Tijd voor de laatste...

Tijd voor mijn laatste blog… Gek idee…

Zaterdag 30 juli

Jinja stond op de planning voor vandaag. Als je in Oeganda bent en zo dichtbij, moet je eigenlijk wel even naar de watervallen en het begin van de nijl… Dus leek me dat een mooie afsluiter.
We zijn met de taxi heen gegaan, eerst was het plan om de matatoe te pakken, dat zijn taxibusjes die je op elke plek aan kunt houden en in kunt stappen. Er schijnt logica in te zitten hoe die werken, maar die heb ik in 6 weken nog niet echt kunnen ontdekken. Nou heb ik er ook niet in gezeten, want 2 aanrijdingen in mijn leven vind ik wel voldoende… Als je ziet hoe de chauffeurs rijden, dan zou je het begrijpen. Daarnaast worden er 20 mensen in een 12-persoons busje gepropt, dus echt lekker zitten zal het ook niet echt zijn. Anyway, omdat ik die busjes absoluut niet zag zitten heb ik een taxi geregeld voor een mooi bedrag, onderhandelen in ieder geval een beetje geleerd! Het is ongeveer 2 uur rijden naar Jinja. De taxichauffeur bleef ook nog eens de hele dag bij ons, dus zou hij ons overal brengen waar we heen wilden! Volgens mij heeft hij ook wel een leuke dag gehad, want hij mocht overal mee zonder te betalen en hij had het ook nog niet gezien.

Eerst wilden we naar de watervallen, maar die kon je niet vanaf de kant zien, dus zijn met een bootje de nijl op gegaan. Nou, waterval is wel een nogal ernstig groot woord voor wat dit was… Eerlijk gezegd was het meer een soort stroomversnelling haha! Maar goed, het boottochtje was wel erg lekker. Veel mensen aan de kant gezien die hier ook wonen, zelf iemand in een zeer provisorisch huisje op een klein eilandje midden in de nijl. Het water van de nijl wordt overal voor gebruikt. Maar dan te bedenken dat er wormen in zitten die onder je huid gaan kruipen maakte al dat ik mijn armen en benen graag binnen het bootje wilde houden…en deze mensen gebruiken dit water voor eten, zwemmen, douchen, brrr…

Na dit tochtje zijn we naar het begin van de nijl gegaan. Ook deze is niet vanaf de kant te zien, dus opnieuw de boot in. Na een goeie onderhandeling -niet van mij- konden we voor de helft van het geld, want ze vroegen 15 euro pp, wat (vooral achteraf) erg veel geld was.

Overigens wel een hele mooie inkomstenbron… We hadden weer een lekker tochtje, tot we in het midden van het water 2 ondergelopen gebouwtjes zagen. Dit was een eilandje geweest bij de oorsprong van de nijl. Maar we dachten allemaal huh, hoezo is het midden van het water het begin van een rivier…tikkie vaag. Na 3x navragen konden ze het uitleggen… 70% van het water van de nijl komt van lake-victoria en 30% komt uit bronnen uit de grond, die dus onder water zitten. Het enige wat je dus eigenlijk maar ziet zijn een paar kleine kolkjes in het water, nou dat was het dus… Ik was wel blij dat we in ieder geval niet het volle pond hadden betaald. Overigens vraag ik me wel af hoe ze die percentages hebben kunnen bepalen, maar vooruit, ik zal niet te wetenschappelijk dit gaan analyseren… Nadat we dit wonder hadden gezien, zijn we naar huis gegaan. Terug stond er flink wat file, dus hebben we er bijna 3 uur over gedaan. Wat was ik blij met de taxi, dat we dit niet klem en zwetend in de matatoe moesten overbruggen… de acties die zij onderweg ook weer uithaalden… Doodeng.

Zondag 31 juli

Vandaag dan echt mijn laatste volle dag in Oeganda. Ik wilde er een relaxed dagje van maken, dat is gelukkig redelijk goed gelukt. Eerst ben ik bezig geweest om foto’s uit te zoeken, ik wilde graag nog een aantal af laten drukken voor een aantal kinderen en moeders die in Katalemwa zitten. Vooral degenen die er (bijna) de hele periode dat ik er was er ook waren.

Rond het middaguur ben ik met Iris naar het winkelcentrum gegaan, om de foto’s te laten afdrukken en vooral om nog even een lekkere koffie met een gebakje te nuttigen. We gaan bijna altijd uit eten op de avond dat er iemand weggaat, maar vanavond hadden we weer een pannenkoekenavond gepland, dus vond ik het prima om op die manier af te sluiten. De koffie – salted caramel latte – en een red velvet gebakje zorgden voor een prima lunch.

Hierna zijn we naar een kerk geweest vlakbij het het huis, een prachtige kathedraal, met weer enorm veel zand en dans, super om iedereen daar te zien swingen. Je ziet echt aan alles dat geloof erg belangrijk is.

Eenmaal thuis ben ik mijn tas gaan pakken. Maar goed dat mijn ene koffer leeg was, want ik heb wel wat extra ruimte nodig met alle souvenirs hihi, maar het past! Nu maar hopen dat het rond de 30 kilo zit die ik mee mag nemen…

Maandag 1 augustus

Tja… daar zit je dan op het vliegveld… te wachten om weer een lange reis te maken, maar daardoor in ieder geval voldoende tijd om mijn fotoboek van deze ongelooflijke reis af te maken. Mijn taxi was op tijd, dus dan begin je in ieder geval ontspannen. Die ontspanning hield wel even op toen ik eenmaal op het vliegveld was… Geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar ik had 40 kilo net als op de heenreis… Oeps. De beste man achter de balie was me niet zo goed gezind in eerste instantie. Ik probeerde hetzelfde als op de heenreis dat ik contact had gehad met emirates, dat zocht hij op. Blijkbaar las hij het niet helemaal goed, maar hij zei dat ik 5 kilo extra had gekregen (niet de 10 die ik zei, wat overigens ook helemaal niet zo was hoor… dat had ik alleen voor de heenreis gekregen…) en dat ik dus voor de overige 6 kilo moest bijbetalen… 400 euro! Dan had ik beter die rechtstreekse vlucht van KLM kunnen boeken, want daar mag je 40 kilo mee… (die vlucht was 400 euro duurder, daarom heb ik die niet gekozen) Gelukkig had ik een korte broek aan en kon ik doordat ik best een beetje moe was me een beetje verdrietig opstellen… Ik zei dat ik niet wilde bijbetalen, dus dat ik dan wel wat weg zou gooien. Ik heb uiteindelijk 1 zwaar ding uit mijn tas gehaald, waardoor ik 4 kilo kwijt was, dat zat in een plastic zak, die heb ik gewoon in mijn handen gehouden en toen mocht ik de tassen inchecken, en heb ik nu dus alleen wel 4 kilo extra mee te dragen, maar goed, ik heb in ieder geval alles bij me! Gelukkig gaat alles in 1x door naar Amsterdam, dus ik hoef maar 1 keer te praten als brugman :)

In Dubai heb ik een hotelkamer geboekt, ik heb een lange overstap, dus dan kan ik even slapen en douchen en dan weer fris en fruitig het bedompte vliegtuig weer in.

De tijd is echt voorbijgevlogen, 6 hele bijzondere weken gehad. Veel mooie, bijzondere, heftige en emotionele momenten gehad die ik stuk voor stuk niet had willen missen. Ik merk wel dat mijn hoofd nu vol zit met alle ervaringen en daarom is het ook goed om weer naar huis te gaan. Ik sluit zeker niet uit dat ik ooit weer terug ga naar Oeganda, het is een heel bijzonder land, met hele geweldig mooie kanten en kanten die zachtjes uitgedrukt wat verbeteringen zouden mogen ondergaan. Ik hoop oprecht dat er mensen blij zijn dat ik geweest ben, dat ik hopelijk voor een aantal mensen iets (hoe klein ook) heb kunnen betekenen. Ik heb nog wel een klein tijdje nodig om alle ervaringen een plekje te geven, maar ik denk ook dat het me rijker gemaakt heeft. Het zijn in ieder geval ervaringen die zeker in mijn al redelijk gevulde rugzakje meegaan voor de rest van mijn leven.

Iedereen die mij spullen en geld hebben gegeven wil ik ontzettend bedanken! Het geld gaat gebruikt worden om voornamelijk de hygiëne te verbeteren, wat ook hard nodig is, daarnaast zijn er wat materialen nodig en ook zal een deel nog gebruikt gaan worden voor kinderen die operaties moeten ondergaan maar de ouders niet kunnen betalen. Kortom een aantal hele nuttige dingen!

Als laatste wil ik graag zeggen dat ik het geweldig vond om te zien dat er zoveel mensen mijn blog hebben gelezen en mij op deze manier hebben gevolgd. Daardoor bleef het ook heel leuk om hiermee door te gaan. Ook alle reacties waren heel fijn om te lezen, bijzonder dat het zelfs op grote afstand soms mensen kan raken.

Ik heb ondertussen mijn lunch net op, ik ga nog een (hopelijk) lekkere cappuccino halen en dan instappen. Op naar “mijn eigen wereld”

Liefs Korie

Top laatste dagje!

Eigenlijk wilde ik alleen zondag nog een blog schrijven, maar ik ging echt zo blij naar huis, dat ik dacht toch nog maar een extra.

Vanochtend ging de therapie ongeveer hetzelfde als gisteren, dat was een beetje het jammere van vandaag, maar daarna werd het alleen maar beter.

Op een gegeven moment kwam ik er achter dat de moeder die ik voorgesteld had voor de bakkerij er was, ik was echt heel verbaasd, want ze was namelijk voor haar vorige bezoek al 3 maanden niet geweest, dus ik had haar zeker niet verwacht.

Iets later zag ik ook de deur van het kantoor van de beide heren van de bakkerijtjes open staan. Terwijl ze vanavond pas weer in Kampala zouden zijn en maandag pas weer op het project. Ik dacht echt, he dat kan niet, dat op mijn laatste dag zij allemaal aanwezig zijn, terwijl ze er helemaal niet zouden zijn! Meteen heb ik gevraagd of ik haar mocht voorstellen, tuurlijk was dat geen probleem, want anders hadden ze maandag haar gebeld. Ze hebben verteld wat ze precies doen en wat zij van haar verwachten. Ze moet nu zelf aan de slag om 2 mensen te vinden die met haar samen willen gaan werken en haar dus ook een verblijfplek/werkplek willen bieden. Zodra ze dat heeft, dan gaan ze met haar aan de slag!!! Ik was echt zo blij!!!

Daarna zijn we gaan schrijven, het was helemaal leuk, die kinderen vonden het super. Bij één meisje lukte het zelfs haar woorden te noemen en ze goed ging opschrijven, helemaal leuk, ze was zelf ook echt heel blij!.

En daarna was het tijd om te vertrekken. Ik kreeg een hele lieve kaart van de medewerkers, ze hadden er allemaal een stukje op geschreven, super lief, hoe blij ze met me waren en hoe erg ze alles hadden waardeert. Bijzonder blijft het toch dat het op hun zo overkomt en voor mezelf nog steeds voelt alsof ik niet super veel gedaan heb... Maar goed, ik was na het verhaal van het bakkerijtje wel echt mega blij dat die vrouw een kans gaat krijgen, en dat maakt mijn reis helemaal top!!!

Ik kreeg enorm veel dikke knuffels, 1 van de moeders liep zelfs mee toen ik naar mijn boda liep, ze wilde niet dat ik ging. Kortom ik heb een enorm lief afscheid gehad, en de vraag of ik misschien wel heel snel weer terug wilde komen.

