min of meer gratis, maar ja, als het er dan niet is, is dat natuurlijk ontzettend sneu. Ik hoorde hier ook een verhaal van een mevrouw die een kindje met een waterhoofd verzorgde, zij bleek de oma te zijn van dit jongetje. Haar dochter was vlak na de geboorte overleden en heeft voor ze stierf niet meer kunnen vertellen wie de vader is, daarom heeft de oma de zorg op zich genomen. Zij heeft geen inkomen en eigenlijk geen vaste plek om te wonen. Ik vond dat vrij heftig om te horen, maar vooral ook heel knap van deze mevrouw dat ze die zorg toch op zich heeft genomen, vooral omdat het kindje niks kan, hij heeft geen zicht of spraakvermogen door zijn waterhoofd en daarmee dus ook een slechte toekomst… Wat gebeurt er met hem als zijn oma er strakjes niet meer is…?

En dan de efficiëntie van werken…help! In Nederland zijn we van het doorwerken, nou hier niet, dat wist ik al wel, maar dat werd nu nog wel weer wat duidelijker. Ik werkte samen met Sylvia om de medicijnen uit te geven, daarnaast was er nog een verpleegkundige die de ouders uitlegde hoe zij hun kinderen moesten katheteriseren wanneer zij zelf niet kunnen plassen. Maar zolang zij nog bezig was, moesten wij ook wachten (terwijl er wel al meerdere moeders met hun kindje in dezelfde ruimte staan mee te kijken) en je in die tijd wel 4 anderen had kunnen helpen, maar daar moet je je snel bij neerleggen, want anders word je gek hier…

Bij de lunch hadden ze matoke gemaakt, een echte Oegandese maaltijd. Het zijn groene bananen waarvan de inhoud gekookt wordt en daarna een soort van gepureerd, het was erg lekker, proeft een beetje als aardappelpuree. Toen ik mijn bord naar de keuken bracht kwam ik een klein meisje van een jaar of 2 tegen die mij bij de hand pakte en ik liep met haar mee. Toen zag ik Marie zitten (dat is het meisje die ook een amputatie heeft) met een klein baby’tje op een kleedje en zijn wij bij haar gaan zitten. Niet zo lang erna kwamen er nog een aantal kinderen bij zitten en was het heel gezellig. Ik heb ze foto’s laten zien van Nederland, mijn familie en mijn dieren, ze vonden het prachtig. We moesten natuurlijk ook samen op de foto, waarna iedereen even moest kijken. Ook heb ik 2 namen geleerd van 2 meisjes, maar die namen zijn nog niet al te makkelijk, dus daar ga ik het weekend op trainen ;) Omdat ze geen bal of boekjes of zoiets hadden hebben ze mij geprobeerd wat Lugandese woorden te leren, maar eerlijk, die ben ik alweer vergeten…de klanken zijn echt heel gek. Ik heb ze ook wat Nederlandse woorden geleerd, maar met de r en de g is dat best lastig, hoewel sommigen heel erg hard hun best deden! Ik had ze beloofd om maandag in ieder geval een bal mee te nemen, om samen mee te kunnen spelen.

Om 4 uur stond Moses alweer bij het hek, om mij in het dramatische verkeer weer terug te brengen naar het huis.

Zaterdag

3 van de medevrijwilligers hadden dit weekend een uitje naar een soort bounty island. Waardoor we nog maar met 2 (William en ik) in het huis waren. We hadden gepland om vandaag naar een grote markt te gaan, naar de supermarkt en verder lekker ontspannen. Ik had geen wekker gezet, maar het was wel duidelijk dat ik moe was, ik word eigenlijk altijd wakker voor 8 uur, maar dit keer niet hoor, 9 uur pas! Dat is voor mijn doen heel laat!

