Eerste indrukken

Zoals ik gisteren al vertelde is het verkeer hier echt bizar, verkeerslichten staan er, maar doen het in veel gevallen niet, maar ook al doen ze het, dan trekken ze zich er nog weinig van aan. Verkeersregelaars (al zijn het politiemensen) interesseert ze in veel gevallen ook vrij weinig. En dan de rotondes, Joost mag weten waarom die hier ooit zijn aangelegd...de functie daarvan is echt oprecht volledig verdwenen. De regel die hier het belangrijkste is is: wie het meeste lef toont heeft voorrang. Oftewel gewoon duwen en zodra je denkt ergens een minuscuul gaatje te zien, dan knal je daar gewoon heen, of je daarvoor aan de andere kant van de weg moet rijden, over de stoep moet of af moet snijden, dat boeit vrij weinig.

Gisteren was mijn eerste indruk op de boda boda niet top, mijn chauffeur was niet echt heel prettig om bij achterop te zitten, hobbels en bobbels werden vooral genomen ipv ontweken en die zijn er nogal veel in de wegen hier... tegen je voorganger aanrijden en zo nog wat dingetjes, ik vond het niet echt een toffe rit. Maar Ritah had me beloofd dat ze Mozes zou bellen, hij rijdt bijna altijd de vrijwilligers naar Katalemwa en hij rijdt netjes, dus top! En inderdaad vanochtend om 9 uur stond hij er met een mattie, omdat Ritah met me mee zou gaan. Het is een rit van ongeveer 25 minuten vanaf het appartement naar Katalemwa, waar je weer de gekste dingen tegenkomt. Zelfs doodskisten worden aan de kant van de weg verkocht, ergens snap ik die logica nog wel met dit verkeer...... De rit bij Mozes achterop was super, daar kon ik relaxt zitten, niet dat hij op de Nederlandse manier rijdt, maar in ieder geval wel netjes. Onderweg heb ik nog wat filmpjes gemaakt, om te laten zien hoe het verkeer daar is, want dat is echt bizar! Helaas kan ik die hier niet laten zien, maar op de foto zie je hoe een kruispunt er gemiddeld uitziet...

Bij Katalemwa eerst een rondleiding gekregen en verschillende mensen ontmoet die daar werken. De kinderen waren natuurlijk meteen heel erg getriggerd, ze kwamen direct kijken naar die mzungu met een metalen been. Er zijn 6 slaapzalen, verdeeld onder post-operatief en langdurige opname en onderverdeeld in jongens/mannen en meisjes/vrouwen. De therapie ruimtes, de ruimte waar nieuwe patienten worden ontvangen en onderzocht en ook spalken etc worden geplaatst. Er is een early learning centre, waar bijvoorbeeld autistische kinderen basis dingen leren zoals naar de wc gaan, afwassen, schrijven etc. In de verte zag ik een aantal koeien en varkens staan, die kan ik dus altijd ook nog gaan knuffelen, alhoewel ik denk dat daar weinig tijd voor over blijft, aangezien sommige kinderen vandaag al om me heen hingen.

Ik ben naar de werkplaats geweest, waar ze rolstoelen maken (waaronder deze ingenieuze op de foto, maar ook iets luxere voor kinderen die blijvend een rolstoel nodig hebben).

De werkplaats heeft 3 afdeling: metaal (rolstoelen en looprekjes), hout (stoelen en wieltjes voor de looprekjes) en afdeling voor protheses, ortheses en orthopedische schoenen. Daar heb ik de Oegandeze Frank Jol ontmoet, een dame die zich het liefst volledig toe wil leggen op het maken van protheses, ze was dan ook echt lyrisch over mijn been! Er werken totaal 4 instrument makers, gaaf om te zien hoe handig ze zijn, ze herbruiken van alles en zijn zo vernuftig in het bedenken van dingen. Ze kwamen allemaal om me heen staan, omdat ze zo nieuwsgierig waren naar mijn prothese. De eerste vraag die ik kreeg was waarom ik mijn prothese niet had afgewerkt en niet bedekt, want in hun ogen is mijn prothese niet af. En ik heb uitgelegd dat dat voor een deel waarschijnlijk te maken heeft met schaamte die er hier in Oeganda heerst, maar die wij niet echt voelen wanneer je een handicap hebt. Hier moet je het echt bedekken, want het is eigenlijk een schande. En het is zo gaaf dat iedereen op Katalemwa een handicap ziet als een medisch iets, niet als een vervloeking of zoiets.