Nou het is even snel kort, maar we gaan zo weer eens uit eten, maar ik kon het niet laten dit even te vertellen, omdat ik gewoon echt mega blij naar huis ging vandaag. Top dagje!!!

Outreach

Het was de bedoeling om de blog gisteren al te plaatsen, maar helaas was de internet bundel op, waardoor het niet lukte... Vandaar dat het vandaag pas werd.

Dinsdag 26 juli

Moses stond zoals afgesproken om 6.15 uur bij de poort om mij op te halen. Ik had Inge gevraagd of het op dat tijdstip veilig zou zijn om met de boda te gaan, omdat een taxi best duur is voor die afstand. Eigenlijk wilden ze om 6.00 uur al vertrekken vanaf Katalemwa, maar dan had ik om 5.30 al op de boda moeten zitten en dat vond ik zelf een beetje eng.

Super fijn dat Moses zich gewoon aan de afspraken houdt! Helaas was hij alleen wel weer vergeten om te tanken… Dus dan sta je daar in het nog bijna pikkedonker, te wachten tot hij zijn boda genoeg geschud heeft om de motor aan te krijgen en vooral ook te houden. Maar na een paar minuutjes lukte het gelukkig.

Ik ben blij dat ik geen moeite had gedaan om nog eerder bij Katalemwa te komen, want Barbara kwam tegelijk met mij pas aan. De auto was nog niet helemaal geladen en dus konden we ook nog niet direct vertrekken toen ik er was.

Om 7.15 reden we weg. Barbara (manager van Katalemwa), Rodney (chauffeur) en 3 therapeuten gingen mee in de auto. Het is een pick-up, waarbij de laadbak helemaal vol zat met onder andere een tricycle (een soort handbike, maar dan niet af te koppelen), looprekjes, een mat voor oefeningen, een koffer met medicijnen en nog wat spulletjes. Op de achterbank zaten we dus met 4 volwassen personen, zat in ieder geval lekker klem. Rianne had ook graag mee gewild maar dat lukte niet, omdat er geen plek was in de auto, gelukkig kon ik in ieder geval beamen dat dat echt zo was.

We hebben 2 uur gereden, weer ging ik over de evenaar (al de 5^e keer ondertussen), toen kwamen we in Masaka. We gingen eerst bij een lokaal restaurantje wat eten halen, voor mij een chapati met suiker. Ondertussen ken ik die en gaat dat goed, sommige andere gerechten durf ik toch niet helemaal aan… Hier zit een dependance van Katalemwa, er verblijven geen kinderen, maar vanuit de omgeving kunnen mensen hier naartoe om therapie te krijgen. Erg prettig dat hier in ieder geval ook een normale wc was. Wat we daar nou precies moesten doen, weet ik niet, maar na een half uur konden we verder.

Weer 2 uur verder kwamen we aan bij een school, het schoolhoofd kwam ons welkom heten. Hij vroeg waar ik vandaan kom, toen ik Nederland zei begon hij te lachen en zei direct, dan kan je gezellig met je mede Nederlanders praten. Bleek dat deze school gesteund wordt door een andere Nederlandse organisatie die ook vrijwilligers hiernaartoe stuurt. Bij de training waren toen 3 Nederlandse dames aanwezig, die toevallig gisteren hun eerste dag op het project hadden gehad. Komisch dat wij dan net op deze dag naar hun project gaan.

Het is een school waar onder andere kinderen die wees zijn of kinderen die moeilijk leren naar toe gaan. De weeskinderen slapen daar dus ook. Ik heb zelf even rondgekeken, omdat ik niet zo goed kon helpen met de therapeuten. De ouders die er waren kwamen uit de omgeving, er was via via gehoord dat wij zouden komen, dus kwamen ze van verre hiervoor.

Barbara heeft ervoor gezorgd dat ze alle gegevens van deze mensen kreeg. Eén van de therapeuten ging doornemen met de ouders wat er met hun kindje aan de hand was en gaf indien nodig medicijnen gratis. De andere therapeuten gingen oefeningen doornemen, die de ouders zelf ook kunnen doen. Erg nuttig voor de ouders en voor mij zeker leuk om te zien.

Toen we klaar waren en alles weer wilden inpakken, begon het te stortregenen, maar echt heftig! Er waren nog 2 therapeuten op een boda gekomen, maar met dat weer en die wegen konden zij niet verder met de boda… Je raadt het misschien al, die boda moest dus bij de pick up er nog bij, en de twee mensen bij ons erbij… Met z’n 5-en op de achterbank, en voorin 3… Ze moesten lachen om mij en zeiden: zo, dan heb je ook ervaren hoe het is om op Oegandese manier te reizen. Eenmaal op de grote weg, richting onze volgende stop zagen we een politie-check. En ze weten natuurlijk ook wel dat we niet met 8 mensen in een 5 personen auto mogen zitten… Dus 1km voor de check stopten we, de 3 therapeuten stapten uit en moesten vervolgens lopen richting de politie-check. Wij konden rustig doorrijden, maar bijna 1km daarna hebben we de auto aan de kant gezet, wachten op de 3 heren. Gelukkig rijden er taxi-busjes en die kan je op elke mogelijke plek aanhouden om in te stappen (wanneer daar natuurlijk wel voldoende plek was). Dus na 10 minuten stapten de heren uit een taxi-busje om weer bij ons in te proppen. Op naar de volgende stop.

Dit was ongeveer 1,5 uur rijden, over de binnenland wegen, oftewel kuilen en hobbels en daarmee heel veel kopstoten… en heeeeel veel zand.

We gingen naar een huis, waarvan ik nog niet helemaal begreep eerst hoe het precies zat. Het zag er echt heel mooi uit. Er zaten ongeveer 20 ouders met hun kind. Later begreep ik dat dit echt een huis is van mensen, en sommige moeders met hun kind hier ook een kamer hebben en dat de andere mensen uit de (verre) omgeving zijn gekomen die gehoord hebben dat wij zouden komen. Eigenlijk deden we hier hetzelfde als op de school, mensen inschrijven, medicijnen uitdelen en oefeningen doen.

We hadden flesjes drinken meegenomen en koekjes. Barbara vroeg of ik die uit wilde delen, dat deed ik, maar toen schrok ik wel een beetje… Die kinderen knielden voor me dat ze een flesje drinken kregen, ik wilde ze het liefst aan hun armpjes omhoogtrekken… Later vertelde Barbara dat ze dat niet doen omdat ik blank ben, maar dat ze dat ook bij haar gedaan zouden hebben. Gelukkig…maar het bleef echt heel rottig voelen.

Ik heb een rondje bij het huis gelopen, en toen zag ik dat er meerdere graven in de tuin lagen. Gek idee dat je een begraafplaats in je achtertuin hebt…

Daarna ben ik ook even in de woonkamer gaan zitten, daar was het lekker koel en buiten was het echt behoorlijk warm… Na een paar minuten kwam er een, voor mij gezond ogend, meisje naast me zitten. Op fluistertoon vroeg ze of ze mij wel wat mocht vragen. Natuurlijk mag dat… Ze bleek HIV positief te zijn. Ik kan je vertellen dat je dan toch even schrikt… Ze liet me verschillende bloeduitslagen zien, waaruit ik wel kon zien dat de HIV helaas wel invloed heeft… Daarnaast heeft ze hele ernstige botpijn, die waarschijnlijk komen door slechte voeding… Ze krijgt wel medicijnen voor de HIV maar er wordt niks aan de vreselijke pijn gedaan… Hiervoor moet ze naar Kampala (3 uur rijden) naar een ziekenhuis, maar ze hebben geen geld hiervoor. Haar moeder heeft ook HIV en heeft er nu malaria bij…Door de HIV is haar afweer niet goed, en dus heeft ze erg veel moeite om te herstellen van de malaria en zou hier eigenlijk ook voor naar het ziekenhuis moeten. Maar weer geld… Haar vader is 3 jaar geleden overleden, hij was toen in een hele andere plaats en het enige wat ze hebben gekregen was een telefoontje dat hij is overleden, geen begrafenis, geen bewijs… Er is gewoon niet eens zekerheid of hij wel echt overleden is. Ik heb een tijdje met haar zitten praten, maar op een gegeven moment merkte ik dat het me wat teveel werd… Toen we uitgepraat waren ben ik naar buiten gegaan en heb ik mijn moeder gebeld, ik trok het even niet. Overigens was dat een uitdaging, want er was maar op 1 punt echt ontvangst… Kinderen met epilepsie die geen medicatie kunnen krijgen omdat ze in de verre omgeving niet te verkrijgen zijn, of omdat ze geen geld hebben. Die kinderen hebben dus heel vaak epileptische aanvallen, waardoor ze weer extra hersenschade oplopen… Kinderen die niet geopereerd (kunnen) worden vanwege geld… Dat meisje met HIV… Je weet dat het hier speelt, je leest erover en hoort op televisie erover, maar dan het letterlijk naast je hebben staan… dat is echt heel erg en verdrietig. Gelukkig was er een ander meisje, die telkens met me wilde dansen, ook toen ik aan de telefoon was kwam ze aan mijn arm trekken om te dansen en kon ze mij toch een beetje opvrolijken.

Nadat ik mijn verhaal kwijt was, ging het wel weer. Het lastige is natuurlijk dat de mensen van Katalemwa die er ook waren, dit gewend zijn en niet weten hoe heftig dit is om te zien en mee te maken als je uit zo’n andere cultuur komt.

We kregen daar avondeten, echt traditioneel, matoke, casave, vlees en een soort pindasaus. Nou de matoke en casave zijn prima te eten, maar die pindasaus brrr. En nadat ik gehoord heb dat al het vlees hier halal wordt geslacht, ben ik vegetariër geworden… Dus mijn eten was een beetje droog, maar volgens de andere reisgenoten kon ik dat echt niet zo eten, hihi. We kregen het nog over een aantal cultuurverschillen, ik vind dat namelijk erg leuk om te weten, hoewel ik het er niet helemaal mee eens ben ;) Vooral het feit dat een man alles betaald, maar dan ook echt alles… niet alleen voor de kinderen of het huis, maar ook als je als vrouw zijnde naar de kapper of manicure gaat, moet je je hand min of meer ophouden. Ook als je als vrouw 100x meer verdient, mag je niks betalen. Barbara zei dat ze dat echt geweldig vindt… ik dacht alleen maar…dan ben ik continu afhankelijk en ben ik een soort eigendom ofzo… niet helemaal mijn ding ;)

Na het eten gingen we terug richting de dependance van Katalemwa, daar vlakbij zat een hotel, waar we zouden slapen. Echt een prima kamer, 2-persoonsbed, warm water en een echt toilet! Ik ben lekker gaan lezen en relaxen, want het was toch wel echt een heftige dag… Ik wist nog niet wat mijn kamer zou gaan kosten, maar ik dacht dat hoor ik morgen wel…

Woensdag 27 juli

Vanochtend zouden we om 9.00 uur vertrekken, dat was duidelijk weer Afrikaans 9 uur. Ik was redelijk vroeg wakker en ging kijken of ik ergens misschien wat eten kon vinden. Ik kreeg een omelet en een kopje thee aangeboden, helemaal prima! Toen zag ik dat de auto er niet was, dus in ieder geval de chauffeur had waarschijnlijk ergens anders geslapen. Toen ik mijn omelet had, kwam Rodney inderdaad weer aanrijden. Het blijk dat hij en de 3 therapeuten bij de dependance hadden geslapen, daar zijn alleen geen kamers, dus ik vraag me af waarop ze hebben geslapen…

Ik moest natuurlijk mijn kamer nog afrekenen, en ik had er van tevoren niet helemaal rekening mee gehouden een kamer te moeten betalen, dus ik hoopte maar dat ik genoeg bij me had… Bleek mijn kamer inclusief ontbijt nog geen €15,- te zijn… Nou dat had ik nog wel bij me ;)

We zijn daarna naar de dependance gegaan, maar de therapeuten bleken aan het werk en dus konden we niet vertrekken. Samen met Barbara en Rodney ben ik bij een plaatselijk restaurant gaan ontbijten. Als je dan ziet wat zij als ontbijt wegwerken…Matoke, of rijst, en dan een enorm bord vol, wat ik als avondeten zelfs niet eens weg krijg! Ik nam een vertrouwde chapati met suiker. Natuurlijk zaten ze me weer gek aan te kijken en moesten ze er een beetje om lachen, maar ik heb ervan genoten.