Daarna besloten om de was maar eens even te gaan doen, aangezien er geen wasmachine is, moest ik aan de slag met een emmer met wasmiddel. De belangrijkste taak was dat ze weer lekker zouden ruiken en dat is wel aardig gelukt. Het droogt hier in ieder geval wel weer snel ;)

We kregen van Inge (coördinator hier) een uitnodiging om ’s avonds naar een bbq te komen, maar daarvoor moesten we nog wel wat boodschappen halen, dus zijn we naar de mall gegaan, daar eerst even lekker geluncht met een heerlijke hamburger en friet :P Ik heb ook meteen een bal en een paar boekjes gekocht, want als ik wat beloof…

Op de terugweg had ik weer een gestoorde boda chauffeur en ik nam me toen direct voor om voortaan te vragen of ze alsjeblieft voorzichtig wilden rijden, want ik zat toch echt verre van prettig op die boda… Geef mij Moses maar, die rijdt tenminste (voor Oegandese begrippen) erg netjes.

De dag was vrij snel voorbij, dus we hebben besloten om de enorme markt uit te stellen naar het volgende weekend.

’s Avonds zijn we naar Inge geweest voor de bbq, we hadden lekkere salades meegenomen en wat vlees voor op de bbq. Het was erg gezellig, lekker gekletst, ze hadden 5 (per ongeluk) kittens en lekker knuffelen is wel aan me besteed :) oh ja en lek geprikt, wat het minste puntje van de avond was. Om 23.00 uur zijn we naar huis gegaan, op dat tijdstip moet je wel met de taxi, want de boda is dan doodeng, er vinden veel overvallen plaats in het donker, ook als je op de boda zit. De taxi is dan veilig, maar moet je wel echt bij de deur afzetten. Gelukkig hebben we ook min of meer een eigen taxi chauffeur, Charlie, hij weet waar het huis precies is, want hij haalt de nieuwe vrijwilligers ook op van het vliegveld en hij zette ons dan ook netjes af voor de poort.

Zondag

Ook vandaag lekker rustig aan gedaan. Het stond op de planning om naar de Watoto church te gaan voor een echte Afrikaanse kerkdienst. Heel gaaf om te zien, het begint inderdaad met dansen en zingen, als de diensten in Nederland zo zouden zijn, zou ik het alleen daarom al overwegen om te gaan want het is echt een feestje. Nadat de zang afgelopen was ging de pastoor een (erg lang) verhaal ging vertellen over: fight for your marriage. Tja, sommige dingen was ik toch echt niet helemaal met hem eens, zoals de rol van een vrouw in een huwelijk. Wat daar verder toch allemaal ter sprake kwam… klapperende oortjes dat dat in de kerk werd gemeld! Het ging zelfs over wat er allemaal in de slaapkamer wel en niet moest…en dat met kleine kinderen in de zaal.

Vlakbij deze kerk was er een craft market, hier zijn vooral souvenirs te koop, maar erg mooie dingen, allemaal met de hand gemaakt! Natuurlijk al wel weer veel te leuke dingetjes gekocht ;) Je leert hier wel goed afdingen, want ze proberen je toch wel geld afhandig te maken. De meeste spulletjes zijn bij meerdere winkeltjes te koop, maar bij sommige vragen ze 3x zoveel dan bij anderen, dus je moet wel onderhandelen. Na een paar winkeltjes had ik wel een paar tactieken uitgevonden, zoals: oooh maar dat heb ik bij een ander al voor zoveel gezien, of…ik heb niet meer geld bij me dan dat… Op 1 x na gingen ze allemaal overstag, dus zo redelijk wat geld bespaard, alhoewel ik vooral geld heb uitgegeven ;)

Toen we thuis kwamen hoorden we dat we nog maar een vierde van de markt hadden gehad, dus tja, dan moet ik sowieso nog maar een keertje ;)

Helaas deed het internet het niet vandaag… en ik wilde graag mn blog plaatsen, maar ja, het is Afrika. Als het goed is werkt het morgen weer!