Je ziet duidelijk dat materiaal en gereedschap een probleem zijn, daar is te weinig geld voor en zolang ze zich er mee redden dan wordt het gebruikt. Ik ging helpen bij het maken van 2 pols bracen voor een baby van 7 maanden, waarbij ik wat dingen wilde knippen, over 1 stukje stof heb ik 10minuten gedaan, omdat de schaar maar over 3 mm knipte. Dan zie je dat daar toch wel hulp nodig is, maar er zijn andere dingen belangrijker, dus wordt daar het geld in gestoken. Ook kreeg ik de vraag of ik wilde helpen met het mooi maken van een prothese. Ik heb bij Frank Jol zo'n vergelijkbaar (maar veel luxer) apparaat wel eens zien staan, maar daar moest ik uit de buurt blijven en hier werd ik er direct achter gezet, super tof natuurlijk om wat te kunnen doen, zodat zij verder konden met andere dingen. En ik heb natuurlijk ook wel mn best gedaan, Acram moest erg lachen toen hij zag dat ik er zelfs een achillespees in had gevormd.

Bij de lunch krijgen we pocho (als ik het zo goed schrijf), dit is maismeel aangelengd met water tot dikke pap, het is niet vies, maar ook niet perse lekker, er zit eigenlijk weinig smaak aan, maar vult wel enorm. Daarnaast is er rijst en bonen.

Na de lunch ben ik bij de kinderen gaan kijken. Er is een meisje Maria (6 jaar) die haar onderbeen mist en zij wil haar prothese niet zo graag aan, dus ik wilde haar wel graag ontmoeten. Toen ze me zag keek ze naar mijn been en begon ze te lachen, daarna duwde ze haar looprekje aan de kant en liep ze achter me aan, ze deed het echt super, gaaf om te zien dat dat lachje ineens op dr gezichtje kwam.

Met een paar kinderen ging ik in een slaapzaal op bed zitten, ze waren allemaal heel nieuwsgierig naar me. Toen ze mijn telefoon zagen waren ze helemaal happy, want daarmee kan je foto's maken en dat is toch wel echt een heel groot feest! Dus aan het eind van de middag stond mijn telefoon vol met tientallen selfies van een paar kinderen en bij sommige moest ik er natuurlijk ook op als mzungu!

's Middags ook nog heel eventjes geholpen bij het plaatsen van gips bij een klein meisje met klompvoetjes, dat vond ik toch wel een beetje heftig. In Nederland gaan we meestal in stapjes richting verbetering van stand, hier wordt dat een stuk heftiger aan gepakt tijdens gipsen, maar ook tijdens therapie, direct wordt de eindstand geprobeerd te bereiken, waardoor de kindjes hard aan het schreeuwen en huilen waren, wat dan toch wel even pijn doet als je dat hoort... Maar het is de manier van werken hier, zo zal ik nog wel dingen gaan tegen komen in de komende weken.

Liefs Korie

Vervloekte mzungu???

Gisteren aangekomen in Oeganda, vlak voor het landen kreeg ik al een brok in mijn keel, TERUG IN AFRIKAAAAA!!! Ik zag de boda boda's al rijden, de zandwegen, al het groen, prachtig is het hier.