We zijn teruggegaan naar de dependance, en uiteindelijk vertrokken we om 11.00 uur. Weer met z’n 5-en op de achterbank… Vandaag stonden een aantal huisbezoeken op het programma, wat ik natuurlijk wel bijzonder vond om de binnenlanden in te gaan en verschillende mensen te bezoeken. Het begon goed…Eerste kindje en moeder waren namelijk niet thuis en niemand wist waar ze waren. Het tweede kindje waar we naar toe gingen bleek overleden te zijn. Doordat communicatiemiddelen natuurlijk erg beperkt zijn, hadden ze geen mogelijkheid gehad om Katalemwa hierover in te lichten. Bij het derde kindje bleek alles gelukkig goed te gaan. De vorige keer bij het huisbezoek (bijna 3mnd geleden) bleken ze begonnen te zijn met een loopbrug te maken van takken voor het jongetje, die zouden ze nu af maken.Alleen was er iets niet aanwezig en dus werd het uitgesteld voor een volgend bezoek…

Hierna gingen we door naar een school, hier zat jongen die spastisch is, maar het verder super goed doet. Ik vond het ontzettend leuk een echte Oegandese school te zien, hoe de klassen daar zijn. De kinderen vonden het ook erg bijzonder om mij te zien volgens mij, ze kwamen echt stiekem naar buiten, gingen voor de ramen hangen om mij te zien.

Ik kon daar gelukkig echt even genieten. Voor de jongen zijn de maten opgenomen om een rolstoel te gaan maken, zodat hij zich makkelijker kan redden. De volgende keer (helaas waarschijnlijk pas over 2-3maanden) nemen ze die mee voor hem. Als laatste gingen we naar een moeder die alleenstaand is. Zij heeft twee kinderen die beiden geboren zijn met een open rug en een waterhoofd. Hoe heftig voor die vrouw. Beide kinderen zijn gelukkig geopereerd aan het waterhoofd. Er is de mogelijkheid om een operatie op afbetaling te laten doen, dat heeft zij gedaan. Zo’n operatie kost omgerekend ongeveer 300 euro, het afbetalen mag ze zo lang over doen als nodig, zolang ze maar blijft betalen. Maar mevrouw heeft dit niet kunnen doen, omdat ze geen geld meer had. Het jongste kindje gaat het redelijk goed mee, ondanks dat hij heftige hoofdpijn heeft, doet hij het goed op school en vindt hij het leuk. Zijn zus gaat het helaas minder goed mee. Haar waterhoofd is minder ernstig, maar haar open rug daarentegen erger. Hierdoor voelt ze haar onderlijf amper en heeft ze ernstige doorzit plekken. Deze plekken worden steeds erger en de wonden dieper. Je ziet dat het meisje zich niet goed voelt, en je weet dat ze op den duur een sepsis gaat ontwikkelen door de wonden die ze heeft… en zonder hulp gaat ze dat niet overleven. Ze moet eigenlijk naar het ziekenhuis, maar omdat de vrouw de operaties niet kon afbetalen, durft ze niet naar het ziekenhuis. Dit was weer zo’n moment dat je niet zo goed weet wat je moet doen… je staat daar echt in een tweestrijd, het liefst zou je haar geld geven om naar het ziekenhuis te kunnen gaan, maar tegelijk weet ik dat alle kinderen die ik gisteren gezien heb ook geld nodig hebben. Ik had besloten het later over haar situatie te hebben, om te kijken of we misschien iets kunnen betekenen voor haar.

Na dit bezoek hebben we een therapeut van de dependance weer afgezet en gingen we langzaamaan richting Kampala, het was nog ongeveer 2,5 uur rijden en onderweg zouden we een paar stops maken zodat er eten ingeslagen kon worden. Het eten is namelijk buiten Kampala een stuk goedkoper en ondertussen een lege pick-up past veel in.

We stopten onderweg bij het pepsi-dorp, zo heb ik het omgedoopt… Er wordt daar veel eten aan de straat verkocht, zodra je daar stopt heb je direct 15 mensen om je auto heen hangen. Ik had eerst niet door dat we zouden stoppen, en ik deed mijn raam naar beneden om een foto te maken, toen zeiden 3 mensen in de auto direct: doe je raam dicht! Hihi en daarna snapte ik ook direct waarom :P

Even later zijn we ook nog gestopt bij een groentemarktje aan de grote weg, waar ik ook nog even wat groente en fruit heb gehaald. 3 avocado’s voor 26 cent… je zou bijna een koffer vol meenemen!

Onderweg kreeg ik het met 1 van de therapeuten nog over wat dingen die ik gezien had en hoe dat qua cultuur is. Eén ding begreep ik wel, maar vond ik toch ook wel even heftig en moeilijk (lang verhaal voordat ik tot de clou kom...) We kregen het namelijk over studie en ik was nieuwsgierig hoelang je hier moet studeren om arts te worden. Om gewoon arts te zijn en te mogen werken, ben je na 5 jaar klaar. Voor een aantal specialisaties moet je nog 3 jaar extra, maar dat geldt lang niet voor alle. Dus ik vertelde dat je in Nederland minimaal 10 jaar moet, en soms nog langer, afhankelijk van welke specialisatie je gaat doen. Hij was echt zwaar verbaasd. Daarna vroeg hij hoelang je erover doet om dierenarts te worden, dus ik zei dat mijn opleiding 6 jaar duurt en dat ik dan eventueel nog kan gaan specialiseren bijvoorbeeld om chirurg te worden en dat dat minimaal nog 4 jaar duurt. Hij was best een beetje perplex. Vervolgens kwam het er op neer dat hij dierenarts zijn verspilling vindt, een dier is een ding in deze cultuur, een hond is een ding en (dat ik een hond een hij noemde, dat kon gewoon niet…voor hun is het een het. Dat ik aangaf dat hij toch echt mannelijke geslachtsdelen had, maakte daar geen verschil in, telkens als ik hij zei, werd ik verbeterd in het, wat ik daarna weer verbeterde naar een hij… uiteindelijk zei de therapeut, ok ik zal accepteren dat jij het een hij noemt). Een hond in huis, dat is ronduit smerig, dat je ze aait…dat is echt heel vies, en dat wij geld uitgeven aan een hond voor medische doeleinden, dat was echt verspilling van geld. Dat ik een operatie liet doen bij mijn kat…hij lachte me midden in mijn gezicht uit… Ergens begrijp ik het vanuit hun oogpunt, want er is hier lang niet voldoende geld om de mensen zorg te bieden, er gaan elke dag mensen dood door geld te kort. Maar toch vond ik het moeilijk te horen dat hij daar zo in hard in was tegen mij, zij kunnen zich totaal niet voorstellen hoe ons land en onze cultuur is. Maar wat ik dan weer een beetje lastig vond is dat ze er ook absoluut geen moeite voor doen om het zich voor te kunnen stellen. Misschien is dat lastiger vanuit hun positie naar onze positie dan andersom, maar een blijk van proberen had ik wel prettig gevonden.

Om 17.00 uur was ik terug bij het huis, ik moet zeggen dat ik ontzettend blij ben dat ik mee ben gegaan, maar dat ik het toch best wel heftig vond en dat ik sommige dingen echt wel meeneem en lastig vind om het zomaar een plekje te geven.

Donderdag 28 juli

De therapie was een beetje drama vanochtend, er kwam namelijk de hele ochtend maar 1 moeder met haar kindje. Olive en ik zijn nog wel gaan kijken waar de rest was en vroegen of ze kwamen, maar verder kwam niemand opdagen… tja dan is het uiteindelijk ook een beetje eigen verantwoordelijkheid, de moeders weten als het goed is waarom ze er zijn en ben ik geen oppas.

Olive vroeg hoe de outreach was geweest, dus ik gaf een korte samenvatting. De manier waarop ik het vertelde zoals ik het dus zag deed haar wel wat, terwijl het voor haar iets is waar ze vaak mee te maken krijgen. Waarschijnlijk heeft ze het nog nooit vanuit een westers oogpunt gehoord. Ik heb haar ook over ons laatste huisbezoek verteld en zij gaat actie ondernemen om haar naar Katalemwa te halen, zodat haar wonden in ieder geval verzorgd gaan worden.

Na de lunch werd het gelukkig leuker, we zijn memorie gaan spelen en het blijven volhouden en duidelijk maken dat ze niet mogen spieken heeft echt geholpen! Ze vinden het leuk om het te spelen en ze begrijpen het ook, ik heb ze geleerd dat het super goed is als iemand 2 dezelfde heeft, dus het is ook echt even een applausje en glimlachjes als iemand een setje gevonden heeft! Erg leuk om te zien dat er toch echt vooruitgang is geweest. Een jongen ben ik gaan leren schrijven een paar weken terug, en het is nog geen groot succes, het zal geen schrijver worden, maar sommige woorden kan hij echt en de letters ook naar de goede kant. Het ging met mini stapjes, maar als je het verschil ziet tussen een paar weken terug en nu, maakt dat me toch wel blij!

Als laatste zijn we gaan voetballen, even lekker hun energie kwijt. Morgen is alweer mijn laatste dag op het project, die tijd is toch wel echt voorbijgevlogen!

Markt 2.0

Zowaar eens een korte blog en de foto's gingen nog makkelijk ook :)

Zondag 24 juli

Vandaag had ik een dagje ingepland om rustig aan te doen, na die pittige wandeling, bijzondere ervaring en lange terugrit leek mij dat een goed plan. Ik had gehoord dat Nakasero markt erg leuk is en je toch eigenlijk gezien moet hebben, maar na mijn vorige markt bezoek had ik een beetje mijn twijfels. Toch wilde ik het nog een kans geven, want ergens had die markt ook wel wat.

Eerst moest ik mijn was nog wel even doen, want mijn broek die ik vrijdag aan had… daar zat geen schoon stukje stof meer aan… Over die vieze boomstammen, met mn kont op de grond, pijp die voor een stukje in het water was beland, nou ja, je kan je voorstellen dat die niet schoon meer was. Overigens ook de laatste keer voor ik weer naar huis ga, jippie! Op naar de wasmachine ;)

Rond het middaguur ben ik met Willemijn naar de markt gegaan. Vanaf het eerste moment dat we op de markt kwamen was het een stuk aangenamer dan het vorige markt bezoek. We zagen al vrij snel dat we niet de enige niet-Oegandezen op deze markt waren (zoals de vorige keer), waardoor ik me meteen een stukje veiliger voelde.

Er kwamen verschillende jongens op ons af, die ons wel een rondleiding over de markt wilden geven (waarschijnlijk voor geld), maar dat konden we zelf ook nog wel.