Daarna door de douane. Op Schiphol had ik al 100 dollar gehaald om mijn visum te betalen, waarbij we als opdracht kregen om alleen briefjes van na 2006 mee te nemen, want anders nemen ze het niet aan. Dus ik heel netjes alleen briefjes van 2009 en 2013 meegenomen. Kom ik bij een hele aardige dame uit, maar 1 briefje van 10 dollar was een beetje vies, of ik daar niet een ander briefje voor had. Maar nee, ik had gepast 100 dollar. Toen zag ze euro briefjes, geef me die 10 euro dan maar zegt ze. Dus ik laat dat briefje zien, maar daar zat een scheur in, dus die wilde ze ook niet... Ik moest maar even aan de kant gaan staan, want dan haalde ze er even iemand bij, ik dacht echt oooh jeej... Maar uiteindelijk nam ze het vieze briefje aan, met als commentaar dat ik daar de volgende keer toch even op moest letten, pfieuw! Maar oh jeah, ik was er nu dan echt echt. Mijn beide koffers zijn zonder problemen heel aangekomen, dus direct naar buiten. Daar moest ik nog even wachten op mijn chauffeur, maar ja hoor op gegeven moment een kartonnetje met Korie Doing good (bijna goed geschreven ;) ), op naar het appartement.

Aan de weg al het echte Afrikaanse leven mogen zien, de kleine shops, de boda boda's en het bizarre verkeer! In de auto met Charlie lekker gepraat over van alles wat ik zag en hij wees me verschillende dingen aan. Daarna kregen we het ook over geloof, want iedereen is hier gelovig en hij was verbaasd dat ik dat niet ben en hij was ervan overtuigd dat ik dat wel zou zijn tegen de tijd dat ik naar huis ga ;). Ook kwamen de vervloekingen ter sprake, zoals ik al had gezegd is dat hier hoe mensen tegen handicaps aankijken... en tja eigenlijk ben ik ook vervloekt... Maar omdat ik een mzungu (oftewel witte/blanke) ben hoort dat niet in mijn cultuur en daarmee maakt dat ik dan weer niet vervloekt ben, maar als ik Oegandees was geweest dan wel, bijzonder he?! Ik moest meteen denken aan de keer dat ik met mijn moeder naar een wereld winkel ging, waar ik toen te horen kreeg dat mijn situatie (rolstoel) niks te maken had met het nu, maar met mijn vorige leven... Dikke lol gehad met mijn moeder bedenkend wat ik dan in hemelsnaam in mijn vorige leven zou hebben gedaan....

Gisteravond was ik kapot, ik ben als een blok in slaap gevallen nadat ik mijn huisgenoten heb ontmoet en we nog even naar de lokale shopjes voor groente en fruit waren geweest. Nou Ineke had duidelijk gelijk dat ik aangestaart zou worden met een korte broek, wow!!! of mensen nou liepen, in de auto (achter het stuur!!!) of op de boda boda zaten (ook achter het stuur), die koppies draaiden zich 180 graden om, er werd gewezen, kleine kinderen renden naar hun moeder schreeuwend (MZUNGU) en wijzend naar mij. Echt bijzonder.

Vandaag kreeg ik een rondleiding van Ritah, een Oegandeze die samen met Inge als coördinator hier werkt. Samen met haar op twee boda boda's (want met 3 op 1 mag niet, maar blijkbaar trekken veel zich daar niks van aan, heb er namelijk al voorbij zien komen met 4!) naar het winkelcentrum. Daar hebben we een simkaart gekocht, zodat ik makkelijk contacten kan met iedereen hier, waaronder ook betrouwbare boda boda chauffeurs. Bij het geld pinnen werd mijn wereldpas niet geaccepteerd, gelukkig had ik ook mijn credit card mee wat wel ging. In de supermarkt wilde ik toch proberen of mijn pinpas het wel deed. En omdat ik pinde kreeg ik een giftcard voor 20.000 shilling (zo'n 6 euro), toch grappig dat je daar voor beloond wordt!

Vandaag wat verhalen gehoord van de andere vrijwilligers over hun project en sommige verhalen van de kinderen op hun project. Dat zijn wonderbaarlijke verhalen, kinderen van 16 die al ruim 6 jaar op straat leven en door dit project elke dag eten krijgen en overdag wat gezellige dingen kunnen doen en leren, maar 's avonds dus weer alleen op straat rondzwerven.

Morgen ga ik voor het eerst naar Katalemwa, ik heb er ontzettend veel zin in. Ritah vertelde dat ik de koffer met spulletjes pas volgende week het beste mee kan nemen, om eerst de mensen te leren kennen en zij mij. Ook verwachten ze dat de kinderen zich een soort van verbonden zullen voelen met me, vanwege mijn been, dat ze als het ware "niet alleen" zijn. Ik ben erg benieuwd en kan haast niet wachten!

Liefs Korie

On my way...

Jeetje het lijkt nog maar als vorige week dat ik bij de voorlichting zat van Doingoood om mogelijk naar Oeganda te gaan om vrijwilligerswerk te doen. Iets wat al een lange tijd op mijn verlanglijstje stond en nu, doordat ik 3 maanden wachttijd heb voor mijn allerlaatste onderdeel van mijn studie, ineens werkelijkheid kon worden!. En de hele reis was daarna ook ineens in 3 weken geregeld (voor mijn omgeving erg snel en een beetje onwerkelijk, maar voor mij een wauw momentje! Als ik me iets voorneem gebeurt het vaak ook en meestal dan ook vrij snel...)

Ik ga 6 weken naar Oeganda, Kampala, om vrijwilligerswerk te doen in een (kinder)revalidatiecentrum genaamd Katalemwa. Met mijn eigen houten pootje natuurlijk geen gekke keus, ik ga er vooral heen vanwege het sociale aspect. In Oeganda heerst nog heel erg het idee van vervloeingen, als kinderen met een handicap worden geboren, zijn zij (en de moeder) vervloekt, ze worden dan ook vaak in de steek gelaten en krijgen een flinke stempel opgedrukt. De kinderen zijn niks meer waard en kunnen volgens zeggen niks meer. Dat is iets waar ik vrij veel moeite mee heb, want ik weet als geen ander dat je met een handicap nog zoveel kan en vooral ook kan bereiken! Ik hoop dat ik in de 6 weken dat ik er ben 1 kindje kan laten inzien dat ze nog steeds veel kunnen, net zoveel waard zijn als anderen en veel kunnen bereiken. Vanuit Doingoood kreeg ik de vraag om alsjeblieft korte broeken te dragen, om daar mogelijk als een soort eye opener te kunnen rond lopen. De Oegandezen hebben het idee dat westerse blanken geen ellende kennen en handicaps niet echt voorkomen. Thuis draag ik met warme temperaturen ook zonder problemen een korte broek, dus dat zal niet echt anders zijn voor me. Wat me echter wel verteld werd, is dat ik waarschijnlijk wat langer onderweg ben op straat, omdat mensen me er rustig om aan zullen spreken, dat is een keer wat anders dan die starende Nederlanders, die vervolgens tegen een glazen deur oplopen ;)

Naast het sociale hoop ik meer dingen te kunnen bijdragen. Vanuit het project worden ook voorlichtingen gegeven, bijvoorbeeld over waardoor aangeboren handicaps ontstaan, met de twee studies die ik gedaan heb weet ik daar ook redelijk veel van af en kan ik daar mogelijk ook wat in bijdragen. De moeders die in de steek worden gelaten krijgen lessen om zichzelf te kunnen onderhouden, hierbij krijgen ze naailessen, maar ook varkenshouderij, vanuit diergeneeskunde kan ik ze bij dit laatste misschien ook een beetje helpen. Ik hoop daar dus eigenlijk op meerdere vlakken wat te kunnen doen. En natuurlijk wil ik ook genieten, een paar mooie safari's staan er al op de planning en de cultuur wil ik ook dolgraag mee maken en hoe beter kan dat dan in een huis tussen de bevolking te wonen. Het is voor daar werl een uber luxe huis natuurlijk ;)