Aan het einde van de markt was een trap omhoog, er stond een vrouw halverwege de trap die vroeg of we mee wilden lopen. Ik was wel nieuwsgierig, dus ging achter haar aan de trap op. Boven zaten er een aantal lokale restaurantjes en de vraag was of we misschien ook wat wilden bestellen. Eerlijk gezegd zorgde een blik op de keuken en de geur die er vandaan kwam al dat onze maag op de kop stond. Sowieso waren we trouwens niet van plan om daar iets te bestellen…

We mochten gelukkig een foto maken, ik denk dat jullie daarop al wel enigszins onze beslissing begrijpen, toch jammer dat er geen geurfoto’s bestaan. We zijn vrij snel weer naar beneden gelopen, eenmaal onderaan de trap zat daar een man recht tegenover, die heel stiekem zijn telefoon op mijn been probeerde te richten. Ik zag het vrij snel en gaf toen aan dat het geen probleem was als hij een foto wilde maken, hij keek me een beetje glazig aan, waardoor ik nog maar een keer zei dat het prima was. Vervolgens maakte hij daar goed gebruik van en hij nam er denk ik minimaal 6.

Ik was best wel verrast te zien wat er allemaal op de markt verkocht werd en hoe goed het er allemaal uit zag! Vrij veel groenten die in Nederland zijn, kon ik hier ook vinden. Zowaar zelfs radijs!!! En wat voor! Die kon ik natuurlijk niet laten liggen.

Ook zag ik dat er goeie kroppen sla lagen, die ik ook al weer even gemist had. Thuis eet ik ongeveer elke dag sla, dus dat mis ik hier toch wel echt. Vanavond hebben we een pannenkoeken avond in het huis, dus de sla moet tot morgen wachten, maar die ga ik zeker morgen eten, nu al zin in!

Maandag 25 juli

De therapie was een beetje dramatisch vanochtend, geen van de ouders kwam opdagen… Maar er kwamen wel allemaal ouders met kinderen die we helemaal nog niet eerder hadden gezien. Bij navraag bleek dat er 3 kinderen (van de 6 in het schema) naar huis waren gegaan donderdag en vrijdag, dus vandaar dat die niet meer kwamen opdagen. Ook bleek er vandaag een soort check dag te zijn voor mogelijk nieuwe patiënten, dus daarom al de nieuwe gezichten. Hierdoor werkte het vandaag niet helemaal lekker, kinderen die je niet kent, ouders die geen Engels spreken en dus niet konden vertellen wat hun kindje mankeerde.

Na de lunch zijn we gaan knutselen. De moeder van Rianne had een enorm goed idee en had Rianne papieren stroken meegegeven om muizentrappetjes te maken. Het was een groot succes, we zijn er bijna 2 uur mee bezig geweest en ze vonden het echt heel leuk. Ze waren lekker bezig en hadden ook nog iets om mee te nemen, hoe blij wil je ze hebben!

Morgenochtend moet ik al vroeg bij Katalemwa zijn, om 6.15 uur staat Moses als het goed is voor de poort… We gaan op outreach, ik ben erg nieuwsgierig wat ik allemaal ga zien en wat we gaan doen… Woensdag ben ik weer thuis, ik hoop dat ik dan weer wat mooie en/of bijzondere dingen kan vertellen of laten zien.

Liefs Korie

Gevallen voor een gorilla

Donderdag 21 juli

Vanochtend werden we weer om 8 uur opgehaald om een lange reis tegemoet te gaan naar Bwindi forest. Oftewel het tropische regenwoud waar de berggorilla’s leven. Het eerste deel van de reis was gelijk aan de tocht naar Queen Elizabeth National Park. Toch zie je weer nieuwe dingen onderweg en is het genieten om het Afrikaanse leven te zien. Iedereen leeft hier op straat, de meeste mensen zitten voor hun huis, er is overal markt, mensen lopen kilometers met manden op hun hoofd, kinderen op hun rug, fietsen aan de hand, waterkannen, oftewel er is zoveel te zien!

We zijn weer gaan lunchen op dezelfde plek als twee weken geleden, de serveerster herkende me ook direct en vroeg meteen waar we nu naartoe gingen. Ik heb hier heel even via de wifi contact gehad met Rianne, omdat ik ontzettend nieuwsgierig was hoe het in het ziekenhuis ging. Ze bleek alweer terug te zijn op het project. Ze waren inderdaad naar het ziekenhuis gegaan, er werd daar aangeboden dat zowel zij als haar kindje de zorg zouden krijgen die ze nodig hadden, voeding om weer aan te sterken. Maar ook een operatie voor het kindje om de handjes sterk te kunnen verbeteren. Ze gaven namelijk ook direct aan dat het kindje het waarschijnlijk niet gaat overleven, omdat het erg slecht aan toe is. Helaas wilde de vrouw het niet aannemen, ze zei dat ze nog 7 kinderen had, en dat die alleen thuis waren nu zij weg was, dat zij daarom niet in het ziekenhuis kon blijven, maar later terug zou komen. Vanuit Katalemwa (en wij eigenlijk ook) zijn bang dat ze niet meer terug gaat… De vrouw was vrij duidelijk dat zij denkt dat haar kindje vervloekt is en in zo’n geval mag er niet ingegrepen worden in ziekenhuizen.

Vanaf hier werd de route anders, Bwindi ligt zuidelijker dan QENP dus logischerwijs een andere “snelweg”. Op een gegeven moment begon langzaam de omgeving meer bergen te krijgen en wisten we dus dat we steeds verder in de buurt kwamen. Het bleek ook een rijker deel van Oeganda te zijn, wat ook wel een beetje te zien was, vooral aan de huizen. Onze chauffeur (toevallig ook Moses) vertelde ook dat vaak de rijkeren verder naar boven wonen, de zandstraten in (niet alleen hier, maar ook vlakbij Kampala), daarom zie ik die onderweg dus erg weinig. Toen we de snelweg afgingen werd de omgeving steeds mooier. De weg was wel pittig, ravijnen vlak naast me, maar net als mn boda Moses, vertrouw ik Moses volledig, hij rijdt hier vaker en weet dus hoe hij dit soort enge wegen over moet. Er waren flink wat klimmen en dalen in de weg, waardoor de snelheid niet al te hoog is en je dus over een klein stukje vrij lang doet. Maar dat was niet perse erg, want de uitzichten, wauw die waren echt geweldig! Langs een meer, met daaromheen gebieden waar gewassen worden verbouwd. Veel mensen zie je hier ook bezig. Wat dat betreft zou er geen gebrek aan eten moeten zijn hier, als je ziet hoeveel en wat er allemaal groeit, is echt prachtig!

Naarmate we verder kwamen werd de weg steeds wat minder, maar toch bleven we overal huisjes tegenkomen, erg klein en van klei, maar wel mooi om te zien. De kinderen schreeuwden naar ons, zwaaiden en renden met de auto mee. Ze zien waarschijnlijk alleen maar mzungus als die in de auto langs komen rijden. Eenmaal aangekomen op de bestemming keken we onze ogen uit, wat een uitzicht!

Het verblijf is van een Nederlandse man die getrouwd is met een Oegandese vrouw. Ze hebben op het schiereilandje waar we zitten een schooltje opgericht en proberen dit uit te breiden. Daarnaast helpen ze ook om lokaal de mensen beter te leren verbouwen. Om hier geld voor bij elkaar te krijgen hebben zij deze gastenverblijven. Het is echt geweldig, een uitzicht, echt prachtig. Er is warm water, na het douchen deed ik de deur open en stond er een koe voor me, was ook wel weer een komische ervaring!

We hadden zelfs een Nederlands diner, aardappelen, bloemkool en vlees, lekker dat het was! Vrij snel na het eten zijn we naar bed gegaan… Want morgenochtend vertrekken we om 5 uur, richting het regenwoud. AAAAAAAH SPANNEND!!!!!!

Vrijdag 22 juli

Ooooh wat heb ik slecht geslapen…. Ik was echt best wel gespannen! We hadden ontbijt en lunch (broodjes, scones, thee, bananen en water) meegekregen. Het duurde 2 uur voordat we bij de plek waren vanaf waar we zouden gaan vertrekken. Best eng hoor, die wegen in het donker! Allereerst werden onze paspoorten gecontroleerd, want de permits zijn (niet alleen duur) persoonsgebonden. Ik keek even op het bonnetje van mijn permit, waar gelukkig de goede naam op stond (inclusief mijn officiele voornamen), maar wel mijn oude paspoortnummer (2 weken voor ik ging, had ik een nieuw paspoort gekregen die ik nog wel had doorgegeven, maar blijkbaar niet was verwerkt). Gelukkig controleerden ze alleen de naam en mocht ik ook zonder problemen mee. Moses had met de rangers gesproken, om te zorgen dat wij niet de allerverste groep zouden krijgen om naar toe te gaan, in verband met mijn prothese.

Een groep bestaat uit 8 toeristen, een gids, dragers (indien je dat wil, is niet verplicht) en twee mensen van het leger dan wel politie. Zij lopen met een geweer voor en achter de groep. Zij moeten ons beschermen in het geval er een berg olifant of een groep gorilla’s aan komt die niet aan mensen zijn (gehabitueerd), dan schieten zij in de lucht, om te zorgen dat ze er vandoor gaan. Er zijn totaal maar 5 families in Bwindi die bezocht mogen worden, maar totaal leven hier 400 berggorilla’s (totaal zijn er nog maar 880 ter wereld). De families hebben groottes varierend tot ongeveer 30 individuen, dus naast de 5 families leven er nog een stuk meer, maar Bwindi forest is gelukkig groot. De gorilla’s in Bwindi zijn beschermd er mag dus absoluut niet gejaagd worden op ze. Er is nog een ander gebied in Oeganda waar ze leven, maar dit is een oerwoud dat over de grenzen naar Rwanda en Kongo gaat, maar in Kongo worden de gorilla’s gedood om ze te eten, erg heftig eigenlijk dat er primaten worden gegeten! De gorilla’s in Bwindi kunnen zich dus in ieder geval rustig voortplanten, zodat er in ieder geval daar Berggorilla’s blijven bestaan. Ongeveer twintig jaar geleden waren er totaal ter wereld nog maar 400 en nu al 880, dus dat gaat super de goeie kant op!!!

Daarna kregen we een voorbereiding op wat ons te wachten zou staan. Hij vertelde over de tocht, die echt niet altijd makkelijk is, maar wel erg mooi. Ook bleek dat ze een tijdje geleden de opzet ietsje anders hadden. Toen gingen ze op zoek naar de gorilla’s vanaf waar ze de dag daarvoor achtergelaten waren. Dat betekent dat je een spoor moet volgen, wat bestaat uit het platwalsen van de planten in een bepaalde richting, uitwerpselen en voedselresten. Op een gegeven moment wordt dan de slaapplaats gevonden, waarna je opnieuw verder moet maar dan met verse sporen. De tochten werden op deze manier vaak erg lang en sommige mensen hielden het hierdoor ook niet vol en moesten afhaken, voordat de gorilla’s gevonden waren. Gelukkig hebben ze dit iets aangepast, wij vertrokken tussen 8.30-9.00 uur het regenwoud in, maar om 7 uur gaan er zogenaamde trackers het regenwoud al in, zij doen dus de volledige voorbereiding en zoeken voor ons de groep al op. Daarna wordt er met een walkie-talkie contact gehouden met de rangers om ons via de kortste route naar de gorilla’s te kunnen leiden. Wij kregen een medium groep: Mishaya group. Medium wil zeggen dat je wel een stukkie moet lopen, het is niet de meest dichtbije groep, maar ook niet de verste. De groep bestaat uit 10 individuen, onder andere 2 silverbacks en een paar jongen. Ik had al gehoord dat het erg verstandig is een drager in te huren, nou ik kan niet vertellen hoe blij ik met hem was, hij heet William, gelukkig geen ingewikkelde naam dus! Het is een lokaal iemand, dus je steunt ook de lokale bevolking, het kost maar 15 dollar (of nou ja, minimaal 15 dollar), hij draagt je tas (die met mijn camera en een grote fles water flink zwaar was) en helpt je over de moeilijke stukken. Nou dat laatste, daarvoor was hij onmisbaar!