Doingoood doet hun uiterste best om geld in te zamelen voor alle projecten, waaronder dus ook voor Katalemwa en daar wilde ik me ook graag voor inzetten. Deze inzameling loopt via de organisatie, zodat zij voor duurzame aankopen kunnen zorgen, vandaar dat ik daar niet zelf met een zak geld heen ga, aangezien ze me dan waarschijnlijk wel aan alle kanten wllen vragen voor van alles, maar wat allemaal korte termijn oplossingen gaan zijn. Met behulp van familie en dan met name mijn veel te lieve ouders, Helmi (een collega van mijn vriend) en Vega (het bedrijf waar mijn vriend werkt) heb ik een, vind ik zelf, onwijs gaaf bedrag van €1250,- opgehaald, waarmee Katalemwa weer een stuk mee geholpen kan gaan worden!

Ik wilde ook graag zelf iets mee kunnen nemen waar ze wat aan hebben en aangezien protheses een luxe zijn in Oeganda, de meeste mensen moeten zich dus zonder redden... heb ik geprobeerd wat spulletjes te verkrijgen die we in Nederland niet meer (kunnen) gebruiken maar daar mogelijk nog goed bruikbaar zijn. Via Michael (van Frank Jol orthopedie) hoorde ik dat het OIM net een grote opruiming had gehouden en dat ik mogelijk wat van hun spulletjes mee zou kunnen nemen. En inderdaad, Richard van het OIM in Amsterdam heeft me een rondleiding door het OIM gegeven en verschillende onderdelen mee gegeven. Flink wat gewicht natuurlijk, al dat metaal... Daarom Emirates maar even lastig gevallen wat er te regelen is, 30 kilo mocht ik mee, maar met mijn eigen mega koffer en al dat metaal leek die 30 wat te weinig. Helemaal super, want Emirates vertelde dat ik 10 kilo extra mee mocht nemen omdat het voor het goede doel was, maar dat ik via mail nog even bevestiging moest vragen. Helaas kreeg ik de dag erop een telefoontje dat ze me een verkeerde voorlichting hadden gegeven, want die 10 kilo extra gold niet vanaf Amsterdam :S maar omdat zij een fout hadden gemaakt, krijg ik dan toch nog 5 kilo. Bij het inchecken op Schiphol bleek ik 42 kilo bij me te hebben (woeps)... En gelukkig door al dat reizen voor mijn tennissen wel wat geleerd om teveel bagage toch mee te kunnen krijgen en dat even weer toegepast, want ja ik snapte niet zo goed wat er nou eigenlijk precies was afgesproken, het was allemaal een beetje vaag gegaan met eerst 10 kilo en toen weer niet (natuurlijk wist ik dondersgoed hoe het precies zat, maar ja...soms is mijn haarkleur wel een beetje toepasselijk ;) ) Tja en die spullen waren heel specifiek voor daar, dus tja ik moest ze toch echt wel mee hebben. Tadaaaa 42 kilo gratis mee, top Emirates!!! En dan ook nog eens 3 stoelen voor mezelf, super entertainment en WiFi aan boord, beter begin kan bijna niet!

Het eerste deel van de reis zit er ondertussen op, ik zit nu in Dubai, even een lekker bakkie koffie te drinken en ga over 1,5 uur weer de lucht in richting Kampala, ik kan niet wachten!!!

Natuurlijk was het wel even flink slikken om mijn 4 monsters, familie en vriendje achter te laten, maar nu eenmaal onderweg kijk ik onwijs uit naar deze, denk ik, onvergetelijke ervaring!!

Liefs Korie

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Korie