Het tropische regenwoud lijkt echt precies op hoe het in de tekenfilm tarzan getekend is, gewoon precies dat beeld. Overal bomen, omgevallen stammen, lianen, beekjes, stenen. Het zijn niet voor niks de berggorilla’s, dus het was veel klimmen en dalingen, best pittig als je een zeer beperkte kniefunctie hebt… Maar William hielp echt geweldig. Over boomstammetjes lopen die in het water waren gelegd om droog over te komen, stappen omhoog van ongeveer 50cm, gladde stenen, boomstammen waar je over of onderdoor moest klauteren. Veel delen waren het randjes van 20cm breed waar je op kon lopen, waar ook nog gladde stenen of gaten tussen zaten, en dan een voet die je niet kan draaien… Dat betekent dus dat ik op mijn tenen stond. Sommige delen waren heel steil, en mijn voet buigt niet, dus ik moest telkens bijstappen. Maar op die stukken stond ik op mijn prothese heel vaak op mijn tenen of op mijn hak (enkels zijn best handig…), dan moet je er vooral niet bij nadenken dat je dus geen stapje opzij moet zetten om je evenwicht te behouden, omdat daar het daar gigantisch steil naar beneden liep, met bomen… Maar in dat soort gevallen was daar sterke William die uit zichzelf vaak al mijn hand pakte. Denk dat er een redelijke kans is om je nek of rug te breken als je naar beneden zou vallen... Voor dat soort gevallen (of minder heftig) hadden ze een reddingsteam die je met een brancard zou komen halen uit het regenwoud (kost 300 dollar, maar als je bedenkt wat zij moeten uithalen dan is dat niks). Het was echt geweldig, maar echt wel pittig en zonder William weet ik ook niet zeker of ik het wel gered had. Op een gegeven moment (na 2 uur wandelen met 2 korte pauzes) kregen we van de trackers via de walkie-talkie te horen dat we even moesten wachten, de groep was namelijk nog aan het lopen en bevonden zich op dat moment in een gebied waar 2 soort van paadjes waren (waar de rangers al een keer eerder hadden gelopen) en afhankelijk van welke kant de groep op zou lopen moesten we kiezen. Na 10 minuten kregen we bericht welke kant we op moesten, hoe ze uberhaupt de weg herkennen en bij de 300e boom rechts moeten vind ik al een bizar knappe opgave!

Maar wij die kant op, ik moest telkens voorop, omdat ik op die manier een beetje het tempo kon bepalen. Na ongeveer een kwartier lopen kwamen we bij een hele steile helling van een metertje of 30, wat absoluut geen pad was, maar alleen maar woud… En ineens hoorden we allemaal gillende geluiden, dat was de groep gorilla’s, we waren dus in de buurt, kippenvel!!! We moesten dus naar beneden, ik heb de gids even aangekeken van euh meen je dat serieus?? Maar dat was inderdaad de bedoeling, ik balanseerde op 2cm hak tijdens het naar beneden lopen, gelukkig heeft een regenwoud heel veel bomen en kon ik mij daaraan vasthouden zodat ik niet onderuit zou glijden. Ook nu deed William goed zijn best om me tegen te houden, hij zette vaak zijn voet neer, waarop ik dan mijn voet weer neer kon zetten, zodat die bleef staan en zo kwamen we wel beneden… Eenmaal beneden moesten we weer even wachten, ze waren namelijk nog aan het lopen. Er waren twee opties, of we moesten om een berg heen, of als de groep zou blijven staan, net zo’n steile helling weer op… Toen hoopte ik toch echt dat dat niet hoefde…

En gelukkig, de gorilla’s dachten met ons mee, het volgende bericht was namelijk dat ze onze kant op kwamen! Vlak daarna kwamen de trackers aan de overkant de berg af om het laatste stukje met ons mee te lopen. We moesten nog een klein stukje omhoog lopen, toen we allerlei bomen zagen bewegen. Omdat ik telkens voorop had gelopen en we nu de andere kant op liepen, liep ik ineens achteraan. Wel bizar dat ineens iedereen omslaat en een soort egoïstische instelling krijgt, maar goed...

De trackers leidden ons over een paadje dat door de gorilla’s gevormd was. Maar de gids tikte mij op mijn schouder en zei, wacht maar even en draai je maar om… Ik draaide en zag op ongeveer 15-20 meter afstand een gorilla om het hoekje kijken, ik kreeg echt een enorme brok in mijn keel.

Hij kwam langzaam mijn kant op, bleef even zitten om een hapje te eten en vervolgens liep hij recht op me af, ik heb een paar foto’s gemaakt en daarna mijn camera laten hangen, ik wilde hiervan genieten. De brok in mijn keel werd steeds groter en ik voelde de tranen in mijn ogen komen en daarna over mijn wangen gaan. Wat was dit bijzonder, zo’n bijzonder mooi dier in zijn eigen omgeving en dat op zo’n korte afstand van mij.

Het was een samenkomst van dat ik het voor elkaar had gekregen om die tocht te volbrengen (stiekem was ik van te voren wel een beetje bang of ik dat zou kunnen) een droom die ik al jaren had en dan deze adembenemende dieren in het tropisch regenwoud.

… Eerlijk, het is gewoon niet te beschrijven wat ik daar mee maakte, het was zo bijzonder. Hij liep langzaam mijn kant op en tot ongeveer 2 meter voor mij waarna hij de bosjes in ging en lekker ging zitten eten. De gids keek me aan en vroeg of alles OK was, hij zag me huilen. Maar hij realiseerde zich waarschijnlijk wat dit allemaal voor me betekende. Ik kon ook even niet echt wat zeggen, alleen dank je wel gezegd. Daarna was iedereen al richting de rest van de groep van de gorilla’s gelopen, ik wilde samen met William (die mijn camera vasthield, als ik dan onderuit ging ofzo kon ik in ieder geval me opvangen en ook hielp hij me nog steeds) er achteraan lopen, de gids liep ook mee, toen ik iets in mijn ooghoek zag bewegen. Ik zei zo, volgens mij zit daar ook nog eentje, nee loop maar door was de reactie. Ik nog een keer, volgens mij beweegt daar echt wat. Ze draaiden zich om, en daar kwam er eentje op zijn 4 ledematen op flink tempo aan, we moesten snel 3 passen achteruit doen om hem de ruimte te geven er langs te kunnen. Als ik mijn arm had uitgestoken, had ik hem aan kunnen raken!

Iets verderop ging hij zitten tussen de bomen en planten, om lekker te eten. We stonden met zijn allen naar hem te kijken, maar er zaten wat takken voor, waardoor de rangers die begonnen weg te kappen. Die gorilla keek een keer naar ze, stond op, liep een paar passen naar ze toe, ging rechtop staan en duwde vol tegen een boom(pje) aan die naast de rangers stond, over ze heen. De rangers begonnen echter te lachen, de gorilla draaide zich om en ging weer rustig zitten eten. Wij vroegen ons af wat dat betekende, maar dat bleek een geintje te zijn van de gorilla! Die humor moest ik nog wel eventjes aan wennen ;)

Paar minuutjes later stond hij op en ging iets verderop met zijn rug naar ons toe zitten, daarna ging hij in 1 zwaai omhoog, wat bijna 2 meter hoger lag.

De rangers hielpen de anderen omhoog, zodat ze op 3 meter afstand recht tegenover hem stonden. Ik paste er niet meer bij, maar ging op een klein richeltje tegen die wand geleund staan zodat ik ook wat hoger stond en hem lekker kon zien zitten eten. Na wat minuten zijn lunch weg te werken stond hij op en liep rustig verder. Wij gingen ook een stukje verder, want ik zag namelijk een jong in een boompje. De rangers begonnen te kappen zodat we de richting van het ukkie op konden. William had mijn camera weer vast, zodat ik nog een stuk kon klauteren. Ongeveer 4 meter verderop zaten 2 gorilla’s in de bosjes, met een kleintje erbij. De baby kwam lekker aan een tak zwaaiend voor ons hangen op ongeveer 1,5meter afstand.

De baby was ongeveer 9mnd oud, dus echt nog een kleintje, wat een scheetje, het liefst zou je hem/haar even willen knuffelen. Overigens heeft ie nu al een slecht gebit ;) Maar wat een schitterend moment. Ik heb voor mijn doen echt maar weinig foto’s gemaakt, ik wilde namelijk genieten van deze momenten en wanneer je door die camera kijkt, beleef je het niet echt. Maar ik kan jullie verzekeren dat ik deze ervaring echt heel intens heb beleefd. Ik krijg met het typen weer de gevoelens erbij en de brok en tranen zijn ook direct weer terug… Het was echt een onwerkelijke belevenis en echt de mooiste die ik tot nu toe gehad heb.

Nadat we het kleintje hadden zien weglopen met de mama, zat ons uur er alweer op en moesten we helaas weer terug, maar het is goed dat ze er zulke strenge regels voor hebben. We doen in zekere zin niks, maar uiteraard worden ze wel gestoord in hun rustige momentjes. De gids vroeg wat ik ervan vond, weer schoot ik vol… Ik vond het zo geweldig, maar dat had hij wel gemerkt. Daarna zei ik tegen hem dat ik het nog gaver had gevonden als ik 1 van de zilverruggen had gezien. Nou dat heb ik geweten… Aangezien ik telkens achteraan kwam liep ik nu voorop met William en een gids. Na een meter of 8 zeiden ze dat ik even moest wachten, want dan kon ik de laatste in de bosjes nog even zien. De rest van de groep stond nog te gluren naar de moeder met het ukkie die je nog net een klein stukje kon zien. Maar ik kon niet precies zien wie er in de bosjes zat, en voor ik er erg in had, kwam het op ons afgerend. Het was de zilverrug en de baas van de groep. Ik werd door William de ene kant en door de gids de andere kant op getrokken…Dus ik belandde op mijn kont, terwijl er een zilverrug op me af kwam… Ik heb niet helemaal kunnen zien hoe het ging, maar het volgende moment stond hij achter me, waarschijnlijk is hij vlak langs ons gerend.

De gids vertelde dat dit de oudste zilverrug van de groep is en de baas, maar de jongere zilverrug wil graag zijn plaats overnemen, waardoor de baas erg zijn best aan het doen is om zijn plek in de groep veilig te stellen en dus wat pittiger reageert op ons dan normaal. Hij had het toen wij er net waren ook al gedaan bij 3 anderen van de groep. Slechte fotograaf die ik ben, had ik mijn camera niet klaar om een foto te maken tijdens deze ervaring… Daarna durfde ik niet zo goed meer echt dichterbij te stappen om hem op de foto te zetten, omdat hij verstopt zat in de bossen. Ik heb alleen een foto van bos met daartussen een zilvergrijs vlak. Jullie zullen me op mijn woord moeten geloven dat hij dat is. Daarna werd het toch echt tijd om weer te vertrekken. We hadden ongeveer 20 minuten gelopen toen het al 13.00 uur geweest was en dus ook was het wel tijd om iets te eten en te drinken. Ook wel gaaf om midden in het regenwoud te zitten lunchen!

Daarna moesten we een groot deel van de route van heen ook weer terug. Het scheelde dat je dan weet wat er ongeveer gaat komen en het ging iets makkelijker, hoewel mijn knie wel een beetje moe begon te worden. Omdat we terug natuurlijk rechtstreeks konden, zonder zoektocht waren we na 1,5 uur weer terug. Totaal hebben we dus 5 uur door het regenwoud gelopen, geklauterd en gegleden. Maar oooh wat was het mooi. Aan het eind kregen we een certificaat dat we het voltooid hadden! William heb ik uiteindelijk omgerekend 43 dollar gegeven, voor hem erg veel geld, voor mij was het het meer dan waard, want zonder hem had ik het in ieder geval niet op deze manier weten te volbrengen. Moses vroeg aan me hoe het was en weer schoot ik vol, het was gewoon echt een enorm bijzondere ervaring, echt adembenemend, ik kan gewoon niet omschrijven hoe geweldig het was. Het was elke cent en elke zweetdruppel meer dan waard. En de (spier)pijn morgen ook volledig, dat weet ik nu al!

Zaterdag 23 juli

Vanochtend was het helaas alweer tijd om naar huis te gaan, ik had nog wel een dagje willen blijven. De rust daar is wel ontzettend lekker na 5 weken in een enorm drukke stad en een huis met 8 mensen… Ook hadden ze twee honden en kon ik mijn knuffels even weer kwijt. Ik was wel blij dat ik vandaag niet heel veel hoefde te doen, want de spierpijn in mijn benen was wel duidelijk te voelen en de vermoeidheid was ook niet te missen. Er was weer een heerlijk ontbijtje gemaakt voor ons, met verse ananas, een eitje, kaas en heerlijke thee! Om 8 uur vertrokken we, weer een lange reis voor de boeg, maar omdat ik nog steeds wel vrij moe was heb ik het eerste deel wel een tijdje kunnen slapen. Halverwege weer vertrouwd bij ons restaurantje gegeten, ik heb direct maar aangegeven aan onze vaste serveerster dat ik er niet meer zou komen ;) Een uur onderweg vanaf het restaurant stond er een bord midden op de weg: slow down, accident ahead. Dus Moses remde netjes af. Er stonden een aantal auto’s aan de kant van de weg, maar een aantal mochten ook doorrijden. Voorbij een aantal aan de kant staande auto’s werden wij ook naar de kant geleid. Het bleek geen ongeluk, maar een politiecontrole, nou dat hebben we geweten. De agente vond het blijkbaar nodig om te laten weten dat ze agent was en dus belangrijk ofzo. Ze werd boos op Moses, waarom hij vond dat hij het recht had om door te rijden, en niet achteraan te sluiten bij de rest. Ze begon een verhaal over een collega van haar die omgekomen was omdat er iemand “ook” had doorgereden terwijl er een politiecontrole was. Of hij niet kon lezen, omdat er op het bord toch duidelijk stond dat hij moest stoppen (blijkbaar kon ze zelf niet lezen). En als hij dat bord niet had gezien had hij aan de hand van de stilstaande auto’s (en sommige die wel mochten doorrijden, maar ok) moeten begrijpen dat hij achteraan moest sluiten. Moses probeerde het uit te leggen en te vertellen wat er op het bord stond, maar ze werd steeds bozer. Op een gegeven moment begon ze zelfs te zeggen dat hij heel gevaarlijk was op de weg en dat hij onze levens in gevaar bracht omdat hij zo reed. Gelukkig was hij wijs genoeg om zijn mond te houden. Op een gegeven moment dacht ik aangezien we stil staan, maak ik een foto van de omgeving. Werd ze boos op mij, waar ik het lef vandaan haalde om een foto van haar te maken, want daar moest zij toestemming voor geven (naast analfabeet ook nog slechtziend blijkbaar, want mijn camera wees toch echt een andere kant op…), ik probeerde te ontkennen, bood zelfs aan om mijn camera te laten zien, maar dat hoefde niet (waarschijnlijk wist ze het heel goed). Moses bood zijn excuses maar gewoon aan, maar ze bleef doorgaan. Ze wilde zijn ID zien, want ze zou hem in de gaten houden in de toekomst. Ondertussen heb ik natuurlijk alsnog wel een foto gemaakt van haar met mijn telefoon (gelukkig zijn ze niet zo gewend aan mobieltjes met camera’s).

Om 17.30 uur kwamen we weer bij het huis aan in Kampala, moe maar wat een geweldige dag heb ik gehad gisteren, daar kan echt niks tegenop!!

Geld...

Ondertussen weet ik ook waarom het internet zo traag is... De internet bundel wordt steeds trager naarmate deze op raakt... Dus helaas is er nog een paar dagen dramatisch traag internet, waardoor het met moeite lukt om wat foto's online te plaatsen, maar lukt het haast niet om foto's in de blog te plaatsen... Ik doe mijn best ze wel op de foto pagina te plaatsen, maar zo als nu lukt het dus niet ze in het verhaal te plaatsen...sorry daarvoor!

Maandag 18 juli

Zaterdag kwam ik bij acacia mall één van de jongens van de bakkerijtjes tegen en hem al even gemeld dat ik een brief had geschreven. Hij vertelde dat ze vandaag er weer zouden zijn en hij de brief zou gaan lezen, dus ik was ontzettend nieuwsgierig. Eerst begon de ergotherapie weer en was ik een beetje streng. Om 9.00 uur zaten er al twee vrouwen (nou ja, eentje is nog maar 17 jaar) met hun kindje, maar de ene is pas kwart over 10 aan de beurt en ik heb dus gezegd dat ze niet eerder aan de beurt zou zijn. Ook de vrouw die pas om 9.30 aan de beurt is, ben ik pas rond die tijd mee begonnen, om proberen ze duidelijk te maken dat dat schema echt gebruikt ging worden. En wonder boven wonder, verder kwam iedereen netjes volgens schema en is de therapie nog niet eerder zo soepeltjes verlopen. Geen van de kinderen huilde, waardoor het geen gevecht werd om alle oefeningen te kunnen doen. Olive was onder de indruk en heb haar dus ook geprobeerd duidelijk te maken dat ze het schema moet blijven gebruiken. Ze had ook wel direct door dat het een goede toevoeging kan zijn en dat ze het schema ook gaat aanpassen met nieuwe patiënten.

Na de therapie zag ik dat de deur open was waar de beide heren hun kantoor hebben, dus ik ben daar even naartoe gegaan om te vragen of ze mijn brief hadden gelezen. Gelukkig waren ze het met mij eens dat deze vrouw een zeer geschikte kandidaat is om in hun project te worden opgenomen. Ze gaan contact met haar opnemen, maar er moet nog wel iets geregeld worden zodat ze vanuit een huis aan het werk kan, maar ik denk dat daar wel iets voor te regelen is. Ze houden mij in ieder geval op de hoogte hoe het verder gaat. Vanaf de tweede week van augustus beginnen ze weer met een nieuwe groep om te trainen (en anders in september), dus ik hoop dat zij mee kan gaan doen…

Aan het eind van de middag heb ik mij naar de craft market laten brengen, want ik had daar iets onwijs moois gezien, namelijk robijn steentjes en die leken me toch wel erg gaaf als oorbellen :) en aangezien ik nog niks voor mezelf gekocht had (uhm…) mocht ik ze halen, leuk soms een kadootje voor jezelf.

Dinsdag 19 juli

Vanochtend ging de therapie ook weer net als gisteren erg soepeltjes, iedereen kwam zowaar op de goede tijd en geen huilende kinderen. Ik werd er gewoon heel blij van! Eigenlijk waren er geen bijzondere dingen vandaag.

’s Middags ging ik proberen de kinderen te leren rekenen, hele simpele plus sommetjes, maar dat is nog wel een uitdaging… Dan merk je dat de taalbarriere er is en het moeilijk is om uit te leggen wat je nou eigenlijk bedoelt. Met houten blokjes (die ik van één van de andere vrijwilligers had gekregen) ging ik het proberen uit te leggen. Op een gegeven moment had één jochie het door! Ik hoop dat hij het morgen nog steeds weet ;)

Rianne had bellenblaas meegenomen, wat ook een groot succes was! Ze probeerden alle bellen kapot te maken, erg leuk om te zien. Zelf blazen is nog een beetje moeilijk, want ze blazen veel te hard, maar na een paar keer voordoen snapten ze het en zowaar kwamen er een hele boel bellen, wat een blije koppies!

Ik zag op een gegeven moment dat er bij een vrouw het haar werd ingevlochten, maar zij had echt heel kort haar, nog geen 2cm lang... ik natuurlijk weer onwijs nieuwsgierig hoe dat dan gedaan werd. Dus ik ben even dichtbij gaan zitten kijken, begon één van de andere dames ook mijn haar te vlechten, maar (logischerwijs) ze vond mijn haar veeeel te glad. Maar ja hun haar blijft gewoon in elkaar hangen ofzo, echt best wel bizar. Aan het eind frutten ze het een beetje samen en tada, de vlecht blijft zitten. Mijn haar glijdt natuurlijk alles uit, maar het was wel grappig!

Toen de vlechtjes klaar waren, gingen ze aan de slag met bonen pellen. Heel bijzonder, want de bonen lijken heel erg op snijbonen, maar dan veel ouder, waardoor de boontjes erin heel groot zijn. Dus ik vroeg hoe het smaakte en vroeg of het OK was om eentje te proeven, volgens hun was ik gek dat ik die rauw ging eten. Maar eigenlijk smaakte het gewoon naar boon...

Vanavond met z’n 8en nog een paar potjes weerwolven gedaan, wel even gezellig om wat samen te doen. Morgenavond gaan we weer eens uit eten, want dat heb ik hier nog niet gedaan (:P), maar nu met een groep van 28. Er zijn ook mensen die de social safari experience doen, een combinatie van reizen met een paar dagen vrijwilligerswerk, waarbij je vooral moet denken aan schilderen/opknappen van de ruimtes. Ik ben benieuwd naar hun ervaringen tot nu toe, ze komen toch weer op een iets andere manier deze kant op.

Woensdag 20 juli

Zoals elke ochtend stond Moses weer netjes op mij te wachten. We waren ongeveer 10 minuten onderweg toen zijn boda begon te pruttelen…dus we moesten stoppen… Hij begon zijn boda op de kant te gooien en een beetje te schudden. Vrij snel had ik door dat hij vergeten was te tanken. Maar als je maar hard genoeg schud dan krijg je net weer volgoende brandstof in de rondte om te starten en konden we naar het benzine station rijden. Toch wel weer een komische ervaring.

Vandaag liep de therapie iets minder gestructureerd, er kwamen twee dames van buitenaf en eigenlijk is nooit bekend wanneer zij komen, dus kunnen we daar geen echt schema mee maken. Maar ook kwamen er twee niet op dagen, later bleek dat één meisje ontslagen was, heel fijn voor haar natuurlijk, maar niet zo handig dat dat niet gemeld wordt…

Later vandaag gebeurde er weer wat bijzonders. Er werd een vrouw bij de ergotherapie gebracht met haar dochtertje van 1 maand. Het kindje is geboren met ernstige vergroeiing van haar polsen en handjes. Na de therapie zat zij buiten en vroeg Naomi (verpleegkundige) aan Rianne of zij een idee had om dit kindje te kunnen helpen. De vrouw geeft veel te weinig borstvoeding en daardoor is het kindje zeer slecht eraan toe. De vrouw zelf is ook sterk ondervoed. Samen met Rianne erover gehad en als opties hadden we eigenlijk twee, of kunstmelk of een andere vrouw vinden die borstvoeding geeft om het kindje te ondersteunen. Dat laatste is natuurlijk een beetje een gek idee voor ons, om een ander kindje borstvoeding te geven, maar deze mevrouw heeft geen geld om kunstmelk te kopen. Daarnaast vertrouwden we het niet echt. De vrouw en het kindje zagen er allebei erg slecht uit. Ze had alleen voldoende geld om weer terug naar huis te kunnen gaan, maar dan zou ze niet meer terug kunnen komen. In overleg met de therapeuten hebben Rianne, Isabel en ik besloten een heel klein bedrag (namelijk maar 3 euro per persoon) te doneren. Op deze manier is het mogelijk dat deze mevrouw met haar kindje morgen (met begeleiding vanuit Katalemwa) naar het ziekenhuis wordt gebracht en is er een grote kans dat ze gratis behandeling zal krijgen. We hebben duidelijk aangegeven dat we niet willen dat er bekend is dat zij dat geld van ons heeft gekregen, omdat dat absoluut eigenlijk niet de bedoeling is. Ook weten we dat het eigenlijk geen goede oplossing is om iemand geld te geven, maar de gedachte dat deze mevrouw naar huis zou gaan met een mega grote kans dat dit kindje zou komen te overlijden op zo’n vreselijke manier, kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik zou me daar zo schuldig over voelen, terwijl ik met zo’n klein bedrag haar in ieder geval een kans op een ziekenhuis zou geven. Er is nog steeds grote kans het kindje het niet overleefd, maar dan is er in ieder geval een manier geweest om het kunnen verzachten…

Rianne gaat morgen mee naar het ziekenhuis, ik ben erg benieuwd hoe het gaat aflopen.

Heel gek, want dan maak je zoiets heftigs weer mee vandaag, mensen die echt geen cent hebben… en dan ga ik morgen op een dure safari… Heel dubbel op dit moment, maar dat ga ik morgen zeker weer van me af zetten.

Ik ga morgen richting Bwindi, dat is een heel groot woud, met één van de weinige plekken op aarde waar de berggorilla’s nog in het wild leven, waar we vrijdag na een pittige wandeling, oog in oog komen met ze. Ik kan echt niet wachten!!!

Liefs Korie

Mindset

Foto's ga ik hopelijk strakjes invoegen, maar het internet is zo ongelooflijk traag, dat het uploaden van 1 foto (van maar 500kB) al 45minuten duurt...

Vrijdag 15 juli

Elke dag komen de ouders met hun kindje binnen bij de ergotherapie wanneer het hun uitkomt, maar meestal betekent dit dat er tegelijkertijd 5 mensen binnen komen. Ze zitten dan erg lang te wachten, want met één kindje ben je minimaal een half uur bezig. Sommige kindjes zijn het wel zat na het lange wachten en dan beginnen ze te huilen…en dan nog wat bereiken is een uitdaging. Het leek me verstandig om een schema te maken met tijden wanneer ze er moeten zijn. Vanochtend kwamen de twee die om half 10 op het schema stonden zowaar binnen, dus ik dacht, zou het al werken?? Maar helaas, want om 10.00 uur kwamen er nog 5 ouders met kind binnen wandelen…

Later op de dag had ik twee momenten waarvan ik dacht, wauw, dit is de reden dat ik hiernaartoe wilde.

De school waar ik twee weken geleden mee naar toe ging had, zoals beloofd, spullen ingezameld en deze kwamen zij brengen. Er waren twee klassen mee om een rondleiding te krijgen. Op dat moment zat ik nog bij de ergotherapie en vroeg Olive of zij mij als voorbeeld mocht gebruiken in haar praatje. Prima natuurlijk, dus Olive legde kort uit wat er bij de ergotherapie gebeurd en daarna vertelde ze kort over mij. Nadat ze haar praatje had gedaan vroeg ze of ik nog wat wilde vertellen. Dus ik nam kort het woord en begon met aan te geven dat ik naar school ga, dat ik op de fiets zit, dat ik lees en zo noemde ik een paar dingetjes op, waarna ik vroeg: ben ik dan anders dan jullie? Je zag de kinderen even nadenken en kwamen tot de conclusie dat ik dan toch eigenlijk gewoon net zo ben als zij. Vervolgens ging ik verder met de kinderen die zij op Katalemwa zien of buiten op straat, dat zij ook graag willen spelen, lachen, naar school gaan en grapjes maken. Daarna weer de vraag: zijn zij dus anders dan jullie zijn? Weer kwamen ze tot de conclusie dat die kinderen eigenlijk dus net zo zijn als zij. Dat was mijn doel, daarna zei ik alleen maar: remember, ze zijn dus gewoon net zoals jullie.

Later kwam Olive naar me toe en zei direct: je probeerde hun mindset te veranderen he? Wat goed! Als je mij de volgende keer hoort praten en iets hoort wat daarin niet helemaal klopt, wil je me dan alsjeblieft verbeteren? Ik vond het gaaf dat ze het zei, maar ook eigenlijk pas nadat ik het had gezegd door had dat zij met hun voorlichtingen een ontzettend belangrijke rol spelen over hoe er tegen handicaps aan wordt gekeken en dat de manier van overbrengen dus vreselijk belangrijk is. Ik hoop dat we nog een keer ergens naar toe gaan, zodat er nog een keer zo’n soort situatie zich voordoet.

Vanmiddag kwam er een vrouw bij Katalemwa met haar zoontje van 12 jaar. Haar verhaal, pfff ik was er echt van onder de indruk. Haar zoontje is geboren met een waterhoofd, maar hij mist ook het os frontale, oftewel het bot van zijn voorhoofd. Hierdoor is zijn gezichtje afwijkend van vorm. Hij is vrij vroeg geopereerd om de problemen van zijn waterhoofd tegen te gaan, toen functioneerde hij eigenlijk als een gezonde jongen, kroop lekker rond en brabbelde er op los. Toen hij 3 jaar was, heeft zijn vader hun verlaten en heeft zijn moeder de zorg op zich genomen. Op zijn 6^e kreeg hij ineens toevallen, waardoor hij ernstige hersenschade heeft opgelopen. Zijn moeder had geen werk en door te weinig geld kon zij het niet betalen om voldoende naar therapie te gaan of naar het ziekenhuis om de achteruitgang tegen te gaan. Ondertussen komt zij zo af en toe naar Katalemwa, waaronder vandaag dus. Haar zoontje kan eigenlijk niks meer, je krijgt ook geen reacties uit hem, alleen wanneer we oefeningen doen die voor hem niet fijn voelen dan komt er een lichte trilling in zijn armen, maar dat is het enige wat er aan hem waar te nemen is. Zij heeft geen geld meer voor de huur, waardoor ze geen huis meer heeft. Ze heeft tijdelijk bij haar zus gewoond, maar dat ging niet meer. Op dit moment verblijven ze in de kerk, dat is haar enige mogelijkheid om in de nacht in ieder geval een dak boven haar hoofd te hebben. Ze kan niet werken, omdat er niemand is die de zorg van haar zoontje op zich kan nemen. Het wel of niet naar Katalemwa komen is afhankelijk van hoeveel geld ze heeft, ze moet ervoor sparen om de taxi te kunnen betalen. De behandelingen bij Katalemwa worden gelukkig gesponsord. Ze heeft soms zelfs moeite om voldoende eten te kunnen kopen voor haar en haar zoontje. Het greep me erg aan, zo’n sterke vrouw die helemaal klem zit en geen vooruitzicht meer heeft. Ik moest wel direct denken aan de jongens van Bake for life, zij waren vandaag helaas niet op Katalemwa aanwezig, dus ik heb een brief geschreven over haar, haar zoontje en de situatie. Het is namelijk weer afwachten wanneer het de volgende keer is dat zij weer op Katalemwa zou komen…Komende week ben ik vanaf donderdag weg, ik weet niet precies wanneer die jongens weer terug zijn en duurt het misschien weer een week langer voor ik ze spreek. Ik heb geen idee wat hun criteria zijn, maar ik hoop dat zij misschien wat kunnen betekenen voor haar.

Zaterdag 16 juli

Vandaag hadden Carlijn en ik even zin in een luxe dagje, oftewel shoppen bij de Acacia mall. Ik wilde met de boda die kant op, maar de boda die vlakbij huis stond wilde veel te veel (7000 shilling) en voor de eerste keer kon ik niet onderhandelen! Ik was zowaar een beetje verbaasd, maar ik weigerde zijn prijs te betalen, dus ben ik verder gelopen toen er een boda aan kwam die stopte (blank en een helm, dan komen de boda’s er al aan racen). Hij wilde 3000 hebben, toen dacht ik hmmm dat wel weinig, maar vooruit. Als je maar rustig rijdt zei ik. En dat deed hij prima, maar ik kwam er al vrij snel achter waarom, hij wist namelijk niet waar de Acacia mall was… Op een gegeven moment ging hij langzaam rijden om te vragen waar hij eigenlijk naar toe moest, ik vond het ergens wel schattig. Hij reed heel netjes dus ik heb hem toch wat extra gegeven toe we er (ondanks een omweg) waren.

We begonnen met een lekkere cappuccino en een taartje, vervolgens zijn we rond gaan kijken in de duurdere winkels. Bij een winkeltje met jurken van Oegandese ontwerpers zag ik een mooi jurkje en aangezien ik binnenkort een bruiloft heb, ging ik die toch maar even passen. En ja, natuurlijk vond ik hem erg leuk, maar hij was vrij prijzig (zelfs voor Nederlanders) en dat geld had ik dus niet bij me. Maar hun pinautomaat deed het niet… Dus ik stelde voor om even te gaan pinnen en dan terug te komen, maar waarschijnlijk waren ze een beetje bang dat ik niet terug zou komen… Eén van de werknemers moest dus met het jurkje en bonnetje in een zakje achter me aan lopen naar een pinautomaat. Daarna moest ik dus op straat het geld aan haar geven en kreeg ik van haar het zakje met het jurkje, toch wel weer een bijzondere ervaring. Later hebben we daar ook nog even een lekkere salade gegeten en wat boodschappen gehaald. Hier zit ook een broodwinkeltje wat van diezelfde hoofdorganisatie Bake for life, genaamd Bread, met Nederlands brood. Na 4 weken Oegandees brood te eten, kan ik je niet vertellen hoe lekker dat Nederlandse brood smaakt!

Terug kon ik op een safe boda, jaja, toch fijn als ze zo’n hesje aan hebben, maar vooral dat het ook blijkt dat het echt zo is.

Zondag 17 juli

Ik hoorde gisteren van één van mijn huisgenootjes dat er een andere leuke craft market zat bij the national theatre, dus leek me dat leuk om eens te gaan kijken. De winkeltjes bleken ongeveer dezelfde spulletjes te hebben als de andere markt, dus waren we daar vrij snel klaar. Bij de ingang van het theater waren allemaal kinderen en ouders, we zagen een suikerspin machine en kinderen met zakjes popcorn. Natuurlijk werden we een beetje nieuwsgierig en zijn we het theater binnen gelopen, waar ook veel mensen stonden. In het binnenplaatsje stonden allemaal kinderen verkleed. Bij navragen bleek er een soort musical te worden opgevoerd door de kinderen voor hun ouders. Het was wel één

Dat schijnen ze één keer per jaar te doen, nu was het halverwege het schooljaar (in december hebben zij vakantie tot en met februari en dan gaan zij door naar het volgende jaar). We zaten nog even buiten te kijken naar de kinderen die zich aan het klaarmaken waren en ineens stond er een groep kinderen om mij heen, mijn been was wel echt heel interessant voor ze om te zien. Hier zijn ze minder bang om te vragen en kreeg ik allerlei vragen van hoe het komt dat ik zo’n been heb, hoe stuur ik die aan, heb ik er pijn van…kortom een vragenvuurtje, maar erg leuk! Vervolgens liepen we naar binnen om een plekje te zoeken, kwam er een jongetje achter me aan gerend, hij moest nog even vertellen dat ik een stuk langer was dan hij had verwacht. Super schattig!

Het was erg leuk om een stuk van de musical te zien! Hierna ben ik nog even met Carlijn naar een andere markt geweest, maar waren we er snel wel een beetje klaar mee en zijn we ergens op de gok gaan zitten. Ze bleken er ontzettend lekkere smoothies te hebben en dus hebben we daar even heerlijk van genoten. Toen die op waren zijn we lekker naar huis gegaan en heb ik eigenlijk vooral lekker mijn (ondertussen 4^e) boek uitgelezen.

Liefs Korie

Mindset

Foto's ga ik hopelijk strakjes invoegen, maar het internet is zo ongelooflijk traag, dat het uploaden van 1 foto (van maar 500kB) al 45minuten duurt...

Vrijdag 15 juli

Elke dag komen de ouders met hun kindje binnen bij de ergotherapie wanneer het hun uitkomt, maar meestal betekent dit dat er tegelijkertijd 5 mensen binnen komen. Ze zitten dan erg lang te wachten, want met één kindje ben je minimaal een half uur bezig. Sommige kindjes zijn het wel zat na het lange wachten en dan beginnen ze te huilen…en dan nog wat bereiken is een uitdaging. Het leek me verstandig om een schema te maken met tijden wanneer ze er moeten zijn. Vanochtend kwamen de twee die om half 10 op het schema stonden zowaar binnen, dus ik dacht, zou het al werken?? Maar helaas, want om 10.00 uur kwamen er nog 5 ouders met kind binnen wandelen…

Later op de dag had ik twee momenten waarvan ik dacht, wauw, dit is de reden dat ik hiernaartoe wilde.

De school waar ik twee weken geleden mee naar toe ging had, zoals beloofd, spullen ingezameld en deze kwamen zij brengen. Er waren twee klassen mee om een rondleiding te krijgen. Op dat moment zat ik nog bij de ergotherapie en vroeg Olive of zij mij als voorbeeld mocht gebruiken in haar praatje. Prima natuurlijk, dus Olive legde kort uit wat er bij de ergotherapie gebeurd en daarna vertelde ze kort over mij. Nadat ze haar praatje had gedaan vroeg ze of ik nog wat wilde vertellen. Dus ik nam kort het woord en begon met aan te geven dat ik naar school ga, dat ik op de fiets zit, dat ik lees en zo noemde ik een paar dingetjes op, waarna ik vroeg: ben ik dan anders dan jullie? Je zag de kinderen even nadenken en kwamen tot de conclusie dat ik dan toch eigenlijk gewoon net zo ben als zij. Vervolgens ging ik verder met de kinderen die zij op Katalemwa zien of buiten op straat, dat zij ook graag willen spelen, lachen, naar school gaan en grapjes maken. Daarna weer de vraag: zijn zij dus anders dan jullie zijn? Weer kwamen ze tot de conclusie dat die kinderen eigenlijk dus net zo zijn als zij. Dat was mijn doel, daarna zei ik alleen maar: remember, ze zijn dus gewoon net zoals jullie.

Later kwam Olive naar me toe en zei direct: je probeerde hun mindset te veranderen he? Wat goed! Als je mij de volgende keer hoort praten en iets hoort wat daarin niet helemaal klopt, wil je me dan alsjeblieft verbeteren? Ik vond het gaaf dat ze het zei, maar ook eigenlijk pas nadat ik het had gezegd door had dat zij met hun voorlichtingen een ontzettend belangrijke rol spelen over hoe er tegen handicaps aan wordt gekeken en dat de manier van overbrengen dus vreselijk belangrijk is. Ik hoop dat we nog een keer ergens naar toe gaan, zodat er nog een keer zo’n soort situatie zich voordoet.

Vanmiddag kwam er een vrouw bij Katalemwa met haar zoontje van 12 jaar. Haar verhaal, pfff ik was er echt van onder de indruk. Haar zoontje is geboren met een waterhoofd, maar hij mist ook het os frontale, oftewel het bot van zijn voorhoofd. Hierdoor is zijn gezichtje afwijkend van vorm. Hij is vrij vroeg geopereerd om de problemen van zijn waterhoofd tegen te gaan, toen functioneerde hij eigenlijk als een gezonde jongen, kroop lekker rond en brabbelde er op los. Toen hij 3 jaar was, heeft zijn vader hun verlaten en heeft zijn moeder de zorg op zich genomen. Op zijn 6^e kreeg hij ineens toevallen, waardoor hij ernstige hersenschade heeft opgelopen. Zijn moeder had geen werk en door te weinig geld kon zij het niet betalen om voldoende naar therapie te gaan of naar het ziekenhuis om de achteruitgang tegen te gaan. Ondertussen komt zij zo af en toe naar Katalemwa, waaronder vandaag dus. Haar zoontje kan eigenlijk niks meer, je krijgt ook geen reacties uit hem, alleen wanneer we oefeningen doen die voor hem niet fijn voelen dan komt er een lichte trilling in zijn armen, maar dat is het enige wat er aan hem waar te nemen is. Zij heeft geen geld meer voor de huur, waardoor ze geen huis meer heeft. Ze heeft tijdelijk bij haar zus gewoond, maar dat ging niet meer. Op dit moment verblijven ze in de kerk, dat is haar enige mogelijkheid om in de nacht in ieder geval een dak boven haar hoofd te hebben. Ze kan niet werken, omdat er niemand is die de zorg van haar zoontje op zich kan nemen. Het wel of niet naar Katalemwa komen is afhankelijk van hoeveel geld ze heeft, ze moet ervoor sparen om de taxi te kunnen betalen. De behandelingen bij Katalemwa worden gelukkig gesponsord. Ze heeft soms zelfs moeite om voldoende eten te kunnen kopen voor haar en haar zoontje. Het greep me erg aan, zo’n sterke vrouw die helemaal klem zit en geen vooruitzicht meer heeft. Ik moest wel direct denken aan de jongens van Bake for life, zij waren vandaag helaas niet op Katalemwa aanwezig, dus ik heb een brief geschreven over haar, haar zoontje en de situatie. Het is namelijk weer afwachten wanneer het de volgende keer is dat zij weer op Katalemwa zou komen…Komende week ben ik vanaf donderdag weg, ik weet niet precies wanneer die jongens weer terug zijn en duurt het misschien weer een week langer voor ik ze spreek. Ik heb geen idee wat hun criteria zijn, maar ik hoop dat zij misschien wat kunnen betekenen voor haar.

Zaterdag 16 juli

Vandaag hadden Carlijn en ik even zin in een luxe dagje, oftewel shoppen bij de Acacia mall. Ik wilde met de boda die kant op, maar de boda die vlakbij huis stond wilde veel te veel (7000 shilling) en voor de eerste keer kon ik niet onderhandelen! Ik was zowaar een beetje verbaasd, maar ik weigerde zijn prijs te betalen, dus ben ik verder gelopen toen er een boda aan kwam die stopte (blank en een helm, dan komen de boda’s er al aan racen). Hij wilde 3000 hebben, toen dacht ik hmmm dat wel weinig, maar vooruit. Als je maar rustig rijdt zei ik. En dat deed hij prima, maar ik kwam er al vrij snel achter waarom, hij wist namelijk niet waar de Acacia mall was… Op een gegeven moment ging hij langzaam rijden om te vragen waar hij eigenlijk naar toe moest, ik vond het ergens wel schattig. Hij reed heel netjes dus ik heb hem toch wat extra gegeven toe we er (ondanks een omweg) waren.

We begonnen met een lekkere cappuccino en een taartje, vervolgens zijn we rond gaan kijken in de duurdere winkels. Bij een winkeltje met jurken van Oegandese ontwerpers zag ik een mooi jurkje en aangezien ik binnenkort een bruiloft heb, ging ik die toch maar even passen. En ja, natuurlijk vond ik hem erg leuk, maar hij was vrij prijzig (zelfs voor Nederlanders) en dat geld had ik dus niet bij me. Maar hun pinautomaat deed het niet… Dus ik stelde voor om even te gaan pinnen en dan terug te komen, maar waarschijnlijk waren ze een beetje bang dat ik niet terug zou komen… Eén van de werknemers moest dus met het jurkje en bonnetje in een zakje achter me aan lopen naar een pinautomaat. Daarna moest ik dus op straat het geld aan haar geven en kreeg ik van haar het zakje met het jurkje, toch wel weer een bijzondere ervaring. Later hebben we daar ook nog even een lekkere salade gegeten en wat boodschappen gehaald. Hier zit ook een broodwinkeltje wat van diezelfde hoofdorganisatie Bake for life, genaamd Bread, met Nederlands brood. Na 4 weken Oegandees brood te eten, kan ik je niet vertellen hoe lekker dat Nederlandse brood smaakt!

Terug kon ik op een safe boda, jaja, toch fijn als ze zo’n hesje aan hebben, maar vooral dat het ook blijkt dat het echt zo is.

Zondag 17 juli

Ik hoorde gisteren van één van mijn huisgenootjes dat er een andere leuke craft market zat bij the national theatre, dus leek me dat leuk om eens te gaan kijken. De winkeltjes bleken ongeveer dezelfde spulletjes te hebben als de andere markt, dus waren we daar vrij snel klaar. Bij de ingang van het theater waren allemaal kinderen en ouders, we zagen een suikerspin machine en kinderen met zakjes popcorn. Natuurlijk werden we een beetje nieuwsgierig en zijn we het theater binnen gelopen, waar ook veel mensen stonden. In het binnenplaatsje stonden allemaal kinderen verkleed. Bij navragen bleek er een soort musical te worden opgevoerd door de kinderen voor hun ouders. Het was wel één

Dat schijnen ze één keer per jaar te doen, nu was het halverwege het schooljaar (in december hebben zij vakantie tot en met februari en dan gaan zij door naar het volgende jaar). We zaten nog even buiten te kijken naar de kinderen die zich aan het klaarmaken waren en ineens stond er een groep kinderen om mij heen, mijn been was wel echt heel interessant voor ze om te zien. Hier zijn ze minder bang om te vragen en kreeg ik allerlei vragen van hoe het komt dat ik zo’n been heb, hoe stuur ik die aan, heb ik er pijn van…kortom een vragenvuurtje, maar erg leuk! Vervolgens liepen we naar binnen om een plekje te zoeken, kwam er een jongetje achter me aan gerend, hij moest nog even vertellen dat ik een stuk langer was dan hij had verwacht. Super schattig!

Het was erg leuk om een stuk van de musical te zien! Hierna ben ik nog even met Carlijn naar een andere markt geweest, maar waren we er snel wel een beetje klaar mee en zijn we ergens op de gok gaan zitten. Ze bleken er ontzettend lekkere smoothies te hebben en dus hebben we daar even heerlijk van genoten. Toen die op waren zijn we lekker naar huis gegaan en heb ik eigenlijk vooral lekker mijn (ondertussen 4^e) boek uitgelezen.